O Γιάννης αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο για το θέατρο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτή τη νέα χρονιά. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Είναι η ιδέα μου ή αυτός ο Γενάρης κράτησε περίπου 2,5 μήνες;

Ίσως, κάθε Γενάρης να είναι έτσι, και κάθε χρόνο να το ξεχνάμε και να τον κατηγορούμε, που δεν μας έφερε γρήγορα όλα αυτά που φανταζόμασταν για την νέα χρονιά.

Ο κ. Τερζόπουλος μας έλεγε, πέρυσι, στις πρόβες “ο ηθοποιός πλάθει τον χρόνο και ο χρόνος πλάθει τον τόπο”.

Αν αυτός ο Γενάρης ήταν τόπος, θα ήταν – για μένα – ένα άδειος χώρος γραφείου με ένα χαλασμένο ρολόι κρεμασμένο στους λευκούς του τοίχους. Ακόμα και τα χαλασμένα ρολόγια, όμως, δείχνουν σωστά την ώρα δύο φορές την μέρα.

Για μένα και οι δύο αυτες φορές, ήταν οι ώρες της παράστασης του “Γλάρου” μας.

Ας μπούμε, όμως, στο θέμα. Τι βάζω στην τσάντα μου για να πάω στο θέατρο. Δεν θα πρωτοτυπήσω. Σίγουρα έχω μια αλλαξιά με άνετα ρούχα για το καθιερωμένο training πριν την παράσταση. Το training έχει γίνει τόσο βασικό κομμάτι προετοιμασίας, που σχεδόν ανήκει στην ίδια την παράσταση και πλέον δεν μπορώ να με φανταστώ να παίζω χωρίς αυτό. Επίσης από το backpack δεν βγαίνει ποτέ η πρόπολη μου, η οποία έχει μπει στην ρουτίνα της προετοιμασίας και νιώθω ότι πίνοντας λίγο από αυτήν διαλυμένη σε νερό, καμία εποχιακή γρίπη δεν μπορεί να τα βάλει μαζί μου. Βέβαια, μπορεί να είναι και στο μυαλό μου και να δίνω 18,10 για 50 ml από ένα καλό placebo, ποιός ξέρει;

Όπως και να ‘χει, λειτουργεί. Τέλος, στην τσάντα μου, ανάμεσα στα άπειρα ξεχασμένα χαρτάκια, στυλό, μολύβια, αποδείξεις, γυαλιά ηλίου, φακούς επαφής, ίσως ένα παιχνίδι του γάτου μου, υπάρχει και το θερμός μου, που από όταν το αγόρασα, μου έχει γλυτώσει πολλά 50λεπτα από νεράκια που δεν αγόρασα και έχει σώσει και το περιβάλλον (τί, όχι;). Στο οποίο, επίσης, διαλύω και την πρόπολη, βλέπεις; όλα συνδέονται.

photo_1: όλοι οι γάτοι είναι μουσικοί.

Τώρα, πηγαίνοντας στο θέατρο πλέον δεν ακούω μουσική, γιατί πηγαίνω με μηχανή και δεν θα ήταν υπεύθυνο εκ μέρους μου. Όμως, παρόλο που δεν με θεωρώ προληπτικό, πριν το θέατρο έχω μία πολύ συγκεκριμένη ρουτίνα στην οποία και τα τραγούδια που ακούω δεν αλλάζουν ποτέ.

Πρώτο και βασικό είναι το “Dancer” των IDLES, γιατί με ξυπνάει και γιατί μου θυμίζει να γίνομαι λίγο πιο πανκ.

Σε ίδιο mood, αλλά στα πιο καθ’ ημάς είναι ένας δίσκος από Τρύπες που θα ακούσω πολύ.

Σίγουρα, από αυτόν το δίσκο θα ακούσω το “κράτα το σόου μαϊμού” για ευνόητους λόγους, αλλά τα αγαπημένα μου 20 δευτερόλεπτα είναι όταν ακούω το κομμάτι “δράκοι της γης”. Αυτό το τραγούδι λέει, όλο κι όλο, το εξής: “είμαστε οι δράκοι της γης με χνώτα κρύα, βαλσαμωμένοι εκ γενετής τιμωρημένοι σε ισόβια ακινησία”.

Κι αυτό, για κάποιο λόγο, μου δίνει χαρά.

photo_2: η μηχανή μου, με την μηχανή ενός φίλου που τις καβαλάμε και νιώθουμε σαν να παίζουμε σε ένα ανανεωμένο, πιο αστείο, πιο συμπεριληπτικό “ρόδα τσάντα και κοπάνα”.

Ωραία, τί άλλο; α ναι, τρεις στόχοι για το 2025.

Δεν συνηθίζω να βάζω προσωπικούς στόχους, γιατί -ως γνωστόν- όταν κάνεις σχέδια ο καπιταλισμός γελάει. Αλλά, αν μπορώ να πω κάτι για τα πράγματα που σκοπεύω να κάνω, διαφορετικά φέτος, είναι να μην σπάσω κάτι, έχω γενικά μια ροπή προς τα ατυχήματα, αλλά μεγαλώνοντας “μαζεύομαι”, δεν με παίρνει πια. Σκοπεύω, επίσης, να ξαναγίνω πιο ενεργός στα κινηματικά και τα πολιτικά. Μεγαλύτερη επαφή με το σωματείο μου, αλλά και επαφή με τους δρόμους και τους ανθρώπους που δεν εφησυχάζουν, όση ήττα κι αν έχουν φάει στα μούτρα.

Και τέλος και πιο σημαντικό, φέτος σκοπεύω να λύσω μια για πάντα την διαφωνία του αν η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, θα καταλήξω στο ότι “ναι μπορεί” και θα το βάλω, αμέσως μπροστά, με όλους όσοι- επίσης- το πιστεύουν.

photo_3: αυτή είναι πιο παλιά φωτογραφία, αλλά έπρεπε να γίνει μια αναφορά. Είναι από την περιοδεία της “Ορέστειας” σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Τερζόπουλου και συγκεκριμένα από τον τελευταίο σταθμό στην Vicenza της Ιταλίας και το θέατρο Olympico. Όλη η ομάδα.

* Ο Γιάννης Σανιδάς συμμετέχει στο “Γλάρο” του Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου, στο θέατρο ΑΤΤΙΣ, στο τελευταίο κύκλο παραστάσεων στην Αθήνα, έως 23 Φεβρουαρίου. Μαζί το Γιάννη, ερμηνεύουν οι: Άννα Μαρκά – Μπονισέλ, Ελπινίκη Μαραπίδη, Ρόζυ Μονάκη και βέβαια, ο Σάββας Στρούμπος.