Η Κατερίνα αποκαλύπτει  τρία πράγματα που ρίχνει στη βαλίτσα της  για Θεσσαλονίκη, τρία τραγούδια που θα ακούσει οπωσδήποτε στο ταξίδι κι άλλα τόσα που θέλει να κάνει στην Θεσσαλονίκη, σαν φτάσει. Α! Και έβγαλε φωτογραφίες με ό,τι “έλαμψε” στα μάτια της. Three, two, one, Action!

«Tρία προσωπικά αντικείμενα που ρίχνετε στη βαλίτσα σας, τώρα που θα ανεβείτε Θεσσαλονίκη-ποια είναι αυτά και γιατί;» …Άμα είναι να μου μιλάς σε δεύτερο πληθυντικό θα απαντήσω σε πρώτο πληθυντικό. Ούτως ή άλλως το δρόμο αυτό θα τον μοιραστώ με τον οδηγό του αυτοκινήτου -σύντροφο στη ζωή και τη δουλειά- Robin Beer. Καθόλου δύσκολο το εγχείρημα. Είμαστε στο δρόμο από αρχές Απριλίου. Από τότε, δηλαδή, που η Φριδούτσα μας- “Φρίντα Κι Άλλο”- πήρε παύση από Αθήνα, γυρνάμε με προκλητικότητα την Ελλάδα και την Κύπρο.

Θα λείπουμε έως 17 Οκτώβρη από το σπίτι. Θα το ζήσουμε δηλαδή. Puta Madre! Τι θα; Το ζούμε ήδη. Η Θεσσαλονίκη είναι ο τελευταίος μας σταθμός πριν ταξιδέψουμε με το μικρό αυτοκινητάκι μας Γαλλία και Ολλανδία -δουλειές με φούντες- και θα είναι και ο πρώτος σταθμός που θα αντικρίσουμε μόλις επιστρέψουμε από τα ξένα. Ένα σπίτι ολόκληρο και μια παράσταση σε χρώμα λευκό (απαραίτητος καμβάς για να ζωγραφίσει η Φρίντα μας) έχουν χωρέσει μέσα. Και συνεχίζ-ουμε με πρώτο ενικό γιατί κουράστηκα να μιλάω για δυο!

Ένα από τα πιο σημαντικά προσωπικά αντικείμενα στη βαλίτσα μου είναι του ελληνικού καλοκαιριού που θα χάσω και σε πρώτη ευκαιρία θα αρπάξω όπου βρεθώ κι όπου σταθώ: Ένα κομμάτι γαβδιώτικης παραλίας κλεισμένο σε ένα μικρό κουτάκι. Χιλιάδες  χρώματα σε μικροσκοπικά βότσαλα που μυρίζουν θάλασσα και -πού και πού- να ξεπετάγεται και ένα ακόμη πιο μικροσκοπικό όστρακο. Τα ψηλαφώ με τα δάχτυλά μου για να ακούω τον ήχο. Και χαίρομαι τη στιγμιαία αίσθηση δροσιάς που αφήνουν, πριν πάρουν τη θερμοκρασία του σώματός μου. Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι το γαλάζιο και την ηρεμία του μπλε πάνω σε μπλε, και τίποτε άλλο.

Κι αφού σας έχω φτιάξει το κλίμα, αναπνευστεί  βαθιά για το δεύτερο αντικείμενο: Σε κάθε παράστασή φορώ ή κρύβω στη σκηνή ένα αντικείμενο που έχει να κάνει με προσωπική μνήμη. Κάτι σαν γούρι. Στην “Αγγελική”, τη προηγούμενη δουλειά μας, είχα δυο αμπελόφυλλα από ασήμι που είχαμε σαν δώρα για τους καλεσμένους στο γάμο μας. Αντιπροσωπεύουν την παρουσία του αδελφού μου τον οποίο έχασα πριν 14 χρόνια. Ανελέητε Χρόνε… Στη Φρίντα, φορώ ένα δαχτυλίδι του. Ένα ρωμαϊκό νόμισμα που “έδεσε” η κοσμηματοποιός θεία μου για εκείνον με ασήμι πριν πολλά χρόνια.  Μου το δώρισε μια μέρα πριν την πρεμιέρα τη Φρίντα. Όχι για να το φορώ επί σκηνής. Ωστόσο, δεν ήξερε για τα αμπελόφυλλα στην “Αγγελική” και το θεώρησα καλό σημάδι που θα τον έχω μαζί μου. Τέλος δεύτερης πράξης. Εκπνοή.

Τρίτον και πιο σημαντικό αντικείμενο, παντός καιρού, έμψυχο -όχι άψυχο: η Ρόκα η μουγγή. Η σκύλα με τις 8000 ράτσες. Σίγουρα έχει κάτι από γάτα και κάτι από φώκια μαζί. Ναι την αγαπώ. Αξεπέραστος κι ακούραστος σύντροφος σε ζωή και ταξίδια εδώ και εννιάμιση χρόνια. Έχει ζήσει σε πάνω από 10 πόλεις της Ελλάδος, Αγγλία, Γαλλία, Ολλανδία, Ιταλία και σίγουρα κάτι που διαφεύγει. Μασκότ. Παρακολουθεί και τη παράσταση, γιατί μπορεί να είναι μια το δρόμου αλλά τυγχάνει και κυρία. Κάποια καλή ψυχή την παράτησε στο αεροδρόμιο όταν ήταν οχτώ μηνών για να τη βρούμε εμείς,  γι’αυτό κάνουμε αυτό που λένε οι φίλοι μας οι γκρίνγκος over-compensate αγάπης.

