Η Γιώτα αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο της για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτή τη χρονιά. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Ώρα 8.10. Το ξυπνητήρι χτυπά. Ήχος: πυγολαμπίδες. Αυτές οι πυγολαμπίδες θα ηχήσουν τουλάχιστον τέσσερις ακόμη φορές μέχρι να ξυπνήσω αλλά πρέπει να έχεις πειθαρχία σ’ αυτή τη ζωή, γι’ αυτό όταν πάρω την απόφαση να σηκωθώ, θα είναι οριστική!

Πρώτα θα πλύνω τα πιάτα, αλλιώς δεν υπάρχει συμμετρία και γαλήνη στον κόσμο. Μετά θα συμμαζέψω ελάχιστα το σαλόνι, μέχρι η γωνία του ριχταριού με το χαλί να φτάσει τις 76 μοίρες και τέλος, θα ποτίσω τα φυτά. Morning routine: check!

Τώρα είναι μεσημέρι και αν δεν έχω το άγιο τάπερ της μαμάς, θα θέσω σε υπηρεσία το μαγειρικό μου ταλέντο! Μακαρόνια, ναι, γιατί!

Φτάνει το απόγευμα και πλησιάζει η ώρα της πρόβας. Αν δεν έχω αγχωθεί ακόμη, μια ειδική ορμόνη εκκρίνεται στον πρόσθιο μετωπιαίο λοβό μου και αυτομάτως αρχίζω να ταράζομαι για κανένα μισάωρο μέχρι να στρωθώ να διαβάσω. 2 – 3 ωρίτσες που θα ακούσω ξανά και ξανά το κομμάτι για να συντονίσω χέρι με πόδι και αυτί με ακροδάχτυλο και είμαι έτοιμη να χτυπήσω το δρόμο!

Νερό όπως και δήποτε, γιατί αν και δε χύνουμε αίμα και δάκρυα (συνήθως), ιδρώτα χύνουμε σίγουρα.

Στυλό – τετράδιο απαραιτήτως, για να σημειώσω τα πάντα ακόμη κι αν δε χρειάζεται.

Και τέλος ζακέτα, ανεξαρτήτως καιρού γιατί η μητρική κραυγή έχει χαραχτεί βαθιά και ανεξίτηλα.

Σακίδιο: check!

Καθώς κατηφορίζω προς το χώρο της πρόβας, πιστοί και αχώριστοι φίλοι τα κίτρινα ακουστικά μου. Θα μου κρατήσουν συντροφιά για 17 λεπτά με μουσικές που είτε φτιάχνοντας τη διάθεσή μου είτε κάνοντάς με να σκεφτώ, θα δημιουργήσουν έναν μικρό κόσμο μέσα στον οποίο είμαι αόρατη. Μπορεί να χορεύω, να τραγουδάω ή να κλαίω αλλά όσο είμαι κάτω από το μαγικό μανδύα της μουσικής, κανείς δε με βλέπει και κανείς δεν καταλαβαίνει ποια ταινία ζω στο κεφάλι μου κάθε τρία λεπτά που αλλάζει κομμάτι…

photo_1: στο δρόμο για Σέρρες, ο ουρανός, σαν γαλάζιο λιβάδι. 

Έτσι, αρχίζω συνήθως με ό,τι έχω ανάγκη πιο πολύ. Τώρα που μπήκε άνοιξη, ακούω πολύ Kula Shaker και συγκεκριμένα το Infinite Sun. Ανεβαστικό, χαρούμενο, ωραίο! Ύστερα, μπορεί να ακούσω από Iron Maiden (Dance of Death) μέχρι Άσιμο (o Μηχανισμός) οπότε δεν υπάρχει πάντα συνοχή, απλά προχωράω μαζί με τα τραγούδια μέχρι την πρόβα κι εκεί η παρέα μας τελειώνει.

photo_2: Στη Γριά Βάθρα ζωγραφίζοντας. 

Αυτό που δεν τελειώνει και δεν μπορώ να σταματήσω, είναι η ανάγκη να φτιάχνω πράγματα. Μια μανία να μην κάθομαι, ειδικά όταν έχει ήλιο και έχω γύρω μου κλωστές, βελόνες, χάντρες ή ακόμη και χαρτί, κάτι θα βρω να απασχολήσω τα χέρια μου.

Είναι ένας από τους στόχους μου, να συνεχίσω να φτιάχνω και να δημιουργώ, γιατί με γεμίζει και με χαλαρώνει πολύ. Ακόμη, θέλω να διαβάζω περισσότερο, όχι μόνο θεατρικά αλλά και λογοτεχνικά κείμενα, καθώς το να φαντάζεσαι και να πλάθεις εικόνες μέσα από λέξεις είναι μια πολύ όμορφη πρόκληση.

Τέλος, μέσα στη μακριά πορεία μου προς την αυτοβελτίωση, θέλω να βγάλω δίπλωμα οδήγησης! Κάτι που τόσο καιρό αποφεύγω, μα πλέον παραδέχομαι πως αποτελεί αναγκαίο κακό.

photo_3: Πυρακτωμένο ηλιοβασίλεμα, από το μπαλκόνι του σπιτιού. 

* H Γιώτα Κασιμιάδου συμμετέχει στο “Παίξε υπεύθυνα”, τη νέα παραγωγή της Εταιρείας Θεάτρου BLACKBIRD που έρχεται τον Απρίλιο στον καλλιτεχνικό χώρο Spacelab στο κέντρο της πόλης για 6 μόνο παραστάσεις.