Ο Νίκος αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτή τη χρονιά. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!
Σήμερα σκέφτομαι συνεχώς τις τρεις επιλογές που έχω, σε αντικείμενα, μουσική, φωτογραφίες. Σκέφτομαι το 3 που σαν αριθμός έχει βαρύτητα σημειολογική, τόσο για μένα όσο και για τον κόσμο που ζούμε. Τρία. Τρίτος. Τρεις. Τρις. Τέλος πάντων, πριν παρασυρθώ τελείως, ας ξεκινήσω να αριθμώ τα πράγματα που θα πάρω μαζί μου: Άρωμα. Δεν πάω πουθενά χωρίς αυτό. Μου αρέσει να μυρίζω όμορφα, όπως επίσης μου αρέσει να με θυμούνται οι άλλοι μέσα από την όσφρηση. Προσωπικά, έχω πολλές μνήμες συνδεδεμένες μέσω της όσφρησης. Φοράω το ίδιο άρωμα εδώ και χρόνια, δεν το αλλάζω. Θα υπάρχει στην τσάντα μου για καιρό ακόμα. Γάντια. Έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στα γάντια. Φοράω σχεδόν πάντα το χειμώνα. Τώρα, δε, που η θερμοκρασία είναι χαμηλή, βρίσκεται πάντα ένα ζευγάρι στο backpack μου. Κασετίνα/σημειωματάριο. Ποτέ, μα ποτέ, δε θα θυμηθώ κάτι αν δεν το έχω σημειώσει, και ποτέ, μα ποτέ, δε θα κρατήσω σημειώσεις σε τάμπλετ ή κινητό. Γράφω, για μενα, σημαίνει χαρτί και μολύβι. Και πάντα θα χρειαστεί να γράψω ή να σημειώσω κάτι. Η τσάντα είναι έτοιμη, εγώ είμαι έτοιμος.
Photo 1: Τα σύννεφα που είδα πριν από λίγες μερες στον ουρανό της Αθήνας, από το λόφο του Λυκαβηττού.
Φοράω τις DocMartens μου, γυαλιά ηλίου, και πριν φύγω από το σπίτι βάζω μουσική. Στο δρόμο πάντα ακούω Pop, και μάλιστα κομμάτια με γρήγορο ρυθμό. Εξυπακούεται ότι περπατάω και τα βήματά μου ακολουθούν το ρυθμό της μουσικής. Μ’ αυτό τον τρόπο μετατρέπω τη διαδρομή σπίτι-μετρό-θέατρο, την αλλάζω, γίνεται πιο διασκεδαστική. Σήμερα θα ακούσω τρία τραγούδια μόνο. Θα μπουν στο repeat όσες φορές χρειαστεί, αλλά θα είναι τρία. Επιλέγω τυχαία. Το πρώτο που μου τυχαίνει είναι το «Shivers» του Ed Sheeran. Καλό για αρχή. Θα ξεκινήσω γρήγορα, θα περπατήσω γρήγορα. Έχω αργήσει, αλλά όχι πολύ. Σκέφτομαι τον αριθμό τρία στο δρόμο. Ο τρίτος φούρνος που συναντάω, το τρίτο φανάρι που περιμένω. Στο τρίτο φανάρι έρχεται το επόμενο τραγούδι. Unstoppable – Sia. Οκ, καταλαβα, συνεχίζω. Αφήνω τους φούρνους και τα φανάρια και επικεντρώνομαι στο σημερινό task.
Photo 2: Ο μαύρος γάτος. Τριγυρίζει στη γειτονιά. Τον βλέπω συνήθως τα πρωινά που βιάζομαι. Έρχεται προς το μέρος μου για να παίξουμε, όμως εγώ δυστυχώς κυνηγάω το χρόνο. “Άλλη φορά”, του λέω, και αναβάλλουμε το παιχνίδι προς όφελος της εργασίας. Τι κρίμα!
Τρία πράγματα που θέλω να κάνω φέτος. Το πρώτο που σκέφτομαι είναι ένα ταξίδι. Έχω στο μυαλό μου κάτι συγκεκριμένο, αλλά δεν ξέρω αν θα βρεθεί χρόνος μέσα στους επόμενους μήνες. Κάποια στιγμή η Sia τελειώνει, και πριν μπει στο repeat, ακούω μια κυρία να γελάει. Το καταγράφω ως στόχο νούμερο 2. Να γελάω πιο πολύ. Ως νούμερο τρία, θα έλεγα να προσπαθήσω να περνάω περισσότερο χρόνο με τους φίλους μου. Η Αθήνα είναι μεγάλη πόλη και δεν είναι πάντα εύκολο να βρισκόμαστε. Μέχρι να φτάσω στο σταθμό του μετρό, έχει τελειώσει η Sia για τρίτη φορά – ναι είναι μεγάλη πόλη. Επιλέγω – τυχαίατο επόμενο. Είναι το αγαπημένο μου «Hung Up» της Madonna. Τέλεια. Άραγε, πόσες φορές θα χρειαστεί να το ακούσω, μέχρι να φτάσω στο θέατρο 104; Δύο; Τρεις; Μάλλον τρεις. Στη διαδρομή βγάζω και φωτογραφίες. Ψάχνω οτιδήποτε όμορφο που αξίζει να εστιάσω σε αυτό. Αντιλαμβάνομαι ότι με το περπάτημα, τη μουσική και τις φωτογραφίες, η διαδρομή έχει γίνει τελείως μηχανικά. Μ’ αρέσει όταν συμβαίνει αυτό. Σημαίνει πως η διαδρομή είναι γνώριμη πια. Έχω την ελευθερία να μην τη σκέφτομαι. Άλλωστε, σήμερα σκέφτομαι μόνο το τρία. Το τραγούδι τέλειωσε και ξέχασα να το βάλω στο repeat. Χαίρομαι για το λάθος. Δεν πειράζει. Ακούω τώρα το επόμενο, πάλι από τη Madonna. “the three men I admire the most, the Father, Son and the Holy Ghost” Έφτασα στο θέατρο. Κλείνω τη μουσική. Πάμε για παράσταση.
Photo 3: Μια ζωγραφισμένη μπουγάδα, σε έναν τοίχο, κοντά στο θέατρο 104, απλωμένη πάνω σε μολύβια.
Ο Νίκος σκηνοθετεί τον Βασίλη Λιάκο στη παράσταση “F-X”, στο θέατρο 104, στο Γκάζι.
