Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά ή Η Μέρα Μιας Μαίρης
Γεια σας, λοιπόν, είμαι ο Κυριάκος Χριστοδουλόπουλος, είμαι σπουδαστής υποκριτικής και σκηνοθεσίας στο τμήμα θεάτρου ΑΠΘ και βρίσκομαι στο τέταρτο έτος των σπουδών μου (πτυχίο, πότε;). Βέβαια, πριν μπούμε σε συζητήσεις για πτυχία (ή απολυτήρια λυκείου) να πούμε πως, είναι ακόμα καλοκαίρι (συγγνώμη ρε ‘σεις χειμωνάκηδες, αλλά και τον Σεπτέμβρη στην Σαλονίκη σκάει ο τζίτζικας και σβήνουμε από υγρασία).
Αυτό το καλοκαίρι, βέβαια, ήταν αλλιώτικο από τα άλλα, όπως προαναφέρθηκε. Είχε λιγότερη ανεμελιά, αλλά περισσότερη ντοπαμίνη λόγω δουλειάς στο θέατρο. Μόλις το ημερολόγιο έδειξε 1 Αυγούστου ξεκινήσαμε πρόβες στο θέατρο Αμαλία για την παράσταση μας, που είναι μέρος του opening του θεάτρου.
Περιγραφή καθημερινότητας από τους 30 βαθμούς Κελσίου της 1ης Αυγούστου έως τα σημερινά 30αρια, στις 31 Αυγούστου:
τα πρωινά: μουσική – διάβασμα – καφέδες και φαγητά με φίλες. Έπειτα ένα σύντομο πέρασμα τα λόγια και εκεί κατά το απογευματάκι παίρνουμε μετρό, βάζουμε στα ακουστικά Άντζυ Σαμίου ή Πλάτωνα Ανδριτσάκη (αναλόγως το φορτίο της πρόβας) και βουρ για την στάση Ευκλείδη που είναι 5 λεπτά από το θέατρο. Όσο περνούσαν οι μέρες προέκυπταν συνεχώς καινούργιες δουλειές για την παράσταση. Μα να βάψεις ένα σκηνικό, να συναρμολογήσεις ένα άλλο σκηνικό, να τσεκάρεις 10 κοστούμια, να συνεννοηθείς με τους τεχνικούς του θεάτρου, να τηρήσεις χρονοδιαγράμματα και πολλά πολλά άλλα που αν καθίσω και τα αναλύσω θα χρειαστούμε πάπυρο. Κάπως έτσι λοιπόν, φτάσαμε στο σήμερα με εμένα να ξημεροβραδιάζομαι στην Αμαλίας και στο θέατρο Α(νω)μαλία.
Και για να αποκτήσει και λίγο ουσία αυτό το κείμενο -γιατί καλά τα αφηγούμαι τόση ώρα, τι ωραία και κοπιαστικά που πέρασα το καλοκαίρι μου, αλλά φτάνει με την Φρίντα Παπαπαρασκευά, ας μιλήσουμε και λίγο σοβαρά- θα ήθελα να εκφράσω το πόσο σημαντικό βήμα είναι αυτό που δίνει το άνοιγμα του Αμαλία σε άτομα σαν και εμένα. Σε άτομα που- η μέχρι τώρα πρότερη εμπειρία- με όλο αυτό κομμάτι ευθύνης μιας παράστασης ήταν σε ακαδημαϊκό, προστατευμένο πλαίσιο. Έχοντας υπάρξει στο παρελθόν σε παραγωγές που δεν είχα την σκηνοθετική ευθύνη ενός πρότζεκτ ή την γενική του επιμέλεια, ομολογώ πως αυτές οι δύο θέσεις απέχουν παρασάγγας και ευγνωμονώ την ομάδα του θεάτρου που μου έδωσε αυτό το βάπτισμα του πυρός. Πέρα από το κομμάτι παρουσίασης της δουλειάς ενός καλλιτέχνη, είναι ακραία σημαντική η επαφή με το κομμάτι ανάληψης ευθύνης. Από αυτήν την διαδρομή, με όσα λάθη και άγχη και τρεξίματα και αν είχε βγήκα καλύτερος με περισσότερες δυνατότητες και πιο οξυμένη αντίληψη της πραγματικότητας. Μέχρι τώρα υπήρχε (λίγο) ροζ συννεφάκι. Που καλό είναι πάντα να υπάρχει. Γιατί αυτό μας κινεί και δημιουργεί, αλλά δεν αρκεί μονάχα αυτό.
