Γνώρισα τον Γιάννη Λεοντάρη στο Σχολείο Σκηνοθεσίας του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βέροιας. Για την ακρίβεια, δεν θυμάμαι αν γνωριστήκαμε (προσωπικά) τότε ή στην Αθήνα (όταν μετά από συστάσεις φίλων και συνεργατών με κάλεσε να κάνω αντικατάσταση στο «Όπως πάει το ποτάμι»). Όπως και να ‘χει, στο Μεταξουργείο το ‘’σχολείο’’ συνεχίζεται κανονικά και είναι πράγματι σπουδαίο. Να εργάζεσαι και να είσαι ευτυχής, είναι τεράστια πολυτέλεια, σήμερα.

Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη: o Ρούφους με τον Μπο στο «Όπως πάει το ποτάμι». Ο Ρούφους ζητάει να μάθει και ο Μπο προσπαθεί να ξεχάσει· να μπει σε μια μόνιμη χειμερία νάρκη. Ταυτόχρονα όμως και κάτι παράδοξο. Ο αγώνας της λήθης ενάντια στη μνήμη: κάθε παράσταση να ‘ναι σαν πρώτη. Σαν τη γιαγιά -που έχει άνια- και σε ρωτάει αν θες μπανάνα κάθε τέσσερα λεπτά. Πριν κιόλας πεις πως άρχισε έχει ήδη πέσει αυλαία.

Υ.Γ. Μουσικές και μουσικοί:

O Philip Glass μιλούσε με τον Dvořák. Ο Moondog έβαζε ποτά. O Chet Baker με τον Trouffaz χόρευαν slow στο παρκέ. Ο Nusrat Fateh Ali Khan κάπνιζε λουλά παρέα με τον Τούντα. Στο πιάνο ο Faraj Suleiman κατέβαζε ταξίμια και ο Chopin φιλάσθενος κατέβαζε τον πυρετό. Η Δόμνα Σαμίου έπινε τσίπουρο απ’ το καζάνι. Ο Τάκης Σινόπουλος βερνίκωνε μια κουπαστή και ο Σιδηροκαστρίτης με μια σκούπα ψάθινη ξεγόπιαζε τον ντουσεμέ απ’ έξω. Το τζάκι έκαιγε. Τη νύχτα εκείνη αποφασίστηκε να κρύψουν στο «Slavonic Dances, Op. 46: No.1» και στο «In The Upper Room: Dance No.9» λίγη από τη μαγεία του κόσμου. Λίγο πριν σφραγίσουν τη συμφωνία τους, καμία δεκαριά ξερακιανά με συνθεσάιζερς κατέφθασαν ψάχνοντας ρεύμα. Ο Moondog χαμογέλασε και τα λευκά του μάτια φώτισαν τη νύχτα. O Dvořák ήθελε πολύ να βάλει ρεύμα (ο Philip Glass το ήξερε καλά). Αντάλλαξε λοιπόν τη «Symphony no 9 4th movement» για έναν κομπρέσορα και έκανε χώρο στη μπάρα. Έπειτα η συμφωνία έκλεισε.

* ο Δημήτρης Ροΐδης λαμβάνει μέρος στη θεατρική παράσταση ΟΠΩΣ ΠΑΕΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ του Μάρτιν Σέρμαν, σε σκηνοθεσία Γιάννη Λεοντάρη που παρουσιάζεται κάθε Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή, στο θέατρο ΣΤΑΘΜΟΣ, στο Μεταξουργείο.