Οι σημειώσεις του Κωνσταντίνου Μπιμπή

Οι σημειώσεις του Κωνσταντίνου Μπιμπή

25/10/2021

κείμενο | κωνσταντίνος μπιμπής */* φωτογραφίες | αρχείο κωνσταντίνου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

εγώ κι ο "Τομ"...

Χειμώνας του 2020/2021

Καραντίνες και κλεισίματα παντού. Έχω μια άδεια κυκλοφορίας για τις πρόβες του “Γυάλινου κόσμου” στο Εθνικό. Κλεισμένοι κι αυτοί στο σπίτι του Williams. Κλεισμένοι και ‘μεις στη Νέα Σκηνή του Εθνικού. Σχεδόν το μοναδικό θέατρο που λειτουργεί στη χώρα εκείνη την περίοδο. Υπέροχοι άνθρωποι να κλείνεσαι μαζί τους. Νανούρης, Μάσχα, Παπαληγούρα και Ροιλός. Ωραίες πρόβες. Οξύς ο Νανούρης το πιάνει το έργο στο ζουμί του. Με οδηγεί σε ένα “Τομ” δικό μου. Εντελώς δικό μου. Που με πιάνει στο στομάχι και στο στήθος. Η απόφαση του να μην πλησιάζονται οι χαρακτήρες μεταξύ τους σπαρακτική. Πυρηνική.

Καλοκαίρι του 2008

Είμαι 19 χρονών. Στο σεμινάριο του Αντρέα Μανωλικάκη. Του ανθρώπου που θα γινόταν ο μόνος άνθρωπος που αναγνωρίζω τώρα ως δάσκαλο μου. Για πρώτη φορά στο σεμινάριο του. Μου δίνει τον “Τομ”. Τη σκηνή του τσακωμού με τη μάνα. Τρώω τα μούτρα μου. Με καθοδηγεί. Τα ξανατρώω. Κάτι όμως αρχίζω να υποψιάζομαι. Για το θέατρο. Για την τέχνη αυτή την υψηλή και την εξοντωτική και τη μοιραία.

Γενάρης του 2021

Μετά από δυο μήνες σκάψιμο έρχεται η πρεμιέρα. Δυο μήνες σκάψιμο μέσα μου. Και πιο μέσα. Και πιο μέσα. Εκεί που βρίσκεται ο πιο προσωπικός μου “Τομ”. Ο γιος. Τα τραύματα τα δικά μου και οι εγκωβισμοί οι πολύ προσωπικοί μου. Η οικογένεια μου. Τα πάθη της. Τα πάθη μου.

Η πρεμιέρα διαδικτυακή. Πάνω από 9.000 υπολογιστές σου λέει. Ένας κόσμος που θα γέμιζε την Επιδαύρο στέκεται στις οθόνες να μας δει. Μιλάω ως “Τομ” στις κάμερες. Με ζορίζει αυτό. Προσπαθώ να πιστέψω ότι κάποιοι είναι στην άλλη άκρη του φακού και τους μιλάω. Άλλοτε το καταφέρνω, άλλοτε όχι. Μια παράσταση αγώνας. Και χειροκρότημα άδειο. Άδειες καρέκλες. Γεμάτες οι καρδιές μας. Και πονεμένες.

Χειμώνας του 2009/2010

Δεύτερο έτος στο Θέατρο Τέχνης. Στο μάθημα της πολύτιμης Κάτιας Γέρου. Πάλι επιλέγω τον “Τομ”. Τους μονολόγους του αυτή τη φορά. Συρραφή του πρώτου και του τελευταίου. Τρώω τα μούτρα μου πάλι. Χοντρά. Θυμώνω και δουλεύω και θυμώνω και συνεχίζω να δουλεύω. Ταυτίζομαι βαθιά αλλά δεν μπορώ να εκφραστώ. Με βοηθάει η Κάτια αλλά δεν ακούω. Συνεχίζω να αποτυγχάνω. Να κάνω υπερβολές. Να παίζω άγρια και με θυμό ακατέργαστο.

Φθινόπωρο του 2021

Οδός Ιουλιανού. Καράκεντρο. Πρόβες στο ανακαινισμένο Αλκυονίς. Για να συναντήσει επιτέλους η παράσταση το κοινό από κοντά. Να δούμε τα μάτια τους. Να ακούσουμε τις ανάσες τους.

Τώρα μετά από ένα μόλις χρόνο το έργο σημαίνει πολλά παραπάνω για μένα. Γι αυτό κάποια έργα είναι καταδικασμένα ν’ ανεβαίνουν για πάντα. Πάντα κάτι έχουν να πουν. Κάτι σχετικό και επίκαιρο.

Καλοκαίρι του 2010

Έχω ήδη κάποιους μήνες που έχω φύγει απ’ το πατρικό μου. Μένω σ’ ένα μικροσκοπικό δώμα στου Φιλοπάππου. Βλέπει ως τη θάλασσα. Σκέφτομαι που τώρα που έφυγα απ’ το πατρικό μου πως κατάλαβα πιο καλά τον “Τομ”. Σε λίγο μπαίνω στο τρίτο έτος στο Τέχνης. Η τρομακτική στιγμή που θα βγω στη δουλειά πλησιάζει. Σκέφτομαι αν θα παίξω ποτέ τον “Τομ”. Σκέφτομαι πως μάλλον όχι. Το ονειρεύομαι όμως. Πολύ δυνατά.

29 Οκτώβρη του 2021

Πρεμιέρα. Στη Θεσσαλονίκη. Αριστοτέλειο. Ένας δικός μου “Τομ” θα συναντήσει ανθρώπους. Για να τους πει τη δική του ιστορία. Τη δική μου ιστορία. Του Williams την ιστορία. Όλων μας την ιστορία. Του πόνου. Του φευγιού. Της λύτρωσης. Της ταυτότητας. Της αγάπης. Της μπερδεμένης και της φονικής.

Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής πρωταγωνιστεί στο “Γυάλινο Κόσμο” του Τένεσυ Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, ενώ τα Δευτερότριτα συνεχίζει με τη Λίλα Μπακλέση, την άκρως επιτυχημένη παράσταση “Οι κάτω από τα αστέρια” του Τηλέμαχου Τσαρδάκα, σε σκηνοθεσία των δύο ηθοποιών.