Ο Πάνος αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο για τη παράσταση κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτό το καλοκαίρι. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Αν μπορούσα να χωρέσω άπειρα πράγματα στο σακίδιο μου, θα το έκανα. Επειδή μένω αρκετές ώρες έξω ή μπορεί να λείψω μέρες από τη βάση μου, θέλω πάντα να έχω πολλά ρούχα και ότι άλλο χρειάζομαι. Ίσως ακούγεται περίεργο, αλλά μου αρέσει να φορτώνομαι με ενδιαφέροντα πράγματα μέσα στη μέρα, και να μην έχω χρόνο που απλά να κάθομαι σπίτι, λατρεύω το να είμαι στο δρόμο με το σακίδιο μου, νιώθω ζωντανός. Γενικά, είμαι ένα άτομο που ψάχνει παντού και συνεχώς τον ενθουσιασμό, γι αυτό και πολλές φορές βαριέμαι εύκολα, αλλά αν κάτι με ξετρελάνει δε ξεκολλάω ο κόσμος να χαλάσει .

Βέβαια, κάποιες φορές φτάνω σε σημείο εμμονής, για παράδειγμα με κάποιες ταινίες (έχω δει το Lalaland 10 φορές και το Interstellar 13), μου αρέσει η φαντασία, να ανακαλύπτω καινούριους κόσμους ή να τους ονειρεύομαι. Μου αρέσουν τα ταξίδια και κάθε φορά να φορτώνω τη τσάντα ή τις βαλίτσες με “αυτοσχέδια” σουβενίρ που βρίσκω στο δρόμο και μου προκαλούν κάτι, μια περίεργη σύνδεση.

Η τσάντα μου είναι πολύ σημαντική για εμένα, την έχω καιρό και όπως πολλά ακόμη ρούχα ή πράγματα τα έχω διαλέξει, κάνοντας την εξής ερώτηση στον εαυτό μου: αν ήμουν τσάντα, ποιά τσάντα θα ήμουν; Αυτό το παιχνίδι το παίζω σχεδόν με τα πάντα, ακόμη και με μαγαζιά που θα πάω για καφέ.

Μου αρέσει, βέβαια, να ανακαλύπτω και πράγματα έξω από εμένα.

Πριν το θέατρο, η τσάντα μου μοιάζει έτοιμη να εκραγεί, ρούχα τετράδια, όμως τρία πράγματα θα υπάρχουν πάντα, ο κόσμος να χαλάσει. Ένα ζευγάρι κάλτσες με σχέδια, διαφορετικό κάθε φορά μη παρεξηγηθώ, γιατί λατρεύω τις κάλτσες με χρώματα και σχέδια.

Ένα τετράδιο, το οποίο έχω από την αρχή των προβών για τους «Υπνοβάτες», την παράσταση που παίζω αυτή τη περίοδο. Σε αυτό ξεκίνησα να γράφω σημειώσεις και τι παρατηρώ δύο χρόνια πριν, κείμενα που προέκυψαν αυτοσχεδιασμοί παρατηρήσεις και η αλήθεια είναι πως όταν τα βλέπω τώρα συγκινούμαι και βλέπω πως άλλαξα σε αυτά τα δύο χρόνια.

Επίσης, το πως όλα αυτά τα συναισθήματα και οι προβληματισμοί που βιώναμε με την ομάδα δύο χρόνια τώρα, με τη καθοδήγηση και την καλλιτεχνική ευφυΐα της Ελένης Ευθυμίου και της Ελένης Δημοπούλου γέννησαν τη παράσταση που μοιραζόμαστε πλέον με το κοινό. Συνεχίζω μέχρι και τώρα να σημειώνω πράγματα, βέβαια τελειώνει το τετράδιο σε λίγο και ο ψυχαναγκασμός μου θα με τρελάνει αν συνεχίσω σε άλλο τετράδιο, δε ξέρω τι να κάνω, όποιο έχει λύση παρακαλώ να επικοινωνήσει!

