Είναι κάτι που τα τελευταία χρόνια το προσπάθησα πολύ κι εγώ. Να μην φοβάμαι τα αγγίγματα και να πάψω να φιλάω στον αέρα. Αναρωτιέμαι αν θα μπορέσω να συνεχίσω αυτού του είδους την έρευνα αργότερα. Άμα το θέατρο (που πιστεύω πως θα συνεχίσει να υπάρχει, όσο οι άνθρωποι θ’ αναζητούν την επικοινωνία), θα καταφέρει να είναι το ίδιο με αυτό που ήταν πριν. Αν δηλαδή ο κόσμος θα τολμά να αγγίζεται και να φιλιέται εξερευνώντας την πολυπλοκότητα των ανθρωπίνων σχέσεων, ή αν θα απομακρυνθεί και θα περάσει σ’ έναν άλλον πιο εξελιγμένο τρόπο σκηνικής αντίδρασης. Άλλοτε πάλι, κοιτώντας έξω απ’ το ανοιχτό μου παράθυρο, πιάνω  το μυαλό μου να φεύγει στους διαστημάνθρωπους και φαντάζομαι τη ζωή που κάνουν εκεί περνώντας μήνες ολόκληρους στο πουθενά, βλέποντας τα πάντα να αιωρούνται. Σκέφτομαι πόσο πολύ μου άρεσε πάντα να φαντάζομαι τον εαυτό μου να χάνεται στιγμιαία σε καταστάσεις ριψοκίνδυνες και να επιστρέφει ασφαλής στο κρεβάτι του, κάτι που μόνο τα όνειρα μπορούν να σου προσφέρουν.

Θα ήθελα παραδείγματος χάριν να βρεθώ για ένα βράδυ στο πιλοτήριο ενός αεροπλάνου την ώρα που προσγειώνεται στη χιονισμένη Ισλανδία. Να χαζέψω τα φωτάκια και τα ξύλινα σπίτια και γιατί όχι, να κοιμηθώ σε ένα απ’ αυτά κάτω από πολύ ζεστές, πολύχρωμες κουβέρτες, αλλά να βρεθώ ξανά στο σπίτι μου, χαρούμενος και χορτασμένος… Ξέχασα να γράψω ότι έκτος των άλλων, ακούω και πολύ μουσική. Κυρίως από την δεκαετία του ’80 που είναι και η αγαπημένη μου. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή συναντώ σ’ αυτήν μια υπερβολή που φέρνει την υπέρβαση. Έχει μια έντονη σφραγίδα, που οι άνθρωποι θυμούνται, αναγνωρίζουν αμέσως και αυτό με συγκινεί, με συναρπάζει. Τέλος σκέφτομαι και όλους αυτούς που έφυγαν από κοντά μας. Δικούς μας η μη. Εκείνους που συνεχίζουν να μας δίνουν δύναμη και έμπνευση χωρίς να το γνωρίζουν μέσα από τον τρόπο ή το έργο τους. Εκείνους που μας κρατούν ενεργούς, αυτούς για τους οποίους ζούμε. Κλείνω τα μάτια μου, γεμίζοντας ελπίδα και σκέφτομαι ότι στο τέλος, κάπως θα τα καταφέρουμε.