at a glance
Top

Πάνος Νάτσης

κείμενο | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | χριστίνα φυλαχτοπούλου + ηλίας κουτουλογιένης

μια ευγένεια κι ένα χαμόγελο ολόκληρος

 

– Πάνο, καλησπέρα. Γιατί μιλάς σιγά;

 

-Είμαι σε πρόβα. Τί κάνεις;

 

-Αχ, να κλείσω, συγγνώμη. 

 

-Όχι, όχι, ρε Γιώργο. Δεν ενοχλείς. Οι άλλοι κάνουν πέρασμα τώρα. Μη μου πεις-να μαντέψω- πήρες τηλέφωνο να πάμε στο “Παπαγάλο”;

Αυτός είναι ο Πάνος. Ο “χαίρω πολύ, Παναγιώτης”, μια νύχτα στου Ψυρρή πριν λίγα χρόνια, που τον πρωτογνώρισα και  που ένιωσα ότι είναι ένας άνθρωπος, που πέρα από ταλέντο, κουβαλούσε μια προσωπική λάμψη. Του χαρακτήρα του.
Έτσι είναι η ζωή….πάνω που λες, θα σηκώσω κεφάλι, θα χαμογελάσω, θα ορθοποδήσω, έρχεται γκράνγκ μια είδηση και σου ρίχνει μια στο νου κι άλλη μία στα καρδιά, και σου τσακίζει τα πάντα. Ρημάζει και τις τελευταίες σου ελπίδες. Νιάτα, Πάνο μου. Χαρά κι ορμή. Γέλια, γλέντια, βόλτες Βουκουρεστίου, Κυψέλη και Εξάρχεια. Kι άξαφνα παίζει μουσική από το Nasser “The End”. Δεληγιώργη και Κεραμεικού γωνία, ξημερώματα. Τουλάχιστον, ξέρουμε ότι πέρασες όμορφα τη τελευταία νύχτα. Με φίλους-συνεργάτες. Γενέθλια συναδέλφου που ετοίμασες κι εσύ. Κι όλος ο θίασος-όχι!- όλη η παρέα με γέλια και μουσικές, γλεντούσατε. Όλα για τους άλλους, πάντα για τους άλλους….Ένας ηθοποιός με έμφυτη ευγένεια. Ένας Πάνος πάντα ψύχραιμος και χαμογελαστός.Ο Βενιαμίν μιας οικογένειας με τέσσερεις αδερφές, από τον Ωρωπό. Με τη μηχανή του, που λάτρευε, κι αγαπούσε τα ταξίδια. Και έπαιρνε τα βουνά και τις θάλασσες, τις Σκύρους, τα Μετέωρα, αμπάριζα. Από τη Τήνο που ήταν αγαπημένο του νησί, μέχρι το εξωτερικό που ήθελε να το “οργώσει”… Πόσα ταξίδια προλαβαίνει ο άνθρωπος μέχρι τα 31 του χρόνια; ….Α, ρε Πανούλη….

Ένας εσωστρεφής άνθρωπος, βουτηγμένος στα διαβάσματα και την ενδοσκόπηση, δοσμένος στους φίλους του. Άνευ όρων. Άνθρωπος κλειστός. Μα το φως, το γέλιο του κι η καλοσύνη του, σε όσους τον ήξεραν λίγο παραπάνω, πάντα στη πρώτη γραμμή. Σύννεφα παντού. Έβαλα στα ηχεία να παίζει από Joep Beving, το Ab Ovo, που τόσο τ΄αγαπούσες. Κι αίφνης μου ΄ρθαν στο νου, στιγμές από τη “Μαλάμω”, το “Curing Room”, το θέατρο ΗΒΗ τα τελευταία τρία χρόνια, εσύ πάντα με ένα κράνος προέκταση του χεριού σου….πόσο χάρηκα όταν έμαθα πέρυσι ότι ο Γιώργος Καπουτζίδης σου δίνει το πρωταγωνιστικό ρόλο στις “Σέρρες”. Θυμήθηκα τη χροιά της φωνής σου με αυτό το “γράσο”, και το νωχελικό σου γέλιο. Θυμάμαι στη “Γυναίκα χωρίς όνομα”, τα απογεύματα στον Antenna, που σου έλεγα ότι είσαι άψογος και μου ΄λεγες “αχ, σε ευχαριστώ…αλήθεια;”

Απόψε θα βάλω μια βότκα πορτοκάλι, και τέρμα μουσικές το “Anemone” από The Brian Jonestown Massacre. Ξανά και ξανά. Στο repeat. Απόψε θα προσπαθήσω να γειώσω, όπως πάλευες εσύ. Κι ας ήξερες πως είσαι ταξιδιάρα ψυχή… δεν θα τα καταφέρω.

Όποιος θέλει να χωρίσει, να σηκώσει το χέρι του. Όποιος θέλει να κλάψει για τ΄άδικο, να σηκώσει το χέρι του. Δες, Πάνο, δες αγόρι μου…είναι πολλά ψηλά, τα χέρια….πάμπολλα….