Ο χώρος του We γεμάτος από κόσμο.

Πάνω στη σκηνή, ένα νταούλι, ένα ακορντεόν, κιθάρες, πλήκτρα, λογής λογής άλλα κρουστά.

Τα φώτα χαμηλώνουν κι εμφανίζεται… το «ξωτικό»

Λιτά κόκκινα μαλλιά, λιτή δωρική παρουσία, πόδια ελεύθερα από παπούτσια, φωνή που σου ελευθερώνει την ψυχή.

Κάθε μελωδία, κάθε στίχος, είτε τον έχει διασκευάσει, είτε έχει γραφτεί απ’ την ίδια, “γράφει” και στην ψυχή μας, αφήνοντας στον καθένα το δικό του, ξεχωριστό αποτύπωμα.

Η ομάδα (γιατί τι άλλο θα μπορούσε να δημιουργήσει αυτή την αίσθηση συνοχής, απλότητας κι οικειότητας) συμπληρώνεται από τους εξαιρετικούς μουσικούς:

Ευριπίδη Ζεμενίδη (ενορχηστρώσεις , κιθάρες , programming)

Θάνο Μιχαηλίδη (τύμπανα )

Γιώργο Θεοδωρόπουλο (πλήκτρα , μπάσο)

και Σωτήρη Παπάκο στην ηχοληψία.

Η Μαρία Παπαγεωργίου μετατρέπεται από αέρινη παρουσία που μας θυμίζει: “ένα απόγευμα ζεστό” και “μια θάλασσα μικρή” (μαγική σύμπραξη με το εργαστήρι φωνητικής Θεσσαλονίκης) σε επαναστατική φιγούρα για να μας πει :

“Με τρομάζεις ακóμα, οπαδέ της ομάδας

του κóμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα

διερμηνέα του Θεού, ρασοφóρε γκουρού

τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο”,

ενώ η ίδια ξέρει πολύ καλά, πού πατά και πού πηγαίνει, κι αυτό αρκεί για να μας πάρει μαζί της.

“Μαζί της” φανταζόμαστε να ακούν και να σιγοτραγουδούν από εκεί ψηλά και οι δύο πιο αγαπημένοι Θάνοι της ελληνικής ποίησης και τραγουδοποιίας. Ο Μικρούτσικος με τα λόγια που του απαγγέλει η σύντροφος της ζωής του (της οποίας την ηχογράφηση ακούσαμε), κι ο Ανεστόπουλος με την απώλειά του, να μη γίνεται ποτέ συνήθειά μας.

Σε απόλυτη ησυχία και προς μεγάλη μας έκπληξη, μας τραγούδησε a capella κι η μοναδική Ελένη Τσαλιγοπούλου, που ήταν διακριτικά παρούσα, το νανούρισμα “Βλέφαρό μου” κάνοντας τα δικά μας να αλμυρίσουν.

Το ξωτικό μας συστήνεται “Μαρία”, αλλά μάλλον… μαγεία θα έλεγε κανείς ότι είναι αυτό που βιώσαμε το βράδυ της Παρασκευής.

Υ.Γ. Μαρία, μπορεί να το είπες χιουμοριστικά, αλλά ο Nick Cave θα σε άκουγε κι εκείνος μαγεμένος…