Από την άλλη, κι όσο σκέφτομαι προηγούμενους Σεπτέμβρηδες, αναθεωρώ. Σεπτέμβρη έχω δει τις ωραιότερες πανσελήνους, σε άδεια -επιτέλους- από ”ρομαντικά” ζευγαράκια παραλία. Έχω πάρει τις σοβαρότερες αποφάσεις, κι έχω ξεκινήσει “νέο κεφάλαιο” ή “νέα ζωή”.

Κυρίως, όμως, έχω δει τα ομορφότερα σύννεφα. Πρωί, μεταξύ γκρίνιας και ρουφηξιάς καφέ, καθώς οδηγώ για τη δουλειά κι ο ήλιος προσπαθεί να τους επιβληθεί. Απόγευμα, καθώς περιμένω την πάντα αργοπορημένη φίλη στο παγκάκι, και παρατηρώ τις ακτίνες σα δάχτυλα να μπλέκονται ανάμεσά τους. Πυκνά-πυκνά, με σχήματα που αλλάζουν συνεχώς, κι αυτά τα χρώματα, που μόνο να τα χαζεύεις μπορείς και να χαμογελάσεις. Γιατί συνειδητοποιείς, πόση ομορφιά χάνεις με τη μουρμούρα σου, και πόσο -τελικά- όλα είναι θέμα οπτικής, αρκεί να σηκώσεις το κεφάλι να τα δεις.

Γι’ αυτό , λοιπόν, το φετινό Σεπτέμβρη, προσπάθησε αυτό. Να τον δεις σα νέα αρχή και όχι σαν τέλος καλοκαιρινής σεζόν. Να μην πεις τόσα “ουφ” και να βουτήξεις ό,τι σε κάνει χαρούμενο -το φίλο σου, το σκύλο σου, τη μηχανή σου, ένα χωνάκι παγωτό ή έναν καφέ σε πλαστικό- και να πας στο αγαπημένο σου μέρος στην πόλη. Κοίτα τα σύννεφα στο ηλιοβασίλεμα. Και υποσχέσου στον εαυτό σου, ότι τον επόμενο Σεπτέμβρη στο πρώτο γκρινιάρικο “τα κεφάλια μέσα”, εσύ θα απαντήσεις “τα κεφάλια ψηλά”. Και θα χαμογελάσεις πονηρά.

Εγώ πάντως, θα το προσπαθήσω…