Να φύγει του φωνάζει αυτή, που φυσικά δε συμφωνεί με τη δική του οπτική! αλλά βέβαια, πάντα θέλει να βγαίνει εκείνος από πάνω, πάντα είναι ο θιγμένος, το θύμα- σιγά μη τον λυπηθούμε κιόλας! Και σιγά δηλαδή τι του ζήτησε…σιγά το πράγμα…αλλά βέβαια, τα νεύρα της (ανα)δουλειάς πάντα εκεί τα ξεσπάει, πάντα, κι ας μη φταίει η καημένη! Να φύγει, καλύτερα, επιτέλους δεν θα της παγώνει κανένας τα πόδια σήμερα το βράδυ! Και πόσες φορές πια να πει ότι την ενοχλεί; Αλλά δεν το πιάνει τώρα κι αυτό το θέμα, προέχουν άλλα, πιο σημαντικά! Εδώ ο κόσμος καίγεται κι ο άλλος μιλά για συμφωνίες. Συμφωνίες, τέλος! Καλά του είπε!
Περίεργο συναίσθημα, και για τους δυο. Βλέπετε, δεν κοιμήθηκαν και ποτέ χώρια. Δεν πειράζει -σκέφτονται και οι δυο- καλύτερα έτσι, να μπουν κάποια όρια. Σε ποιον, μη με ρωτάτε. Πού να ξέρω εγώ τι έχουν στο μυαλό τους δυο άνθρωποι που κατάφεραν να χωρίσουν ένα σετ υπέρδιπλα σεντόνια με δώρο μαξιλαροθήκες για έναν τόσο ασήμαντο λόγο;
Περνάει η ώρα – καλά μη φανταστείτε πολλή ώρα- και αρχίζουν τα στριφογυρίσματα. Καλό το τηλεκοντρόλ, αλλά ο καναπές είναι για χουζούρι και ποπ-κορν, όχι για ύπνο. Ή μήπως δε φταίει αυτό; Μάλλον όχι τώρα που το σκέφτομαι, γιατί και το στρώμα σήμερα φαίνεται διαφορετικό…κάτι την ξεβολεύει -ή για να το πω σωστότερα ως ψυχαναγκαστική ακριβολόγος- κάτι δεν την ξεβολεύει πια…
Κάτι ακούστηκε, κάτι της έπεσε μάλλον. Ή έβαλε το φορτιστή στην πρίζα. Άρα δεν κοιμάται ακόμα. Λες να ήταν βήχας; Μωρέ λες να μην είναι καλά, γι’ αυτό και τόσα νεύρα; Μήπως είναι κάτι άλλο και απλά το δείχνει έτσι; Είναι και σφίγγα, με το τσιγκέλι της παίρνεις κουβέντα, φύλλα μασάς για να την καταλάβεις. Περνάει και δύσκολα αυτό το διάστημα. Τελικά μπορεί και να έχει δίκιο. Πολλά μαζεμένα της πέσανε τελευταία. Αλλά σάμπως και σε όλους μας δεν πέσανε πολλά; Ας σηκωθεί όμως τώρα για νερό για να καταλάβει ότι ούτε αυτός κοιμάται.
Μπα! Γιατί αυτός κόβει βόλτες στην κουζίνα; Λες να τον πείραξε κάτι; Το στομάχι; Μα τον πιάνει όταν στενοχωριέται. Δηλαδή μπορεί να στενοχωρήθηκε τόσο πολύ; Μήπως ήταν -όπως πάντα- υπερβολική; Εντάξει, δεν έγινε και κάτι τόσο σπουδαίο. Καθόλου σπουδαίο -για να λέμε και την αλήθεια. Είναι σίγουρα η πίεση των ημερών που τους επηρεάζει. Αλλά γιατί, και παλιά δεν είχαν πίεση; Πώς δηλαδή τότε ήταν όλα ωραία και καλά; Μήπως του πέρασε; Μήπως δεν τη θέλει πια; Μήπως έχουμε όλοι τρελαθεί -λέω εγώ- και φτιάχνουμε στο μυαλό μας σενάρια, προβλήματα, φαντάσματα; Βαθιές ανάσες, ένα, δύο… Παλιότερα είχαν πίεση, αλλά οι ρόλοι εναλλάσσονταν, μια κατέρρεε ο ένας, μία ο άλλος. Και ο όρθιος πάντα γερανός. Υπήρχε σύστημα. Ναι, μάλλον αυτό είναι. Τώρα κατέρρευσαν κι οι δύο. Και τώρα; Δεν είχαν κάνει συμφωνία γι’ αυτό.
