Μπαίνοντας στο θέατρο Άνετον, το κλίμα ήταν χριστουγεννιάτικο. Από τα ηχεία ακουγόταν ευχάριστη γιορτινή μουσική – ή, τουλάχιστον, μια heavy metal εκδοχή της. Το μόνο που κατέστρεφε το όμορφο κλίμα ήταν δύο στρατιώτες που μας σημάδευαν με τα όπλα τους και μας φώναζαν μέχρι να καθίσουμε στις θέσεις μας. Και κάπως έτσι έγινε φανερό, πριν καν αρχίσει η παράσταση, ότι θα ακολουθήσει μια τρέλα.

Ένας στρατός σε αποσύνθεση. Στρατιώτες και στρατιωτικοί, ο ένας μετά τον άλλον, εξαφανίζονται από το στρατόπεδο του πριγκιπάτου του Βάσκελχαμ. Λιποτακτούν ή κάποιος τους εξαφανίζει με το ζόρι; Ποιος τους φυγαδεύει; Και πού τους στέλνει; Όλα τα στοιχεία οδηγούν στην ταβερνιάρισσα Ρόζα, που πρόσφατα άνοιξε το μαγαζί της σε αυτό το μέρος που δεν έχει μεγάλη πελατεία να της προσφέρει, πέρα από το στρατόπεδο. Η ίδια αρνείται όλες τις κατηγορίες παρόλο που παραδέχεται ότι δέχτηκε στο δωμάτιο της όλους τους εξαφανισμένους τη νύχτα πριν την εξαφάνισή τους. Παρά την απαγόρευση εξόδου οι εξαφανίσεις συνεχίζονται, οι μυστικοί απεσταλμένοι δεν επιστρέφουν ή τρελαίνονται. Πόσο μπορεί να «παίξει» με το μυαλό του συνταγματάρχη Σούζυ και του ταγματάρχη Όρχεις μια ασήμαντη ταβερνιάρισσα;

Μια παράσταση με πολύ χιούμορ, αλλά και με έντονα πολιτικά μηνύματα. Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η βία της εξουσίας όταν η εξουσία φοβάται; Μπορεί κάποιος να αντισταθεί στον μιλιταρισμό; Έχουν η ελεύθερη βούληση και ο έρωτας θέση στον στρατό;

Παρακολουθήσαμε τον ταυτόχρονα απολαυστικό και τρομαχτικό Σωτήρη Ρουμελιώτη σε έναν ρόλο που του πήγαινε απίστευτα, την Ανδρομάχη Μπάρδη σε ξεκαρδιστικές στιγμές παράκρουσης πολλών διαφορετικών ρόλων, τον Γιώργο Κωνσταντίνου να είναι του κλότσου και του μπάτσου και τον Ιωάννη Καμπούρη σε ρόλο πολυεργαλείου που αλλάζει ρούχα και διάθεση κάθε πέντε δευτερόλεπτα και τα φέρνει όλα εις πέρας εξίσου πετυχημένα.

Όλα αυτά στο εξαιρετικό σκηνικό που δημιούργησε η Νίκη Αγγελίδου. Πανέξυπνα σκηνογραφικά ευρήματα και αντικείμενα που αναδείκνυαν τόσο τις σοβαρές όσο και τις χιουμοριστικές στιγμές της παράστασης, σε συνδυασμό με τον απίστευτους φωτισμούς του Σωτήρη Ρουμελιώτη. Η ενδυματολογία, όμως, της Νίκης Αγγελίδου θα μείνει πραγματικά αξέχαστη, με τα κατακόκκινα κοστούμια, κάποια από τα οποία θα λάμβαναν βλέμματα θαυμασμού και εκτός του θεάτρου.

Τελικά πώς γίνονται τα πράγματα; Με τη βία ή με τη δύναμη της ελεύθερης βούλησης;