κείμενο | δημήτρης δάγκαλης */* φωτογραφίες | δημήτρης δάγκαλης
μίλα μόνος σου
Πως βλέπεις τον εαυτό σου;
…σε πέντε χρόνια από τώρα;
Ορίστε;
Έτσι πάει συνήθως. «Πως βλέπεις τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια;». Κάθε φορά η ίδια ερώτηση. Λες κι έχει απαντήσει κανείς σε αυτή την ερώτηση, ξέροντας τι λέει.
Γιατί όχι;
Δε βγάζει νόημα. Που να ξέρω πως θα είμαι σε πέντε χρόνια; Κι ακόμα κι αν ήξερε κάποιος ας μου το κρατούσε για έκπληξη.
Οπότε;
Οπότε η καλύτερη απάντηση σ’ αυτό είναι: «με sneakers και hoodie, καλή μουσική, καλά ακουστικά, και ήρεμο, πιο βαθύ βλέμμα. Ίσως να επιστρέφω από πρόβα, και να πηγαίνω να ετοιμάσω κάτι για φαγητό».
Α μεγαλόπνοα σχέδια δηλαδή.
Κι αν έχω πρέπει να στα πω;
Σε μένα ναι.
Όχι. Αν καταφέρω και εντυπωσιάσω την άλλη άκρη του μυαλού μου, πάει να πει πως θα ‘χω κάνει «καλή δουλειά»!
Αχ αυτές τις εξυπνάδες δε μπορώ
…
Δεν εννοούσα αυτό. Πως βλέπει κανείς τον εαυτό του;
…
Απ’ έξω.
Στον καθρέφτη.
Χμ. Όχι.
Πώς όχι; Εσύ, καθρέφτης, ξανά εσύ. Βλέπεις… απ’ έξω.
Έχεις σταθεί ποτέ μπροστά στον καθρέφτη;
Μεγάλε χάζεψες; Αλλού κοιτάς εσύ;
Εννοώ πραγματικά. Να σταθείς. Αληθινά μπροστά στον καθρέφτη. Όλοι νομίζουν πως μπορούν να το κάνουν. Μα δεν το κάνουν. Να σταθείς για πέντε λεπτά. Γυμνός. «Γυμνός». Μπροστά σ’ έναν ολόσωμο καθρέφτη. Να βρεις την αναπνοή σου. Ν’ αφήσεις, ν’ αφεθείς. Μπροστά στα μάτια σου. Κι αν τολμήσεις. Ν’ αφήσεις το μυαλό σου να τρέξει. Να βάλει σκέψεις στη σειρά. Να κάνει συνειρμούς. Γι’ αυτό που βλέπει. Για ό,τι βλέπει.
Κι αν δεν τα καταφέρεις;
Τότε ανοίγεις τ’ αυτιά σου στους έξω. Ακούς τι λένε οι άλλοι για σένα.
Πολλά λένε οι άλλοι για σένα. Πολλές φορές άσχημα –
Όχι, όχι, μη στέκεσαι στα άσχημα. Λένε π.χ «καλό παιδί».
Ναι;
Που το ξέρεις; Ότι είσαι ένα «καλό παιδί». Εσύ ξέρεις όλες τις λεπτομέρειες, που οι άλλοι δεν ξέρουν, δε θα πεις ποτέ. Εσύ… «σε ξέρεις».
Έλα τώρα, αν είσαι πραγματικά κάτι, π.χ. «καλό παιδί», το ξέρεις. Στο λένε κιόλας.
Η μόνη στιγμή που ξέρεις πραγματικά αν είσαι καλό παιδί, είναι όταν μπορείς να κοιτάξεις τον καθρέφτη, να σκεφτείς κάτι κακό που έχεις κάνει, και να ξέρεις πια, αν θες να τ’ αφήσεις πίσω. Να ξέρεις αν έχεις την ανάγκη να το κάνεις ξανά. Να ξέρεις, ποιός θέλεις να είσαι. Όταν δεις τη σκοτεινή σου πλευρά καθαρά, μόνο τότε μπορείς να διαλέξεις πια, και να πεις «θέλω να μαι αυτός ο τύπος». Ναι, τελικά μπορώ να είμαι «καλό παιδί».
Κάνε λίγο «έτσι»…
…τι;
Εχεις κάτι.. εδώ πάνω… κοκκινίλα
…δεν… τι λες;
Ελα δεν είναι τίποτα… σου πέφτει λίγο στενό το φωτοστέφανο…
…χαχαχαχαχαχαχαχ