Πριν κάποιους μήνες, λοιπόν, ο σύντροφός μου, μου έκανε δώρο ένα test DNA για να μας φύγει η περιέργεια.  Η δική του δηλαδή. Και προς μεγάλη μας (καλά, τελικά, όχι και τόσο ) έκπληξη, βρήκα μέσα μου Καύκασο!!! Ποτέ μα ποτέ, όταν άκουγα ιστορίες καταγωγής από τους παλιούς, δεν υπήρχε αυτή η πληροφορία. Και δεν υπήρχε, γιατί ΔΕΝ την είχαν!

Και όλο αυτό το κατεβατό, που μπορεί σε πολλούς να φαίνεται φλύαρο, το λέω για να καταλήξω  εδώ : στις «ρίζες». Οι ρίζες μας  είναι αυτές οι αθέατες δυνάμεις, που μας διατρέχουν και μας ορίζουν. Είναι η μνήμη που περνά στο σώμα μας. Οι ρίζες φέρνουν μαζί τους, τους ήχους των προγόνων μας, αλλά και τις σιωπές τους. Και οι ιστορίες τους, που δεν μπόρεσαν ποτέ να ειπωθούν, περνάνε από αίμα σε αίμα σαν κραυγή, σαν τραύμα.  Και εμείς όταν είμαστε εκεί να ανοίξουμε δρόμο να ακουστούν οι κραυγές αυτές, τότε είναι που συντελείται Τέχνη. Ενώ όταν δεν είμαστε παρόντες και ανοιχτοί σ’ αυτόν τον στον πόνο, τότε είναι που συντελείται αρρώστια. Το άρρωστο σώμα. Το σώμα των αυτοάνοσων. Κουβαλάμε μέσα μας τον πόνο των προγόνων μας. Αυτός ο πόνος πρέπει να ακουστεί. Το χρωστάμε σε εκείνους ,αλλά και σε εμάς, για να δικαιωθούνε οι νεκροί μας, αλλά και εμείς.

Πάντα με μάγευαν οι ιστορίες που πήγαιναν  πίσω στο χρόνο και η αγαπημένες μου στιγμές, σαν παιδί, ήταν όταν καθόμουν με τον παππού μου και μου έλεγε τις δικές του ιστορίες , αλλά και άλλες ,που του έλεγαν εκείνου, ως παιδί.

Για να πεις μια ιστορία, πρέπει να σεβαστείς το χρόνο. Όπως λέει και ο δάσκαλός μας, ο κ. Τερζόπουλος «ξεκινάμε από το σημείο Άλφα και πηγαίνουμε προς το Βήτα. Αλλά  το Βήτα όσο προχωράμε απομακρύνεται και μπορεί να μη το φτάσουμε και ποτέ». Αυτό δημιουργεί ένα ανεκπλήρωτο αίσθημα ,που είναι τόσο ανθρώπινο και τόσο αληθινό.

 Ο λόγος του με πυροδοτεί πολύ υπαρξιακά και νιώθω ότι δίνει νόημα σε αυτό που κάνω. Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι να με αγγίζει και να νοηματοδοτεί  πολλά πράγματα μέσα μου, για τον κόσμο μας και για την Τέχνη μας, όταν ήρθα σε επαφή με τη μέθοδο του Τερζόπουλου , ήταν έννοια του πένθους. «Ο άνθρωπος είναι ένα πένθιμο ον. Και το πένθος του είναι το πένθος της μεγάλης του ήττας». Αυτό διαπραγματευόμαστε πάντα στην Τέχνη. Τη σχέση του ανθρώπου με τον θάνατο. Τον κουβαλάμε μέσα μας. Με την έννοια αυτή είμαστε οι ηττημένοι. Άρα το σώμα του  ηθοποιού είναι το σώμα του ηττημένου. Ο λαός είναι πάντα ο ηττημένος της ιστορίας. Αυτό ήταν που έγινε και στον χορό της Ορέστειας και συγκίνησε τόσο πολύ. Το «ηττημένοι, αλλά μαζί».

 Ο συγχρονισμός των σωμάτων είναι κάτι που μπορεί να με κάνει να κλάψω, γιατί εκεί μέσα φαίνεται η πεμπτουσία της ανθρώπινης ύπαρξης. Εκεί μέσα εμπεριέχονται έννοιες όπως, συμπόνια, παρηγοριά, δύναμη, λύπη, χαρά, πόνος, οτιδήποτε ανήκει στην ανθρώπινη φύση και πάνω απ’ όλα εμπεριέχει την ΥΠΕΡΒΑΣΗ.

Αυτό ήταν που έγινε και στον χορό της Ορεστείας και συγκίνησε τόσο πολύ. Το «ηττημένοι, αλλά μαζί». Ο συγχρονισμός των σωμάτων είναι κάτι που μπορεί να με κάνει να κλάψω, γιατί εκεί μέσα φαίνεται η πεμπτουσία της ανθρώπινης ύπαρξης. Έκει μέσα εμπεριέχονται έννοιες όπως, συμπόνια, παρηγοριά, δύναμη, λύπη, χαρά, πόνος, οτιδήποτε ανήκει στην ανθρώπινη φύση και πάνω απ’ όλα εμπεριέχει την ΥΠΕΡΒΑΣΗ.

