κείμενο | νίκη ζερβού */* φωτογραφίες | νίκη ζερβού */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης + τάσος θώμογλου
κείμενο | νίκη ζερβού */* φωτογραφίες | νίκη ζερβού */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης + τάσος θώμογλου
Έπαθα υπερκόπωση.
Βρήκα ευκαιρία να φύγω διακοπές -κι όταν εγώ φεύγω δε γυρνάω έτσι απλά-, γύρισα τη μισή Ελλάδα, επέστρεψα, ξεκίνησα δουλειά κι αυτό ήταν. Το σώμα μου είπε «μπάστα χριστιανούλα μου που μου το παίζεις γοντεργουμαν και νομίζεις πως θα αντέχεις για πάντα!» και κάπως έτσι, έπεσα στο κρεβάτι με 38μισο πυρετό.
Βρίσκομαι, λοιπόν, κλινήρης, λουσμένη στον ιδρώτα να κλαίω επειδή έχω πάρα πολύ δουλειά και δεν μπορώ ούτε μέχρι την κουζίνα να πάω, να αναβάλω δουλειές και να βλέπω big bang theory όλη μέρα στο πισι, βαθιά πεπεισμένη πως αυτό ήταν, έτσι θα ζω από δω και πέρα.
Στο μυαλό μου παίζει ο στίχος μιας αγαπημένης ποιήτριας της σύγχρονης εποχής, της Φωτεινής Αθερίδου (μ’ έναν πόνο Φωτεινή μου): Μια μέρα θα πεθάνεις γι’ αυτό πάρτο σερί. Το είχα και ήχο κλήσης. Τώρα αναρωτιέμαι αν έφτασε αυτή η μέρα στην οποία αναφέρεται ο στίχος.
Έχω πολλά να ζήσω ακόμη χάρε και δεν χάρηκα καθόλου. Στρίβε!
Και πριν αρχίσετε όλοι να κρίνετε «τι υπερβολική που είναι αυτή που γράφει εκείνη τη στήλη την πωςτηνειπαμε» και «σιγά το πράμα δυο μέρες αρρώστησε γιατί το κάνει θέμα» και «τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε» να σας θυμίσω πως εδώ είστε για να ακούτε τραγούδια και να σας λέω τα ζόρια μου και πως δεν είναι καθόλου εύκολο για μένα να είμαι εγώ. Με τα προβλήματα των άλλων θα ασχοληθούμε σε άλλη ταλαιπώρια (ή και όχι).