Αυτό που σου ζητάει κι ένα μπουφανάκι στα πλευρά τα πρωινά νωρίς και σε πέντε λεπτά σκας και το πετάς πέρα.
Άλλαξε η ώρα, και αποσυντονίζομαι.
Δε ξέρω τι θέλω, δεν ξέρω τί μου φταίει ή μήπως όλα;
Κι ύστερα κοιτάζω τον ορίζοντα και ηρεμώ.
«Ποιητής του ονείρου στο παιχνίδι του γύρου κι αυτός,
να μαζεύει εικόνες από γκρίζους χειμώνες σκυφτός.
Όπως κι όλα τα παιδιά στη δική μου τη γενιά,
που δε βρίσκουν πουθενά παρηγοριά»
Ανοίγω τα συρτάρια, ένα χαμένο κουμπαρά που σα παιδί κρατούσα λάφυρο από τη μεγάλη μου αγάπη. Τον σπάω. Κέρματα αξίας και χαρτονομίσματα. Ναι. Βρήκα τί θα κάνω. Απρίλης ξημέρωσε και θα ξεχρεώσω με το παρελθόν μου. Θα κάνω αυτά που θέλω. Και ο λογαριασμός δεν θα δοθεί σε κανέναν, παρά μόνο σε μένα.
«Κι αν είναι ψέμα, πάλι βγαίνει αληθινό.
Κι αν τα ‘χω όλα, ένα τίποτα κρατώ.
Κι αν μ’ αγαπήσεις, αύριο θα μ’ αρνηθείς.
Είναι πρώτη τ’ Απρίλη και δε θα με πιστέψει κανείς»
Ζουμπούλια, βουκαμβίλιες, μενεξέδες, γιασεμιά-Παναγιά μου-γιασεμιά, χρώματα κι αρώματα…Ω, γλυκύ μου, Έαρ…και μπούκωμα η φωνή από τα αλλεργικά μου. Γλυκιά τυράννια η άνοιξη, σαν έρωτας. Που σε ρίχνει στα πατώμτα, σε στροβολάει στα ουράνια, βάζει σκάλα κι ακουμπάς τα σύννεφα. Και σα τα πιάσεις…ψιλοδακρύζουν. Από χαρά, από χαρμολύπη, από το πόνο της ζωής…ποιός να ξέρει….
«Τα σταυρόλεξα λύνει και σ’ ατέλειωτη δίνη κυλά.
Ουρανούς και φεγγάρια τους κλειδώσαν στ’ αμπάρια ξανά.
Κι όπως όλα τα παιδιά στη δική μου τη γενιά,
Μια τρελάδικο και μια στη λησμονιά»
Σε ένα παγκάκι κάθισα και άκουσα το συρμό να ΄ρχεται. Κι αυτός ο σιγανός θόρυβος στις ράγες μου θύμισε έρωτες, γέλια και καημούς. Ότι πνίγω, το καίω. Και αν χρειαστεί το κάνω θέατρο και παίζω. Το γλεντάω. Κέρμα στον αγέρα η ζωή. Την πετάω και όπου κάτσει. Πάμε…δεν σου κάνω πλάκα. Μήτε θέλω να σε ξεγελάσω. Έλα. Το πιο μεγάλο ψέμα δεν είναι το θέατρο που κάνουμε στο μάθημα, βγαίνοντας από τη Καλών Τεχνών-σου το είπα. Μα οι πρόβες της υποκρισίας που ρίχνουμε στη ζωή. Πάμε..
«Κι αν είμαι λάθος, αύριο θα βγω σωστός
Κι αν είμαι φίλος, σύντομα θα γίνω εχθρός
Κι αν μ’ αγαπήσεις, αύριο θα μ’ αρνηθείς
Είναι πρώτη τ’ Απρίλη και δε θα με πιστέψει κανείς
Και μια πρώτη τ’ Απρίλη μες στον ήχο θα χαθώ της σιωπής»
****Ποίηση Τάσος Βουγιατζής από το «1η Απρίλη», ερμηνευμένο από την Ελένη Δήμου.
