Chapter ten_

Σκεφτόμουν πάρα πολύ τι θα γράψω γι’αυτήν την εβδομάδα, μιας που δεν είχα άλλες περιπέτειες να διηγηθώ και την προηγούμενη εβδομάδα αδυνατούσα να κρατήσω μολύβι.

Δεν θα σου πω ψέματα, ο τελευταίο μήνας δεν πήγε πολύ καλά. Θα τον έλεγα λίγο κενό, λίγο στενάχωρο, λίγο ζόρικο.

Θέλεις η κούραση της καθημερινότητας; Η too much πληροφορία της πόλης; H ενέργειά μου που με εγκαταλείπει; Oι αλλεργίες μου, που δεν με αφήνουν να κοιμηθώ;

Εν πάση περιπτώσει, τα πράγματα δείχνουν πιο φωτεινά την άνοιξη και σε αυτό εστιάζω! Ήθελα πολύ να τελειώσω ένα φωτογραφικό πρότζεκτ που ξεκίνησα με νυχτερινές λήψεις στην Κυψέλη -αυτές που θα δεις παρέα με αυτό το κείμενο- αλλά μάλλον το τελείωσα και δεν το κατάλαβα.

Αποφάσισα να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου και να μην ζοριστώ να κάνω κάτι μόνο και μόνο για να γράψω γι’αυτό και αυτό σου παρουσιάζω σήμερα. Γιατί είναι και αυτές οι μέρες στη ζωή.

Οι φωτογραφίες αυτές που βλέπεις, τραβήχτηκαν με μια νοσταλγική αίσθηση που έχω πάντα το χειμώνα και θεώρησα δίκαιο να τις εκθέσω και με αυτόν τον τρόπο να αποχαιρετήσω αυτή τη νοσταλγία.

Όταν πέφτει η νύχτα στην Αθήνα, η πόλη μοιάζει πιο ήρεμη και φωτίζονται μέρη που θυμίζουν μια ξεχασμένη Αθήνα. Εγώ αυτό ένιωσα εκείνη τη μέρα. Για κάθε κτήριο που έβλεπα και θαύμαζα την αρχιτεκτονική του σκεφτόμουν: “Ποιοί έζησαν εδώ;” “Πώς ήταν τότε, η ζωή στην Αθήνα;” “Τί ιστορίες κρύβονται εκεί μέσα;”

Έχω ακούσει ιστορίες για τις “χρυσές εποχές” της Κυψέλης, ακόμα και συγγενείς μου έμεναν, εδώ. Ακόμα και ο μπαμπάς μου ερχόταν τα καλοκαίρια εδώ, μικρός, για να δει τους θείους του.

Συνεχίζει να με συναρπάζει η ενέργεια της Κυψέλης, αλλά πιο πολύ με συναρπάζουν αυτά τα κτήρια! Η νύχτα τους προσδίδει ένα έξτρα μυστήριο. Βλέπω εισόδους-έργα τέχνης και φαντάζομαι να ζω εδώ, πριν εβδομήντα χρόνια και να μπαινοβγαίνω σε αυτές.

Κάπως έτσι, συνειρμικά, φτάνω στο σήμερα, βλέποντας τα απομεινάρια του παρελθόντος. Βλέπω και εμένα, πως έφτασα ως εδώ, πως ξεκίνησα, τι έζησα και που βρίσκομαι.

Ήρθε η ώρα του απολογισμού, καθώς η άνοιξη είναι η εποχή της αληθινής Πρωτοχρονιάς. Είναι η εποχή που όλη η φύση κάνει μια νέα αρχή, ξαναγεννιέται και ανθίζει και ό,τι συμβαίνει στη φύση συμβαίνει και σε εμάς.

Είναι η εποχή, που το μέρος της νοσταλγίας και της νύχτας θα πάρει το όραμα, η μέρα και η παρουσία στο εδώ και τώρα.

Να είσαι καλά, εκεί ακριβώς που βρίσκεσαι!