Τέλος,  πάντα θα υπάρχει στη τσάντα μου κάποιο παιχνίδι αντιστρές, σχεδόν πάντα βασικά γιατί το ξεχνάω στο θέατρο τις περισσότερες φορές, απ’ το στρες μου καταλαβαίνεις,( μάλλον δε κάνει καλά τη δουλειά του!) , σε αυτή τη περίπτωση τη θέση του παίρνει το λουράκι της τσάντας μου, με το οποίο έχω μια ιδιαίτερη σχέση και πολλές φορές παίζω όσο περιμένω το λεωφορείο (και όχι μόνο) ή κάποιο συνάδελφο για να πάμε στο θέατρο.

Εικόνα πρώτη: εκδρομή με φίλους.

Αν δε βολέψει κάποιο άτομο να πάμε μαζί στο θέατρο με το αυτοκίνητο του, συνήθως χρησιμοποιώ λεωφορείο, οπότε τα ακουστικά είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του ταξιδιού. Αλλάζω αγαπημένα κομμάτια σχεδόν ανά τρεις μήνες. Αυτή τη περίοδο ακούω εμμονικά το soundtrack του Dune (λατρεύω τη μουσική του κινηματογράφου) με ηρεμεί και γενικότερα τα ορχηστρικά κομμάτια χωρίς στίχους, νιώθω πως με ταξιδεύουν πιο πολύ, και με βυθίζουν σε μια όμορφη συγκέντρωση και ένα γλυκό στοχασμό πριν τη παράσταση. Το «oh, darling» των Beatles με το οποίο, ότι κοιτάζω, νιώθω να γίνεται καρέ ταινίας.

Τέλος, έχω ηχογραφήσει ένα τραγούδι της παράστασης το οποίο με προετοιμάζει για το ταξίδι που θα ζήσω στη σκηνή, με κάνει να πορώνομαι με τη παράσταση, και να χαίρομαι που είμαι κι εγώ κομμάτι μιας τόσο ποιητικής και όμορφης παράστασης, δε θα σας πω ποιο είναι όμως, ελάτε να μας δείτε και θα καταλάβετε!

Εικόνα δεύτερη: στην αυλή της γιαγιάς. 

Αν και όλες οι εποχές του χρόνου μου αρέσουν, το καλοκαίρι με συγκινεί, μου θυμίζει παιδικά χρόνια, παιχνίδι στη γειτονιά, στην αυλή , διακοπές και πολλά άλλα. Φέτος, δυστυχώς, στεναχωριέμαι λίγο, γιατί δεν υπάρχει χρόνος για διακοπές, αλλά από την άλλη νιώθω χαρούμενος γιατί θα έχω παραστάσεις.

Ο μικρός μου εαυτός σίγουρα θα καταλάβει και δε θα το πειράξει, αφού θα νιώθει πως πραγματοποιεί ένα από τα όνειρα του. Σίγουρα στα σχέδια είναι οι παραστάσεις που θα κάνουμε στον Πειραιά με τους «Υπνοβάτες», αλλά επίσης και μια ακόμη παράσταση της ομάδας που θα ταξιδέψει στην Κοζάνη.

Εκτός από αυτό, σίγουρα θα περάσω πολύ χρόνο στο δωμάτιο μου χαζεύοντας στο μπαλκόνι και κάνοντας εξάσκηση στο μπάσο που πήρα πριν λίγους μήνες, ταράζοντας όσους δεν φύγανε διακοπές.

Τέλος, θέλω να ζήσω σίγουρα μια, δυο ή και περισσότερες καλοκαιρινές νύχτες, δηλαδή παρέα, θάλασσα ή βουνό με ταβάνι τον ουρανό, γέλια και στιγμές ευτυχίας που ξυπνούν πεταλούδες στο στομάχι, και φυσικά ξενύχτι μέχρι το πρώτο φως της μέρας.

Εικόνα τρίτη: πρωινός ουρανός και δρόμος, μετά από ξενύχτι. 

Ο Πάνος Ματζίρης είναι ηθοποιός και συμμετέχει στους “ΥΠΝΟΒΑΤΕΣ” της ομάδας Εν Δυνάμει, που παρουσιάζεται έως τη Κυριακή 19 Μάη, στο θέατρο της Μονής Λαζαριστών Θεσσαλονίκης.