Στιγμή ΙΙ /// Η Λίλα κι εγώ προσπαθούμε να βιδώσουμε την υπέροχη κουζίνα μας, το σκηνικό μας που με τόση έμπνευση και αγάπη έφτιαξε η Μαρία Παπαδοπούλου. Το κάνουμε -κάθε φορά- πριν την παράσταση.

Ας πούμε ότι το στρίψιμο της βίδας και η μεταφορά σκηνικών δεν είναι η ειδικότητα μας, άρα προσφέρουμε η μία στην άλλη μοναδικές στιγμές φυζικαλ κωμωδίας, γελάμε, βρίζουμε, ουρλιάζουμε στις βίδες, γελάμε ξανά. Προσπαθώ μάταια να εξηγήσω στην Λίλα την χρησιμότητα που έχουν οι ροδέλες έναντι των σκέτων παξιμαδιών. Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάω. Η Λίλα μου λέει με ύφος ότι έχει τελειώσει Πολυτεχνείο, εγώ της λέω ότι χρωστάει ακόμα 4 μαθήματα και ότι πρέπει να βιδώνει πιο γρήγορα. Μετά ντυνόμαστε – μετράμε το βίδωμα για ζέσταμα φυσικά, αγκαλιαζόμαστε και βγαίνουμε στην σκηνή.

Στιγμή ΙΙΙ /// Κάθομαι στο καφέ Νερούδα, είναι το αγαπημένο μου στην περιοχή. Έχω θέα ένα αυτοκίνητο αντίκα και λίγο πιο πίσω τον Βόσπορο, είναι μαγικά. Σαφώς, πρέπει ν’ αφήσω απ’ τα χέρια το βιβλίο και να κοιτάξω γύρω μου, τα κτίρια, οι γλάροι, οι άνθρωποι όλα είναι μοναδικά. Έλα που δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου απ’ αυτό το κείμενο. Ψάχνω την συγγραφέα, ήταν συμμαθήτρια μου στο μεταπτυχιακό – λέω αποκλείεται. Κοιτάζω καλύτερα, ναι! Στο δίπλα τμήμα, άτιμε κόβιντ που μας ανάγκασες στο ονλάιν και στο εξ αποστάσεως και μας στέρησες την κοινωνικοποίηση, τις μπύρες και τις παμπ! Η Ραφαέλλα Μάρκους έγραψε το κείμενο αυτό το 2022, κοιτάζω την ημερομηνία, είναι μόλις κάποιους μήνες πριν. Διαβάζω μονορούφι μέχρι τέλους. Στέλνω μήνυμα στην Λίλα, «νομίζω το βρήκα». Η Λίλα παίρνει τον Κωνσταντίνο.

Στιγμή ΙV /// Ο Κωνσταντίνος (Μπιμπής) δεν μπορεί να είναι στην πρεμιέρα μας στην Πάτρα, παίζει παράσταση. Ούτε στην πρεμιέρα στην Θεσσαλονίκη. Στέλνει μηνύματα καλής επιτυχίας και αγωνίας, ρωτάει μετά από κάθε παράσταση πώς πήγε αυτή η στιγμή ή η άλλη, ρωτάει αν μπορεί να είναι πάνω στην σκηνή μαζί μας όταν θα παίξουμε την “Δάφνη” στην Αθήνα.

Του λέμε ναι κι αρχίζει ένας ακατάπαυστος καταιγισμός ιδεών με όλους τους πιθανούς τρόπους που θα μπορούσαμε να τον συμπεριλάβουμε στην παράσταση. Η πόρτα του καμαρινιού χτυπάει και μπαίνουν μέσα δύο τεράστιες γλάστρες με δάφνες. Μας φροντίζει, μας σκέφτεται, ζηλεύει που χάνει τα ταξίδια μας. Μνημονεύουμε συνέχεια την περιοδεία των “αστεριών”, ιδιαιτέρως τα ταξίδια μας την Λήμνο και την Χίο. Τον λατρεύουμε και μας λείπει. Με τον Κωνσταντίνο ήμασταν συμμαθητές στην σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Από τότε, μας συνδέει μια φιλία που επισφραγίζει τις συνεργασίες μας, τσακωνόμαστε, αγαπιόμαστε και είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι, σαν αδέρφια που άλλοτε ο ένας παίρνει τον ρόλο του προστάτη, και άλλοτε ο άλλος. Θυμάμαι, την πρώτη μου εικόνα από εκείνον. Στο ΜΕΤΡΟ Πανεπιστήμιο, ένα αγόρι με καουμπόικες μπότες Σεπτεμβριάτικα, μου κλείνει με την χαλαρή στάση του σώματος του την δίοδο, καθώς προσπαθώ να τρέξω στις σκάλες. Έχω αργήσει για την δεύτερη μέρα στην σχολή. Τον κοιτάζω ελαφρώς ενοχλημένη. Τον αναγνωρίζω,  «γεια» του λέω,  «έχουμε αργήσει!» με κοιτάζει και γνέφει καταφατικά. Ατάραχος. Δεν κουνιέται. Ανεβαίνουμε μαζί αργοπορημένοι την ανηφόρα της Ιπποκράτους και κάθε ανηφόρα από εκεί και μετά.

* Η Άρτεμις Γρύμπλα συμμετέχει στη “Δάφνη”, ένα κουίρ παραμύθι για τον έρωτα, την αποδοχή και την επιβολή της εξουσίας, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με τη Λίλα Μπακλέση, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μπιμπή, της Λίλας και της ίδιας.  Στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ Θεσσαλονίκης, από Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου.