Θυμάμαι τότε που ήμουν παιδί – μικρό πολύ- και έσφιγγα την κοτσίδα μου μπροστά στον καθρέφτη, λίγο πριν φύγω για το σχολείο. Θυμάμαι έναν περίεργο, μικρό κόμπο στο στομάχι- άγχος το λένε, έτσι έμαθα μετά. Πρώτο κουδούνι, βλέπεις. Θυμάμαι επίσης τη δασκάλα, να σκύβει να μου λέει μυστικά : «Το ξέρω ότι φοβάσαι, αλλά θα δεις, θα σου αρέσει πολύ». Και τότε ξαφνικά, πίστεψα ότι οι δάσκαλοι έχουν υπερφυσικές δυνάμεις, μαγικές ιδιότητες. Διαβάζουν τη σκέψη μας! Το επιβεβαίωνα μάλιστα διαρκώς: με ρώτησε αν έφερα κοχύλια από τις διακοπές (μα πού το ξέρει;), αν η καλοκαιρινή ζωγραφιά μου είναι κρεμασμένη στο ψυγείο μας (μα πώς το κάνει;), γιατί κάθε πρωί γκρινιάζω που δε μπορώ να ξυπνήσω (θα τρελαθώ!). Έσκυβε και μ’ αγκάλιαζε κάθε φορά που ήμουν στενοχωρημένη, κι ας μην έλεγα κάτι, μου έλεγε «θα τα καταφέρεις» όταν μέσα μου φοβόμουν. Ακόμα κι όταν πονούσε η κοιλιά μου , εκείνη ήξερε ότι κάτι άλλο με είχε ενοχλήσει και με ρώταγε τι ήταν αυτό. Πάντα μυστικά. Έλεγε ότι ξέρει τις αταξίες που κάνουμε στο σπίτι, και η αλήθεια είναι ότι μετά από όλα αυτά, την πίστευα. Ήμουν σίγουρη. Οι δάσκαλοι δεν είναι κανονικοί άνθρωποι. Κάνουν μαγικά. Μάλιστα , το πίστευα για χρόνια…