Η διαίσθησή μου έγινε βεβαιότητα όταν κοίταξα τα μάτια κάποιων θεατών σε κάποιες από τις πρώτες παραστάσεις, λίγες σκηνές πριν το φινάλε. Είδα να συμβαίνει εκείνο που προσδοκούμε να συμβεί όταν επενδύουμε τον χρόνο και την προσήλωσή μας στο θέατρο: υγρά μάτια – όχι τόσο εξαιτίας της συγκίνησης (ρευστή έννοια), όσο μάλλον λόγω της φευγαλέας ματιάς στον καθρέφτη, της συνειδητοποίησης της ρευστότητας του ορίου σκηνής και πλατείας. Είδα μάτια να κοιτάζουν τον εαυτό τους, το παρελθόν τους, τις κομβικές αποφάσεις τους, να ακούν πεντακάθαρα και να καταλαβαίνουν ξανά και ξανά τι σημαίνει η φράση του έργου: έρχεται μια στιγμή στη ζωή καθενός, που αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να ξεκινήσει από την αρχή: μπορεί είτε να ζήσει με τις επιλογές του, ή να ξοδέψει το υπόλοιπο της ζωής του μετανιώνοντας.

Αυτά είναι τα θέματα που δεν εξαρτώνται και δεν χάνονται ποτέ από την επικαιρότητα, ούτε φυσικά από την πολιτική του βίου μας. Κατεβαίνω τα σκαλιά του Υπογείου με τη μεγάλη χαρά – άρα και την ευθύνη – να είμαι εκεί μέσα και να βοηθώ να ρεύσει αυτή η ιστορία (αυτές οι ιστορίες, οι οικείες και οικουμενικές) από το χαρτί στον άνθρωπο. Δύναμη και ομορφιά: για αυτά και τα αντίθετά τους μιλάει το έργο. Τέτοιες ιστορίες αξίζει να λέμε στα παιδιά μας.

Για το ιστορικό πλαίσιο του έργου που είναι πολυεπίπεδο και καλεί το θεατή να το μελετήσει σε βάθος δε μιλώ. Ωραία και σπουδαία η μάθηση, αλλά στο θέατρο ο θεατής θα δει αυτό που δεν θα δει μελετώντας. Γι’ αυτό και μόνο αξίζει να έρθει εκεί.

Ο Δ.Π. είναι ηθοποιός και θεατρολόγος – με σπουδές στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ, στο αντίστοιχο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του ΤΘΣ με κατεύθυνση την Δραματουργία, στο Τμήμα Ηλ/γων Μηχανικών του ΕΜΠ – και ερασιτέχνης δρομέας.

•  Ο Δημήτρης Πασσάς συμμετέχει στη θεατρική παράσταση “Photograph 51” σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, κάθε Δευτερότριτο στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν.