κείμενο | πάνος παπαδόπουλος */* φωτογραφίες | δομνίκη μητροπούλου + ευτυχία φραντζεσκάκη */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
στο πιλοτήριο του ονείρου
Ονομάζομαι Πάνος Παπαδόπουλος. Γεννήθηκα στις 19 Ιουνίου του 1993 και είμαι ηθοποιός. Με την περιρρέουσα κατάσταση, κλεισμένος κι εγώ, όπως όλοι σ’ ένα σπίτι, έχοντας διαβάσει και παρακολουθήσει πολλούς και σπουδαίους να τοποθετούνται πάνω στο θέμα της πανδημίας και του εγκλεισμού, στέκομαι μουδιασμένος μπροστά στον υπολογιστή μου, μην ξέροντας τι να γράψω που θα μπορούσε να αφορά ή να δώσει δύναμη σε κάποιον άλλον. Τα πάντα έχουν εξάλλου ειπωθεί με αποτέλεσμα αυτή η κουβέντα να έχει κατά τη γνώμη μου χάσει το βάρος και το βάθος της. Έχουμε ενημερωθεί από το πως μπορεί κανείς να περάσει δημιουργικά το χρόνο του στο σπίτι, μέχρι για το αν τελικά κάνουν καλό ή όχι στο θέατρο οι διαδικτυακές παραστάσεις. Τώρα πια που δεν έχω κι εγώ καθημερινό ραντεβού στις εννιά πάνω σε μια θεατρική σκηνή, προσπαθώντας να κάνω τους ανθρώπους να πιστέψουν σε κάτι που δεν είναι αλήθεια, κυνηγώντας όμως την αλήθεια της στιγμής, που σπάνια γίνεται τσακωτή, στον άπλετό μου χρόνο, διασκεδάζω παρακολουθώντας βιογραφίες και αφιερώματα σε προσωπικότητες που θαυμάζω. Παρατήρησα λοιπόν πως σε μεγάλο βαθμό, έχουν όλες τους μια ιδιαίτερη σχέση με την αφή. Ακουμπούν τους ανθρώπους, δίνοντας σφιχτές χειραψίες, σκορπώντας γύρω τους μια αίσθηση ασφάλειας και ισχύος, όπως ακριβώς προσπαθούν να κάνουν άτσαλα και οι πολιτικοί.
Related posts:
Ένας έρωτας rock and roll
έχεις τρεις επιλογές
σκηνογραφία ζωής
έχεις τρεις επιλογές
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
take these lies and make them true somehow