at a glance
Top

Legalize Film: Kenneth Branagh

κείμενο | ηλίας παπαδόπουλος / φωτογραφίες | τάσος θώμογλου

Οι κενές δημιουργίες και οι δημιουργίες του Kenneth

Ένας από τους μεγαλύτερους θεατράνθρωπους της Ευρώπης με ταυτόχρονα μεγάλη επιρροή στο Hollywood έκλεισε τα 57 του χρόνια στις 10 του Δεκέμβρη. Με εκπαίδευση στο Royal Academy of Dramatic Arts, του οποίου την προεδρική έδρα κατέχει από το 2015 διαδεχόμενος τον εκλιπόντα Sir Richard Attenborough, με πλήθος παραστάσεων στο ενεργητικό του, με την πολυσχιδή δραματουργική του έμπνευση και δημιουργία, είναι ένας από τους ανθρώπους που διαρκώς αναβαθμίζουν το Hollywood. Που παντρεύει το ποιοτικό με το εμπορικό. Το Legalize Film δε μπορεί παρά να ευχηθεί χρόνια πολλά στον Sir Kenneth Branagh.

Δεν έχει απασχολήσει τις σκανδαλοθηρικές εφημερίδες με καμώματα απύθμενης δηθενιάς από την προσωπική του ζωή. Δεν προσπάθησε ποτέ να χτίσει ένα μύθο γύρω από τον εαυτό του ή να δημιουργήσει celeb-buzz, ούτε τη δεκαετία του ’90 που ήταν παντρεμένος με την Emma Thompson (κι εκείνη γύριζε τη μια ταινία σταθμό μετά την άλλη). Στις συνεντεύξεις του θα τον ακούσεις περισσότερο να μιλάει για το έργο και τον τρόπο της δουλειάς με τους συνεργάτες του παρά για τον εαυτό του – σε αντίθεση με τους περισσότερους σύγχρονους καλλιτέχνες. Το marketing για τον Branagh είναι η καλή ποιότητα του καλλιτεχνικού προϊόντος – όχι η καλή του πώληση. Εξάλλου, αν είναι καλό θα πουλήσει.

Ανήκει σε μια γενιά αποφοίτων της RADA που θεωρήθηκαν «νέο κύμα» ηθοποιών, κυρίως για τον τρόπο που συνδυάζουν υποκριτική λιτότητα με άψογα καλλιεργημένη φωνή και καλοδουλεμένο λόγο: Fiona Shaw, Jonathan Pryce, Bryce Payne, Hugh Laurie, Juliet Stevenson, Alan Rickman. “Στα χέρια ενός μεγάλου ποιητή, οι λέξεις αποκτούν μεγαλύτερη δύναμη απ’ όση εμείς μπορούμε να διανοηθούμε”.

Το 1984 πρωταγωνιστεί στον σαιξπηρικό Ερρίκο τον V σε σκηνοθεσία Adrian Noble. Είναι η παράσταση που το 1989 διασκευάζει σε σενάριο και σκηνοθετεί ο ίδιος για τον κινηματογράφο. Η είσοδός του στην κινηματογραφική βιομηχανία ανταμείβεται με 2 υποψηφιότητες για Oscar (Σκηνοθεσίας / Leading role) και νίκη για την ενδυματολόγο του, Phyllis Dalton. To Αριστερό Πόδι του Daniel-Day Lewis του βάζει τρικλοποδιά τη νύχτα της απονομής, ενώ η σκηνοθεσία του Oliver Stone για τον Γεννημένο την 4η Ιουλίου βραβεύεται ανάμεσα στις πέντε υποψήφιες.

Άμλετ σε σκηνοθεσία Derek Jacobi, 12η Νύχτα, Edmond του Mamet, Ivanov διασκευασμένος από τον Tom Stoppard, Πολύ Κακό Για Το Τίποτα σε σκηνοθεσία Judi Dench. Τη ζηλεύω σε κακουργηματικό βαθμό τη θεατρική καριέρα αυτού του τύπου.

Στον κινηματογράφο έχει βαλθεί να μεταφέρει ολόκληρο τον Shakespeare. Ερρίκος ο V (1989), Πολύ Κακό Για το Τίποτα (1993), Άμλετ(1996), Αγάπης Αγώνας Άγονος(2000), Όπως Σας Αρέσει(2006). Το 1994 κάνει τα σαγόνια μας να πέσουν με τον Frankenstein σε παραγωγή Coppola και μας χαρίζει την αδιανόητα συμπαθητική ερμηνεία του DeNiro στο ρόλο του (ιερού) τέρατος. Έχει προηγηθεί το χιτσκοκικών διαστάσεων Dead Again (1991) του οποίου η ανατροπές κάνουν το Game of Thrones να κλαίει με λυγμούς. O πεντάωρος μπαρόκ Άμλετ το 1996 (που μας έμαθε τη Winslet) επηρέασε φανερά τον Κακογιάννη στο ανέβασμα που υπέγραψε για λογαριασμό του Εθνικού το 2003, με τον Μαρκουλάκη Δανό Πρίγκιπα. Ο Μαγικός Αυλός το 2006, το Sleuth το 2007. Το θέατρο στον κινηματογράφο, θα ’λεγε κανείς.

Αλλά και στην όχθη του εμπορικού: Σταχτοπούτα για την Disney (2015), Jack Ryan:η πρώτη αποστολή (αν και η τελευταία περιπέτεια) για την Paramount (2014), ακόμα και Thor για τη Marvel (2011), όπου στήνει το βασίλειο της Asgard με σαιξπηρικά υλικά (και έτσι εξηγείται και η επιτυχία της Marvel: αναθέτει σε καλλιτέχνες υψηλών προδιαγραφών αφηγήσεις σελίδων comic, και εκείνοι επειδή ξέρουν τους κανόνες της καλής δραματουργίας, κερδίζουν το παιχνίδι των εισιτηρίων). Παραλίγο μάλιστα να ήταν αυτός ο Obi-Wan Kenobi της prequel τριλογίας του Star Wars, αν δεν ήταν θεατρικά δεσμευμένος.

Φέτος, χαράχτηκε ήδη στην κινηματογραφική μας μνήμη με την Δουνκέρκη του Νόλαν. Και τώρα κάνει αναπάντεχη εισπρακτική επιτυχία με το Έγκλημα στο Orient Express (σε δική του σκηνοθεσία και παραγωγή Ridley Scott). Ο Πουαρό του στην αρχή σε ξενίζει. Μοιάζει πιο πολύ με τον Κλουζώ του Σέλλερς. Όσο προχωράει η ταινία όμως, όσο συμπληρώνει την κινηματογραφική του ατμόσφαιρα, με τις περιφερειακές ερμηνείες, με τα έξοχα κάδρα του Χάρη Ζαμπαρλούκου, με τη μουσική του Patrick Doyle, ο Πουαρό του σε κερδίζει. Και σε συγκινεί. Και δε μπορείς παρά να θαυμάζεις την τεχνική αρτιότητα με την οποία ο σκηνοθέτης στήνει τα δίχτυα του.

(Μιας και έρχονται Χριστούγεννα ξαναδες το Swing Kids. Εκτός αν σου αρέσει η καλή τηλεόραση, οπότε ψάξε το Wallander)