Αμπάρωμα στα σπίτια, παράνομες επισκέψεις,3,6, ταινίες, αναμονή για ζωή, Support art workers, δράσεις, συνελεύσεις, καινούργιοι άνθρωποι στη ζωή μου, metoo ελληνικό, Σωματείο ηθοποιών, συνελεύσεις ξανά, απαγόρευση πορειών, δίκη Χ.Α., μετακόμιση στην Αθήνα μετά από 30 χρόνια στη Νίκαια, Κύθηρα δεύτερη καραντίνα, γυρίσμα στο Κιλκίς με χιονοθύελλα, νομοσχέδια, απομάκρυνση από τους παλιούς μου φίλους, Κύθηρα ξανά, εσωτερικές μετακινήσεις, απόσταση από οτιδήποτε είχα συνηθίσει ως αξίωμα ή ως κανονικό για μένα κι άλλα πολλά τέτοια μελό, τόσο προσωπικά. όσο και κοινωνικά. Πράγματα που έγραψαν πάνω μου.
Δέχτηκα την ράτσα μου, αυτή των ηθοποιών. Το τελευταίο δίχρονο, αναιρέθηκα. Δεν άντεχα αυτή την ψευτοτρέλα, ψευτοκουλτούρα, το δήθεν βίωμα, δήθεν τραύμα, δήθεν άποψη, δήθεν όλο. Μου αποκαλύφθηκαν αυθεντικοί άνθρωποι που κάτι ψάχνουν, κάπου και κάπως. (Και δεν μιλώ μόνο γι’αυτους που δουλεύω τώρα μαζί.) Ούτως ή άλλως επειδή βγήκα από την θεατρική του 5ου λυκείου Νίκαιας, αυτό που έψαχνα πάντα ήταν μία ομάδα με κοινό σκοπό και κοινό λόγο ύπαρξης. Είναι σαν να με καταράστηκε η δασκάλα μου στο σχολείο, η Μαίρη, να μην μπορώ αλλιώς. Δεν είναι τυχαίο ότι το Support το έφτιαξε ο Γιώργος, ένας άνθρωπος από το σχολείο αυτό. Με συγκινούν οι ομάδες. Αυτή η κοινή. ανομολόγητη ανάγκη να φτιάξουμε κάτι, να πούμε κάτι, να σταθούμε στα πόδια μας και να αρθρώσουμε λόγο, χρώματα και σώματα.
