at a glance
Top

Στην παράσταση «Έντα Γκάμπλερ»

κείμενο | νίκη ζερβού */* φωτογραφίες | κωστής χατζής */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

Είναι και κάποιες που δεν άντεξαν.

Κάποιες φορές, μέσα στις ιστορίες κρύβονται βαθιές αλήθειες και η πραγματικότητά μας καθρεπτίζεται με τους πιο ιδιαίτερους τρόπους στα πρόσωπα ηρώων άλλων εποχών. Έτσι πολλοί  κλασσικοί συγγραφείς έγιναν γνωστοί, για τον μαγικό τρόπο με τον οποίο αποκάλυπταν την αλήθεια. Μέσα από ερωτικά τρίγωνα, οικογενειακά δράματα, ματαιωμένους και ματαιόδοξους ανθρώπους που παραμένουν διαχρονικοί, καθώς αντικατοπτρίζουν την ουσία της ανθρώπινης φύσης χωρίς να την κρίνουν ή να την εξιδανικεύουν. Κι αυτές είναι οι αγαπημένες μου ιστορίες: Αυτές που αποδέχονται πως είμαστε όλοι σκατά κατά βάθος, αλλά κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε στις συνθήκες που μας δίνονται και πως στο τέλος όλα είναι μάταια, χωρίς αυτή η συνειδητοποίηση να γίνεται απαισιόδοξη. Ότι είμαστε αυτό που είμαστε και κάποτε θα πεθάνουμε.

Έτσι κι η αγαπημένη μου «Έντα Γκάμπλερ». Μια ηρωίδα-σύμβολο της καταπιεσμένης από την πατριαρχία γυναίκας που αντιστέκεται, αλλά ποτέ δεν δικαιώνεται πραγματικά, δια χειρός Ίψεν. Η κυρία Γλυκερία Καλαϊτζή, απέδωσε και σκηνοθέτησε το έργο, μας έβαλε μέσα στο καινούριο σπίτι της «Έντα», μέσα στο ψυχρό σαλόνι και τον δυστυχισμένο γάμο της και έδωσε την ιστορία με πολύ ρεαλιστικό και ανθρώπινο τρόπο δίνοντας μεγάλη βαρύτητα στο κείμενο.

Κανένας χαρακτήρας δεν φάνηκε «κακός» ή «καλός» και στην τελική αμφιβάλλω αν πήραμε κάποιου το μέρος. Με αυτόν τον τρόπο όμως, μπορέσαμε να συνειδητοποιήσουμε κάποια βαθιά ριζωμένα στερεότυπα σχετικά με την γυναίκα του τότε, με τα κατάλοιπα της να ταλαιπωρούν ακόμη την γυναίκα του σήμερα.

 

Η «Έντα» μπορεί να είναι δυναμική και παθιασμένη, αλλά αυτό δε σημαίνει πως μπορεί να αποκτήσει την ελευθερία της. Ετεροκαθορίζεται από τους άντρες που την περικυκλώνουν και καλείται να εκπληρώσει τους κοινωνικούς της ρόλους.

Η ηθοποιός Χριστίνα Δαγκάκη, πλησίασε τον ρόλο της Έντα με πολύ μεγάλη φροντίδα. Μας άφησε τον χώρο να αντιληφθούμε την ουσιαστική φύση του χαρακτήρα της και δεν τον θυματοποίησε. Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης στον ρόλο του άντρα της «Έντα», «Γιόργκεν Τέσμαν», λειτούργησε με τον ίδιο τρόπο. Ένας άντρας ματαιόδοξος, αθώος, που τον εκμεταλλεύονται, αποδόθηκε με πολύ απλό και καθημερινό τρόπο. Σπόιλερ αλέρτ: Ο Κυριάκος Δανιηλίδης, στον ρόλο του δικαστή «Μπρακ», δεν μας έδωσε στο πιάτο από την αρχή τον σεξιστικό του ρόλο, που εκμεταλλεύεται τους πάντες και τα πάντα. Η Σοφία Βούλγαρη, μια ηθοποιός με χίλια πρόσωπα και απίστευτες ικανότητες, στον ρόλο της «Γιούλε», απέδωσε την γεροντοκόρη με ευαισθησίες και ασυγκράτητο μητρικό ένστικτο. Οι δύο νεότεροι ηθοποιοί της παράστασης, Λίλα Παντελίδου στον ρόλο της «Τέα Έλβστεντ»  και Ιωάννης Καμπούρης στον ρόλο του «Έιλερτ Λέβμποργκ» με έκαναν και πάλι να νιώθω καλά με τους νέους ηθοποιούς της πόλης μας. Έχουν πολύ μέλλον μπροστά τους.

Αν γράψω παραπάνω, θα προδώσω την παράσταση και δεν το θέλω. Αν θέλετε να δείτε μια όμορφη, ρεαλιστική ιστορία με έρωτα, προδοσία και ίντριγκα με άξονα την επίδραση της πατριαρχίας στις θηλυκότητες, ξέρετε τον προορισμό. «Έντα Γκάμπλερ», στο θέατρο Τ.