Ώρα 8.10. Το ξυπνητήρι χτυπά. Ήχος: πυγολαμπίδες. Αυτές οι πυγολαμπίδες θα ηχήσουν τουλάχιστον τέσσερις ακόμη φορές μέχρι να ξυπνήσω αλλά πρέπει να έχεις πειθαρχία σ’ αυτή τη ζωή, γι’ αυτό όταν πάρω την απόφαση να σηκωθώ, θα είναι οριστική!
Πρώτα θα πλύνω τα πιάτα, αλλιώς δεν υπάρχει συμμετρία και γαλήνη στον κόσμο. Μετά θα συμμαζέψω ελάχιστα το σαλόνι, μέχρι η γωνία του ριχταριού με το χαλί να φτάσει τις 76 μοίρες και τέλος, θα ποτίσω τα φυτά. Morning routine: check!
Τώρα είναι μεσημέρι και αν δεν έχω το άγιο τάπερ της μαμάς, θα θέσω σε υπηρεσία το μαγειρικό μου ταλέντο! Μακαρόνια, ναι, γιατί!
Φτάνει το απόγευμα και πλησιάζει η ώρα της πρόβας. Αν δεν έχω αγχωθεί ακόμη, μια ειδική ορμόνη εκκρίνεται στον πρόσθιο μετωπιαίο λοβό μου και αυτομάτως αρχίζω να ταράζομαι για κανένα μισάωρο μέχρι να στρωθώ να διαβάσω. 2 – 3 ωρίτσες που θα ακούσω ξανά και ξανά το κομμάτι για να συντονίσω χέρι με πόδι και αυτί με ακροδάχτυλο και είμαι έτοιμη να χτυπήσω το δρόμο!
Νερό όπως και δήποτε, γιατί αν και δε χύνουμε αίμα και δάκρυα (συνήθως), ιδρώτα χύνουμε σίγουρα.
Στυλό – τετράδιο απαραιτήτως, για να σημειώσω τα πάντα ακόμη κι αν δε χρειάζεται.
Και τέλος ζακέτα, ανεξαρτήτως καιρού γιατί η μητρική κραυγή έχει χαραχτεί βαθιά και ανεξίτηλα.
Σακίδιο: check!
Καθώς κατηφορίζω προς το χώρο της πρόβας, πιστοί και αχώριστοι φίλοι τα κίτρινα ακουστικά μου. Θα μου κρατήσουν συντροφιά για 17 λεπτά με μουσικές που είτε φτιάχνοντας τη διάθεσή μου είτε κάνοντάς με να σκεφτώ, θα δημιουργήσουν έναν μικρό κόσμο μέσα στον οποίο είμαι αόρατη. Μπορεί να χορεύω, να τραγουδάω ή να κλαίω αλλά όσο είμαι κάτω από το μαγικό μανδύα της μουσικής, κανείς δε με βλέπει και κανείς δεν καταλαβαίνει ποια ταινία ζω στο κεφάλι μου κάθε τρία λεπτά που αλλάζει κομμάτι…