κείμενο Ι άρτεμις γρύμπλα */* φωτογραφίες | αρχείο άρτεμις */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
όλα για τη "Δάφνη"
Σκόρπιες στιγμές απ’ την ζωή γύρω απ’ την «Δάφνη»
Στιγμή Ι /// Έχω βάλει όλα μου τα πράγματα στην τσάντα : το καλσόν που με βολεύει, το κραγιόν που αυθαίρετα έχω αποφασίσει ότι μου φέρνει γούρι και βοηθάει να μην στεγνώνει το στόμα μου στα 70 λεπτά πάνω στην σκηνή, το λαστιχάκι μου το μαύρο, που κάνει τρομερά καλύτερη δουλειά σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα πανομοιότυπα μαύρα λαστιχάκια του κόσμου και άρα μόνο με αυτό μπορώ να παίξω παράσταση, έναν μεγάλο μαύρο μαρκαδόρο για να γράψω με λεπτομέρειες τι είναι πάνω στο κάθε κουτί που θα ταξιδέψει την Κυριακή για Θεσσαλονίκη, όταν χτυπάει το τηλέφωνο.
Η Λίλα – εντάξει δεν είναι έκπληξη, από πέρσι τον Φεβρουάριο που έπεσε στα χέρια μας το κείμενο της “Δάφνης”, μιλάμε στο τηλέφωνο κατά μέσο όρο 50 φορές την μέρα, μηνύματα και τηλέφωνα και mail, σχέδια, λογαριασμοί, εκκρεμότητες, τα νέα μας, κάποια αστεία γάτα, μια τέλεια (ψεύτικη φυσικά) γούνα που πρέπει οπωσδήποτε να αγοραστεί, μία ιδέα, ή μία σκέψη για κάποια αλλαγή. Όχι αυτή την φορά το τηλεφώνημα ήταν απλό, περιεκτικό και σήμανε συναγερμό. Η Λίλα έχει covid, είναι καλά αλλά ακυρώνουμε τις έξτρα παραστάσεις που μόλις είχαμε προσθέσει χάρη στην αγάπη του κοινού της Πάτρας που γέμισε όλες μας τις προηγούμενες.
Οκέι, ψυχραιμία. Ξεκινάω τα τηλεφωνήματα με την σειρά, καθώς με το άλλο χέρι αδειάζω την τσάντα : πρώτα τον Πέτρο (Παλάκα), μετά τον Τηλέμαχο (Τσαρδάκα) και μετά βέβαια, μέσω της πλατφόρμας εισιτηρίων, και μέσω μέιλ και μηνυμάτων έναν – έναν τους θεατές ξεχωριστά. Ήταν πολλοί – θα ξανάρθουμε Πάτρα μου.
Οκέι, η ώρα του πανικού. Την Κυριακή το βράδυ, μετά την τελευταία παράσταση θα πακετάραμε (εγώ και η Λίλα, πάντα με την βοήθεια του Αγίου Τηλέμαχου Τσαρδάκα και των μαγικών κοριτσιών του θεάτρου του) και θα ήταν όλα έτοιμα και οργανωμένα να φτάσουν στο θέατρο Αυλαία λίγο πριν από εμάς. Ξαναπαίρνω τον Πέτρο. Η ψυχραιμία του με εντυπωσιάζει πάντα. Εντάξει, όλα είναι καλά, η καλή μεταφορική θα πακετάρει όλα μας τα πράγματα κι εγώ μένω να αναρωτιέμαι τι θα βάλω στην Θεσσαλονίκη, πόσο κρύο θα έχει, πώς θα είναι οι γιορτές χωρίς το τραπέζι των Χριστουγέννων στην μαμά μου.