Η επιμονή του συγχρόνου ανθρώπου να αποφεύγει αυτό το πένθος μέσα του και να δει ότι είναι ένα μικρό λιθαράκι κάτι μεγαλύτερου, που έτσι κι αλλιώς στο τέλος θα τον συντρίψει κι αυτόν, είναι που τον κάνει ματαιόδοξο και έχει οδηγήσει την ανθρωπότητα στην αποτυχία της. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Γάζα δεν έχει λόγια. Και πόσο τρομακτικό είναι να μπορεί ένα κράτος να αφανίζει πληθυσμούς και να μην τρέχει κάστανο για την υπόλοιπη υφήλιο. Τί είναι αυτό και πώς να το συλλάβουμε;

Φέτος το καλοκαίρι, η “Ορέστεια” θα είναι πάλι μαζί μας και τώρα που μιλάμε,  ταξιδεύει στην Κίνα. Αμέσως επομένη στάση, θα είναι το θέατρο Βράχων 11 & 12 Ιουνίου, για το οποίο χαίρομαι πάρα πολύ, γιατί είναι το αγαπημένο μου θέατρο.  Μέχρι και τον Σεπτέμβρη θα περιοδέψουμε στην Ελλάδα και κάπου εκεί θα γίνει ο μεγάλος αποχαιρετισμός!

Για να είμαι σήμερα εδώ, δεν μπορώ να ξεχάσω τους ανθρώπους, που συνέβαλλαν στον καλλιτεχνικό μου δρόμο.  Ο Άρης Μπινιάρης, που είναι ένα χαρισματικό πλάσμα με πάθος. Ένας καλλιτέχνης που εμπνέει.  Τιμά στη δουλεία  του τη δύναμη του ήχου και της δόνησης. Ύστερα, ήταν  η Ζωή Ξανθοπούλου, μια γυναίκα, που η στάση ζωής της είναι τόσο επαναστατική και η ίδια έχει μια βαθιά ευαισθησία, που αυτό βγαίνει και στη δουλειά της. Ο αγαπημένος μου φίλος Ευάγγελος Βογιατζής, που ακολουθεί και αυτός έναν τελείως δικό του αντικομφορμιστικό δρόμο , με πίστη και χιούμορ. Έναν δρόμο, που στόχο έχει να βαθαίνει στις σχέσεις και όχι να σκαρφίζεται σκηνοθετικά τερτίπια. Αυτό το εκτιμώ πολύ σαν ηθοποιός και το απολαμβάνω τόσο πολύ όταν μπορώ να  δουλεύω έτσι.

Γι’ αυτό και αν  κάτι  με κάνει να αγαπώ τη δουλειά μας, είναι κυρίως οι άνθρωποι. Άνθρωποι πνευματικοί, που με εμπνέουν και μου ανοίγουν δρόμους μέσα μου, αλλά και άλλοι, τελείως «σούργελα», που αποδομούν την κάθε στιγμή και με μαθαίνουν να γελάω και να πηγαίνω παρακάτω.   Έχω κάνει φίλους ζωής και για αυτό είμαι περισσότερο απ’ όλα   ευγνώμων.

Το βιβλίο, που μου κάνει παρέα ,αυτή τη στιγμή στο κομοδίνο μου είναι ο «Μόμπι Ντικ», του Χέρμαν Μέλβιλ.  Το βιβλίο, που θα ανοίξεις και χάνεσαι  σε άλλους τόπους. Σαν την ντουλάπα από το «Χρονικό της Νάρνια» Μπαίνεις μέσα και βγαίνεις σε άλλο σύμπαν. Έτσι και με τον «Μόμπι»! Είναι ένα φαλαινοθηρικό ταξίδι γεμάτο συμβολισμούς. Δείχνει την αναμέτρηση της Φύσης με τον Άνθρωπο. Είναι μια ωδή για τη φύση του καλού και του κακού, για τον άνθρωπο και τη μοίρα του. Να το διαβάσετε, όπως και δήποτε! Οι περισσότερες από τις ναυτικές και πειρατικές περιπέτειες, είναι επηρεασμένες από τον Μέλβιλ, όπως και ένα από  από τα πιο επικά, επαναστατικά και ονειρικά manga ,που έχουν γραφτεί ποτέ. Το “ONE PIECE” του Ιτσίρο Όντα.

Από μουσικές δοκίμασε τον Βέλγο Warhaus. Η κολλητή μου, μου τον γνώρισε πριν λίγες μέρες και παίζει στο repeat μαζί με κάποια κομμάτια των Manowar  και πολλές- μα πολλές λίστες- των 432Hz για full chakra energy… όταν δεν την παλεύω και πολύ.

Στο τοπ μου, τους τελευταίους μήνες, το «Comfortably Numb» του David Gilmour, από το live του στην Pompei το 2016.!!

* Η Κατερίνα Δημάτη συμμετέχει για δεύτερη χρονιά, στην “Ορέστεια” του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία, δραματουργική επεξεργασία, σκηνικά, κοστούμια και φωτισμούς του Θεόδωρου Τερζόπουλου. Μια παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου, που αυτό το Σαββατοκύριακο παρουσιάζεται στο θέατρο Huichang Theatre Village της πόλης Ganzhou, στη Κίνα. Η παράσταση, στη συνέχεια, θα παρουσιαστεί στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων, στις 11 και 12 Ιουνίου, στο θέατρο Βράχων- Μελίνα Μερκούρη, στην Αθήνα, ενώ η παράσταση θα “ανοίξει” το Φεστιβάλ Ολύμπου, Σάββατο 5 Ιουλίου, στο Αρχαίο Θέατρο του Δίον, κατόπιν θα παρουσιαστεί στο θέατρο Δάσους Θεσσαλονίκης 17 και 18 Ιουλίου, στους Δελφούς 25- 26 του ίδιου μήνα και ακολουθεί η Καβάλα, 2- 3 Αυγούστου, στο Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων. Προμηθευτείτε έγκαιρα τα εισιτήρια σας. Σύντομα, θα είναι αργά…