κείμενο | μάγδα στεργίου */* φωτογραφίες | ανδρέας μακρής */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
το πριν και το μετά
Ξυπνάω, μπαίνω στο λεωφορείο, πηγαίνω στη δουλειά, μετά κανονίζω να δω φίλους σε κάποιο πάρκο ή μπαρ, γνωρίζω άγνωστους ανθρώπους, πηγαίνω στο θέατρο… και σκέφτομαι: Πριν από ένα χρόνο, οι περισσότερες από αυτές τις πράξεις ήταν α π α γ ο ρ ε υ μ έ ν ε ς στην Ελλάδα. Δεν το χωράει ο νους μου!
Θυμάμαι ένα βράδυ, δεν πρέπει να ήταν πολύ μετά τις εννιά, να γυρνάω στο σπίτι τοίχο-τοίχο και λαχανιασμένη για να μη με δουν οι αστυνομικοί που ήταν παντού σταθμευμένοι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και μου γράψουν πρόστιμο ή με συλλάβουν (!)
Ένα χρόνο μετά, βρίσκομαι στο Βερολίνο και οι μνήμες είναι πιο έντονες από τις ίδιες τις στιγμές που συνέβησαν αυτά τα πράγματα, και ίσως πιο επώδυνες ακόμα. Ο χρόνος και η απόσταση που πήρα, με κάνουν να συνδέομαι πιο ουσιαστικά με τα κείμενα που γράψαμε τότε και μου δημιουργούν ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη να εκφραστώ μέσα από το θέατρο.
Όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε τις εμπειρίες μας, από την μεγάλη καραντίνα του 2020-2021 ένοιωθα ότι είχα μπει σ’ έναν αυτόματο μηχανισμό και έγραφα ό,τι θυμόμουν χωρίς να έχω απόλυτη συνειδητότητα. Γράψαμε πολύ, εξερευνήσαμε ακόμα περισσότερο και αναρωτηθήκαμε πώς όλες αυτές οι λέξεις θα αποτυπωθούν σκηνικά, πώς θα γίνουν εικόνες… όχι όμως εικόνες καθημερινές. Μας έπνιξε αυτή η άρρωστη καθημερινότητα!
Γι αυτό, βάλαμε χρώματα και λουλούδια και χώμα -υλικά ζωντανά, ξαναβρίσκοντας παράλληλα τη δική μας ζωντάνια- και μουσική.
Απίστευτο πως απαγόρευσαν τη μουσική!
Related posts:
εκείνος που δεν ονειρεύεται
έχεις τρεις επιλογές
ένας Απρίλης σκέψεις...
το λες και ελευθερία...
στο μηχανάκι
με τα λίγα, να λες πολλά...