Το πιο απασχολημένο καλοκαίρι της ζωής μου ολόκληρης και έχω μαυρίσει από τέλη Ιουνίου. Γιατί, όπως γνωρίζετε καλά μου ταλαιπωρόπουλα, σημασία έχει να περνάμε καλά. Πήρα το λαπτοπάκι μου, πήρα τα πιο πολυφορεμένα και πολυκαιρισμένα καλοκαιρινά παλιόρουχα και σηκώθηκα και έφυγα. Δε θα μας τρελάνουν αυτοί! Εμείς θα τους τρελάνουμε. Μετά από μια χρονιά ταινία φαντασίας, που στα όσκαρ θα θέριζε όλα τα βραβεία, το καλοκαίρι τελικά ήρθε. Το καλοκαίρι πάντα έρχεται. Και παρ’ όλο που ο κόσμος καίγεται, εγώ κάνω μπάνια σε μια ημισυνειδητή κατάσταση, μεταξύ φθοράς και εγκαυμάτων. Η σωτηρία μου ήρθε σε μορφή αλουμιμένιου κουτακίου άλφα, η αμστέλ η οποιασδήποτε άλλης μπύρας (για να μη λένε ότι κάνουμε και τοποθετήσεις προϊόντων), σε βρακάκια με άμμο και μεσημεριανές ντάγκλες που θα ζήλευε και θιβετιανός μοναχός.

Η επικαιρότητα με ό,τι αυτή συνεπάγεται, μου μοιάζει με κακόγουστο αστείο που λέει ο θείος στο μεσημεριανό τραπέζι «για να σκάσει λίγο το χειλάκι μας». Κολυμπάω κι αδιαφορώ. Εδώ, στην φύση η ζωή κυλάει αλλιώς. Το τζιτζιρτζιρ σε υπνωτίζει σαν κρεμαστό ρολόι. Η θάλασσα σε ηρεμεί. Τα αξημέρωτα μεθύσια σου φέρνουν χαγκόβερ (άσχετο). Ξέρετε ότι δίνω μόνο τις καλύτερες συμβουλές, οπότε απλά φύγετε. Έχουμε υποφέρει αυτή τη χρονιά. Έχουν αλλάξει τα δεδομένα μας, έχουμε αποδεχτεί ένα είδος κατάθλιψης που περνάει στο ντούκου γιατί θεωρείται λογικό. Μην επιτρέψετε να σας καταπιεί. Όταν όλα πάνε σκατά το να τα παρατήσουμε και να φύγουμε είναι μια επιλογή που εγκρίνω.

Και ναι οκ, να προσέχουμε, να ενημερωνόμαστε, να μην αντιδρούμε σαν ανίδεα μοσχαράκια, αλλά δε χρειάζεται να είμαστε σοβαροί όσο το κάνουμε. Μπορούμε και να βγούμε και να πιούμε και να απολαύσουμε το καλοκαίρι. Κάποιοι λένε πως προβλέπεται δύσκολος χειμώνας, ίσως ακόμη δυσκολότερος απ’ τον προηγούμενο. Γι αυτό θα γεμίσω εμπειρίες και αναμνήσεις. Δε θα αφήσω δευτερόλεπτο να πάει χαμένο. Μπορεί να ξαναγίνω μίζερο βόδι τον χειμώνα. Ας έχω τουλάχιστον κάτι καλό να θυμάμαι. Και το καλύτερο ξέρετε ποιο είναι; Ότι έχουμε ακόμη δύο μήνες να το ζήσουμε!

Κι όπως λέει κι η Ναλυσσάρα:
“πόσο θα ’θελα μια παύση να ’ρθει να με ξεκουράσει μία παύση από τα πάντα, λίγο πριν απ ’τα..”