Για την ξαφνική προσγείωση. Για το σοκ. Για το χαστούκι με λέξεις, που πονάει πιο πολύ. Για εκείνο το βράδυ που με άφησες να φύγω. Και για όλα τα επόμενα που δε με φώναξες πίσω. Για τη σύγκριση. Και για τη δεύτερη θέση που πήρα μετά από αυτή. Για την απόρριψη, την ακύρωση, τη ματαίωση. Για τα βλέμματα όλο λύπηση που έπρεπε να αποφεύγω, τα σχόλια που έκανα ότι δεν άκουσα, τα “είμαι καλά” που έπρεπε να πείσουν. Για την αγάπη που αγνόησες, τον έρωτα που πρόδωσες, την αγκαλιά που υποτίμησες, το πάθος που ξέχασες. Για τα όνειρα που δεν πρόλαβαν να βγουν αληθινά, για τα σχέδια που δεν προλάβαμε να κάνουμε πράξη. Για την εκδρομή που δεν πήγαμε, τη συναυλία που δεν ακούσαμε, τη σειρά που αφήσαμε στη μέση, το σκύλο μας που κράτησες. Για τον πόνο που ένιωσα, που μάλλον νιώθω ακόμα, για τις νύχτες μοναξιάς, και για τις άλλες, που απελπισμένα γεμίζω το κρεβάτι μου με ό, τι βρω. Και για το ότι δε με νοιάζει και καθόλου γι’ αυτό.  Για τα απωθημένα που γέμισα, για τις πληγές που θα γεμίσω τους επόμενους σταθμούς μου εξαιτίας σου. Για την πίστη που έχασα στους ανθρώπους, για την απαξίωση του Έρωτα, για την επαναφορά στο σημείο μηδέν.

Πιο πολύ όμως σε μισώ γι’ αυτό: Γιατί πρέπει να ξανασυστήνομαι, πάνω που το είχα ξεχάσει. Πάνω που ήξερα πια καλά τον εαυτό μου. Πάνω που με ήξερε καλά  και κάποιος άλλος. Και- διάολε- ξέρεις ότι κουράστηκα να ξανασυστήνομαι. Γι’ αυτό σε μισώ, γαμώτο. Γιατί τώρα πρέπει να ξανασυστηθώ.