at a glance
Top

Ορεινή Ναυπακτία: πλατανόδασος Φαμίλας

κείμενο | άννα-μαρία χατζή */* φωτογραφίες | άννα-μαρία χατζή */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

μικρές εκδρομές- μεγάλες χαρές

Ορεινή Ναυπακτία part 1: πλατανόδασος Φαμίλας

Αυτή την εκδρομή την ονόμασα «greek safari», γιατί στην διαδρομή θα δεις όλα εκείνα τα σκηνικά που χαρακτηρίζουν την ελληνική ύπαιθρο: πλατείες με πλατάνια, χωριά να ξεπετάγονται πάνω σε πλαγιές, στροφές – φουρκέτες, ξωκλήσια, αγελάδες να βοσκούν ανέμελες, κοπάδια να κλείνουν τον δρόμο, εγκαταλελειμμένα χωριά και τις ταβέρνες του Μπάμπη, του Νίκου, «η ωραία θέα», κ.ο.κ.

Η σειρά «ορεινή Ναυπακτία» έχει πάμπολλες διαδρομές και παιδεύτηκα για να δω πως θα τις «δέσω» για να μην αδικήσω κανένα μέρος. Ξεκινάω λοιπόν, με την πρώτη διαδρομή και την πρώτη εκδρομή που έκανα γενικά στην περιοχή ως φόρο τιμής.

Ο στόχος είναι το πλατανόδασος της Φαμήλας (ή Φαμίλας δεν έχω καταλάβει ποιο είναι το σωστό) που είναι ένα φανταστικό δάσος (με πλατάνια, προφανώς) κατά μήκος του ρέματος Πόριαρη, παραποτάμου του Εύηνου. Το δάσος είναι εύκολα προσβάσιμο και περπατιέται πολύ άνετα. Έχει δρομάκια που σε κατευθύνουν και περπατάς δίπλα στο ρέμα. Εγώ πήγα μαζί με το σκυλί μου και περπατήσαμε καμιά ώρα εκεί και φτάσαμε μέχρι ένα σημείο, ενώ το δάσος συνεχιζόταν.

Στη διαδρομή κάναμε δύο πολύ ενδιαφέρουσες στάσεις: μία στην πλατεία της Στύλιας και μία στην πλατεία της Συκιάς, δύο πολύ μικρά χωριουδάκια πριν τη Φαμήλα που οι πλατείες τους  έχουν αυτά τα τεράστια και πανέμορφα πλατάνια. Στη δε πλατεία της Στύλιας το καφενείο της είναι ένα στολίδι και με το ρομαντικό μου μυαλό το φαντάζομαι ανοιχτό το καλοκαίρι, με τραπεζάκια κάτω από τον πλάτανο να σερβίρει ελληνικό καφέ με πλούσιο καϊμάκι και γλυκό του κουταλιού.

Αυτή η εκδρομή δεν είναι μια συνηθισμένη εκδρομή, ούτε έχει κάτι πολύ «ουάου». Αφού με διαβάζεις όμως, ξέρεις, ότι δεν είμαι εδώ μόνο για τα «ουάου», είμαι εδώ για να αναδείξω κι αυτά τα μέρη που χρειάζονται την προσοχή μας, γιατί τα ξεχάσαμε και μαράζωσαν. Όταν τα τιμάμε με την παρουσία μας και περνάμε έστω και λίγο χρόνο σε αυτά, τιμάμε τους ανθρώπους και τον κόπο που έκαναν να χτίσουν, να δουλέψουν, να κάνουν οικογένειες και να ζήσουν σε αυτά τα μέρη παρ’ όλες τις δυσκολίες.