Και κάπου εδώ το χάνω, γιατί σκέφτομαι πως ξεκίνησε όλο αυτό και πως δόθηκε αυτή η ευκαιρία σε αυτή τη δουλειά. Ποια ήταν δηλαδή η διαδρομή του «πυρ γυνή και μπάχαλα». Πώς πριν δύο χρόνια που έγραψα για πρώτη φορά στο ριτζεκτιντ και είπα πως «εε ναι και, που και που χορεύω και κάνω μικρά προτζεκτάκια στο Krau» αυτό το πράγμα (που δεν είμαι σίγουρος ακόμα και εγώ ο ίδιος τι ακριβώς είναι) ταξίδεψε με αυτή την υβριδική του υπόσταση μέχρι την Αθήνα, στο φεστιβάλ του Red Jasper. Εκεί που πέρσι ανεβοκατέβαινα με τις φίλες μου που με βοηθούσαν κάθε Σαββατοκύριακο στην Αθήνα και επέστρεφα εδώ για να δουλέψω και να σπουδάσω.
Σβουρηχτό φιλί λοιπόν στις φίλες μου, την Αννα Μαρία μου, το Μαράκι μου και την Κατερίνα μου. Στην Αθήνα, λοιπόν, αφού η παράσταση έλαβε το πρώτο βραβείο του φεστιβάλ, ήρθε ο Νίκος Μαυράκης (καλλιτεχνικός παραγωγός ιδρυτής της εταιρείας παραγωγης TooFarEast) ως θεατής, καθώς αναζητούσε υλικό για το άνοιγμα του Αμαλία και κάπως έτσι βήμα βήμα φτάσαμε ως εδώ αισίως. Σίγουρα τεράστια -και αναγκαία βέβαια σε αυτή τη φάση- άγνοια κινδύνου μας καθοδηγούσε. Άγνοια κινδύνου απαραίτητη σε αυτή την ηλικία και σε αυτήν την καλλιτεχνική φάση ζύμωσης επιτέλεσης της -όποιας- ταυτότητας. Προσωπικά, προτιμώ -μέχρι στιγμής- τα πράγματα με τα οποία ασχολούμαι να με ενθουσιάζουν καθολικά και ας έχουν λάθη και ρίσκο. Τέρμα ευγνώμων για όσα μου έμαθε αυτή η διαδρομή και για το ότι η παράσταση αυτή δεν έχει χάσει ακόμα την ουσία της. Ξεκίνησε ως διαμαρτυρία στην κατειλημμένη θεάτρου απέναντι στην υποβάθμιση των καλλιτεχνικών σχολών και συνεχίζει να εντάσει σε αυτόν τον άξονα του προβληματισμού πολλά πολλά μα πολλά παράδοξα της ελληνικής πραγματικότητας. Χωρίς να δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις (όπως έχουμε συνηθίσει να συμβαίνει ίσως στο θέατρο, αλλά δυστυχώς στην ζωή δεν υπάρχουν σχεδόν ποτέ καθαρές απαντήσεις) και χωρίς να κουνάει το δάχτυλο. Απλά εκθέτει εμάς που είμαστε και εμείς μέρος όλου αυτού του συρφετού με την πάγια νοοτροπία της αποσιώπησής μας. Διατηρώντας πάντα σαν έργο, αυτόν τον DIY χαρακτήρα του. Και κάπου εδώ το βουλώνω με αυτό το πρότζεκτ γιατί αν ανοίξει η κάνουλα, δεν κλείνει. Ευχαριστώ τον Νίκο και την ομάδα της TooFarEast για την τεράστια εμπιστοσύνη και αγάπη και ανοχή και κατανόηση.
Θα ήμουν γάιδαρος (τίποτα προσωπικό με τα γαϊδουράκια, απλά έτσι έχει μείνει στην καθομιλουμένη, και για να συνεννοούμαστε, ρε παιδάκι μου) αν δεν ευχαριστούσα την Διώνη μου. Η Διώνη Καλαρέτου ανέλαβε την σκηνογραφική και ενδυματολογική επιμέλεια της παράστασης μου και έδωσε σάρκα και οστά στο όραμα μου. Μαζί της είμαι τώρα. Μου ράβει ένα ρούχο. Με απείλησε με την βελόνα, ότι αν δεν την αναφέρω θα γίνει χαμός. Αστειεύομαι βέβαια, σιγά, δεν είναι και τόσο σοβαρή υπόθεση.
