«Δεν θα σηκωθώ, συγχωρήστε με.

Έχω ξεχάσει πώς είναι να υποδέχεσαι κάποιον. Τις κινήσεις που κάνει, τα λόγια που λέει κανείς σε μια τέτοια περίπτωση. Οι επισκέψεις έχουν χάσει πια κάθε ενδιαφέρον για μένα. Μου θυμίζουν, απλώς, πως είμαι μόνη για μιαν ακόμα νύχτα.»

Μ’ αυτά τα λόγια, ξεκινάει ο μονόλογος του Άκη Δήμου «…και Ιουλιέτα» που παρακολουθήσαμε στο μικρό αλλά θαυματουργό θεατράκι του Alte Fablon, σε σκηνοθεσία Δήμητρας Λαρεντζάκη και ερμηνεία Σοφίας Μπλέτσου. Η Ιουλιέτα, της οποίας το όνομα ποτέ δεν πάει μόνο του αλλά πάντα έρχεται δεύτερο μετά τον Ρωμαίο, βρίσκεται σε αιώνιο πένθος. Ο Ρωμαίος πέθανε αλλά αυτή συνεχίζει να ζει -ή μάλλον να επιβιώνει- ενώ μαζί με τον έρωτά της πέθανε κι ο μισός της εαυτός. Δεν υπάρχει σωτηρία για την ίδια, μας το δηλώνει. Η ζωή της σταμάτησε τη μέρα που πέθανε ο Ρωμαίος και τώρα επιβιώνει μέσα από τις αναμνήσεις που έχει μαζί του.

Το έργο πραγματεύεται τις έννοιες του πένθους και της απώλειας και το πως μπορούν να γίνουν μια τρύπα που ρουφάει την ψυχή και την ύπαρξη ενός ανθρώπου. Ο βαθιά ποιητικός λόγος του έργου δίνει πανέμορφες εικόνες, υφές και συναισθήματα οδηγώντας το κοινό σε ένα ταξίδι χωρίς αρχή μέση και τέλος, με ένα αόριστο παρόν κι ένα εκκωφαντικό παρελθόν. Έτσι, η μικρή σκηνή του Alte Fablon χωρίστηκε στα δύο. Ένα ξύλινο δάπεδο σπασμένο στα δύο, ορίζει το πριν και το τώρα. Ο Θάνος Καρώνης έκανε μια κατασκευή που βοηθά πολύ τα δίπολα του έργου, καθώς η Σοφία Μπλέτσου πηδά από την μία άκρη του δαπέδου στην άλλη, κουλουριάζεται στο ελάχιστο κενό που δημιούργησε το σπάσιμό της ή κρύβεται κάτω του, ανάλογα με την περίοδο στην οποία αναφέρεται. Αυτές οι αλλαγές ατμόσφαιρας συμπληρώνονται πολύ αρμονικά μέσα από τις εναλλαγές φωτισμών της Αθηνάς Μπανάβα. Η Μαρία Καβαλιώτη, ενδυματολόγος και σκηνογράφος της παράστασης, έντυσε την Ιουλιέτα με τα ρούχα του Ρωμαίου και τελικά με ένα κόκκινο φόρεμα. Έτσι, η αίσθηση της απώλειας γίνεται ακόμη πιο εμφανής. Τα πάντα αφορούν τον άλλον που δε θα φανεί ξανά. Γίνεται ξεκάθαρο πως δεν υπάρχει περίπτωση ανάκαμψης ή προόδου. Τα πάντα βρίσκονται σε μια ατέρμονη άνω τελεία.

Η Δήμητρα Λαρεντζάκη βάσισε την σκηνοθεσία της σε αυτό το δίπολο ύπαρξης και ανυπαρξίας. Το τώρα έχει στασιμότητα και ακινησία, ενώ το τότε έχει κίνηση και όνειρα. Η Ιουλιέτα μονίμως αναζητά τις λέξεις της, δυσκολεύεται να βρει τους «σωστούς» τρόπους έκφρασης. Σε αυτές τις οδηγίες ανταποκρίθηκε πολύ καλά η Σοφία Μπλέτσου, μια νέα ηθοποιός που κάθε φορά φέρει κάτι διαφορετικό στη σκηνή. Η Σοφία με τα πολύ δυνατά εκφραστικά μέσα, προσκαλεί τον θεατή να συνδεθεί μαζί της και να βιώσει τον χαρακτήρα της μέσω του λόγου και του σώματός της.

Μια τραγική ιστορία, τόσο μακρινή, αλλά και τόσο κοντινή μας. Στο υπόγειο του Alte Fablon, πολλοί θα νιώσουν μέσα από τα λόγια του Άκη Δήμου, κάτι να χτυπάει μέσα τους. Κάτι που πολύ θα ήθελαν να ξεχάσουν, αλλά συνεχίζει να είναι η πρώτη σκέψη του κάθε πρωινού τους.