
κείμενο | δώρα βέτσου */* φωτογραφίες | δώρα βέτσου
μυστήρια πλάσματα
Ανοίγεις την πόρτα και μπαίνεις σπίτι. Για δες, παράξενα που ακούγεται όταν ανοίγεις απ’ έξω. Τόσο καιρό κλείδωνες-ξεκλείδωνες, από μέσα μόνο. Δεν είχες και πουθενά να πας. Μόλις μπαίνεις μυρίζει αυτή η γλυκιά, γνώριμη -σχεδόν ανεπαίσθητη- μυρωδιά του σπιτιού. Λίγο ο καφές που εξατμίζεται από το πρωί-πάλι δεν πρόλαβες να τον τελειώσεις- ανακατεμένος με λίγη λεβάντα για το σκώρο τώρα που μάζεψες τα μάλλινα, μαζί με το άρωμα που ψεκάζεις πίσω απ’ το αυτί κάθε πρωί. Είναι χαρακτηριστική η μυρωδιά του κάθε σπιτιού-όπως του κάθε ανθρώπου-, λες κι έχουν ποτίσει οι τοίχοι παρουσία. Έτσι κι αυτό το σπίτι, σα στοιχειωμένο, κρύβει μέσα του φωνές από παρέες, ανάσες από έρωτα, εριστική σιωπή από μοναξιά, γέλια που κόλλησαν στο ταβάνι, στιγμές που μόνο αυτοί οι τοίχοι μπορούν να ομολογήσουν- και μόνο εσύ μπορείς να τις ακούσεις.