Μια στιγμή αρκεί για να πάρεις μια απόφαση που ίσως σου αλλάξει τη ζωή – ίσως και όχι. Να παραιτηθείς από τη δουλειά που δεν σου πάει. Να φύγεις για όπου αγαπάς, να πατήσεις “επιβεβαίωση” στην αίτηση μετάθεσης, ή “διαγραφή” και να κάνεις σα να μη συνέβη ποτέ. Να μείνεις σε έναν άνθρωπο και να το παλέψεις ή να φύγεις για κάτι νέο. Να χάσεις κάτι αγαπημένο -γι’ αυτό τώρα που το έχεις κράτα το σφιχτά. Να πεις “τέλος” σε ό,τι σε πονά και “όχι” σε ό,τι σε ζορίζει. Να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, ή για κάτι που σου ξέφυγε και δεν το έζησες. Να πεις “έλα” σε μια τρέλα και “φύγαμε” σε ένα ταξίδι. Να δεις δυο μάτια και να χάσεις τον ύπνο σου μέχρι να γίνουν δικά σου. Να σου χαμογελάσει και να χάσεις τον κόσμο. Να δώσεις εκείνο το φιλί, κι όπου βγει. Να ερωτευτείς, μα και να απογοητευτείς. Να πληγωθείς με κάτι που είδες-  αυτόν με νέο έρωτα. Να κλείσει την πόρτα και να μείνεις κενός. Να πληγώσεις εσύ κάποιον, άθελά σου- μα θέλει μόνο μια στιγμή να πεις  “συγγνώμη”.

Είμαστε οι στιγμές μας. Μας καθορίζουν. Μας χαρακτηρίζουν. Αυτές μας έφεραν εδώ. Από μια στιγμή, θα ξεκινάει πάντα κάθε νέος μας δρόμος, από αυτήν θα οδηγούμαστε σε άλλα μονοπάτια. Τίποτα στη ζωή μας δεν θα ήταν το ίδιο, αν άλλαζε κάτι στις στιγμές μας. Και όμως, είναι τρελό! Οι άνθρωποι δίνουμε αξία στην αιωνιότητα και υποτιμούμε τη στιγμή, ξεχνώντας πως το “πάντα” είναι το σύνολο πολλών “τώρα” μαζί. Και μιας και κανείς δε μπορεί να μας υποσχεθεί ότι η ζωή μας έχει στη διάθεσή της άπειρες στιγμές, ας φροντίσουμε να είναι γεμάτη από αυτές που έχουν αξία…