Photo 1: Πρόβα με Simon MvBurney/Complicite.  Κάθε φορά που κοιτώ αυτή τη φωτογραφία, λέω “εγώ δουλεύω με αυτόν τον άνθρωπο;”

«Τρία τραγούδια που θα βάλετε για το δρόμο για Θεσσαλονίκη;»… Επειδή ο Ρόμπιν οδηγεί, και επειδή έχω κάνει-λέει-και ραδιόφωνο, ο κλήρος των μουσικών επιλογών πέφτει δικαίως σε μένα. Για να μπούμε στο μεξικανικό κλίμα ξεκινά-με με Chavela Vargas. Αν και Κοστορικανή θεωρείται η φωνή του Μεξικού. Το τραγούδι που αγαπώ δεν είναι από Frida la pelicula… Βεβαίως και οι δυο τους συνδέοντας με δεσμό φιλικό συν ένα μικρό ερωτικό  που φημολογείται  πως είχαν μεταξύ τους -το λέω εδώ, γιατί είναι απ’ τα λίγα που δεν αναφέρει στην παράσταση η Φρίντα μας και θέλω να το παίξω έξυπνη. To τραγούδι, όμως, που με κερδίζει από την Chavela είναι η διασκευή της στο En El Ultimo Trago. Αποχωρισμός, θάνατος, χωρισμός; Τα χρόνια που περνάνε; Πώς λέει ο Χιώτης «το τελευταίο μου τσιγάρο»; Η Chavela το κάνει με ένα ποτηράκι απλά και φιλοσοφικά.

Για να ανεβάσω λίγο τη διάθεση περνάμε σε Stromae. Ό,τι και ν’ακούσω από αυτό το πλάσμα με κάνει να χορεύω. Για εδώ θα βάλω Tous Les Memes.  Για κλείσιμο, παίζω ανάμεσα στο “Περασμένες μου Αγάπες” και στο “The Dog Days are Over”. Θέλω να βάλω το Χιώτη για να ρίξω και λίγο εγχώριο στοιχείο αλλά εδώ πατάει πόδι στο φρένο (ε;) ο Ρόμπιν και ζητά Radiohead που είναι εφηβικό του κόλλημα. «Burn The Witch». Είναι και το soundtrack στο ζέσταμα πριν από κάθε παράσταση. Θα του κάνω το χατίρι.

Photo 2: Η θέα από το σπίτι μου στην Κρήτη.

“Και τρία πράγματα που οπωσδήποτε θέλετε να κάνετε τις μέρες που θα είστε στην Θεσσαλονίκη;» …Όπως είπα, ΜΑΣ πετυχαίνΕΤΕ on the road. Οι μέρες μας στη Θεσσαλονίκη θα είναι ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ γεμάτες με συνεντεύξεις. Ραδιόφωνα, τηλεόραση κτλ. Γι αυτό κι εμείς ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ πρέπει να ηρεμούμε. Γι αυτό θέλουμε, όποτε μπορούμε, να κοιτάμε θάλασσα. Να ξυπνάμε, εν ανάγκη και να βλέπουμε θάλασσα. Νοικιάσαμε ένα διαμέρισμα, λοιπόν, με θέα τη θάλασσα. Ακόμη και τώρα, που είμαστε Πάτρα, πέλαγο βλέπω. Απαραίτητο. Είμαι από την Κρήτη. Έχω περάσει όλη μου τη ζωή κοιτώντας το πέλαγο. Δε θα δω τη θάλασσα όλο το καλοκαίρι γι αυτό και η καθημερινή μου εικόνα θέλω να είναι του μπλε. Nα ρουφήξω, να πάρω ενέργεια. Η θάλασσα είναι η δύναμη και η αδυναμία μου. Το μπλε είναι το χρώμα που με ηρεμεί και με γεμίζει. Ακόμα και στις γκρι του αποχρώσεις. Όπως και το υγρό στοιχείο. Το μελαγχολικό μπλε Θεσσαλονίκης που μοιάζει  τόσο με αυτό της Πόλης… Συναισθηματικά μιλώ. Τι να κάνω; Είμαι και Μικρασιάτισσα και βγαίνει το DNA.

Φαίνεται θέλω να κουβαλώ τις μνήμες μου όπου κι αν πηγαίνω. Ζω στο παρόν, με ματιά στο μέλλον (σημάδι των καιρών μας αυτό) κρατώντας πάντα με μια κορδέλα τις καλές αναμνήσεις μαζί για να με γεμίζουν ασφάλεια. Γι αυτό και τρίτον οι βόλτες σε όοοολη τη Θεσσαλονίκη, με μουσική στ’ αυτιά και μάτια να γεμίζουν από μπλε και καλντερίμια με τη μέρα, και αχνό φωτισμό και παρέες τις νύχτες. Είναι το τρίτο και αποχαιρετιστήριο δώρο που θα μου δώσει η Σαλόνικα. Δεν είναι κλισέ. Είναι κι αυτό απαραίτητο.

Photo 3: The tree of life. Σκάλισμα στο ταβάνι Ranakhpur, Jain Temple,  Ινδία. Πόσο συχνά κοιτάμε ψηλά;

Υ.Γ. Φωτογραφία προφίλ by Arturo Tovar. Ακόμη και αυτή η φωτογραφία είναι μνήμη που κάνει τα μάτια να λάμπουν. Γιατί μου θυμίζει τη ζωή μου στο Λονδίνο.