at a glance
Top

4-5 χαρτόκουτα

κείμενο | δώρα βέτσου */* φωτογραφίες | δώρα βέτσου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλου

μυστήρια πλάσματα

4-5  άδεια χαρτόκουτα. Και σου φτάνουν. Γιατί έχεις μάθει να ζεις με λίγα. Γιατί ξέρεις πια τι είναι απαραίτητο, ξέρεις να αποφεύγεις καθετί περιττό. Γιατί ξέρεις, ότι αν πάρεις πολλά, πάλι εσύ θα τα μαζέψεις. Και το μόνο που δεν ξέρεις – κι αυτό πιο πολύ σε πονά- είναι το πότε. Για πόσο θα είναι κι αυτό; Θα μείνεις επιτέλους εκεί που πας ή πάλι σε λίγο καιρό θα φύγεις;

Ένα χαρτοκιβώτιο για τα πράγματα. Την καθημερινή σου παρέα. Τη σταθερή σου συντροφιά. Το ραδιόφωνο, τα CD’s σου, τα βιβλία, τις κορνίζες με τους δικούς σου. Την αγαπημένη σου κούπα, κι εκείνη, που καθόλου δεν σου αρέσει, αλλά είναι δώρο και την προσέχεις πολύ. Τις άδειες γλάστρες -πάλι δε σου στέριωσε τίποτα- για να τις γεμίσεις με χώμα και χρώμα στο νέο σου μπαλκόνι. Αν έχεις. Τα μαγνητάκια από το ψυγείο, τα επιτραπέζιά σου – με την ευχή να σου φέρνουν πάλι παρέες στο νέο σου σπίτι- το λαμπατέρ που όλοι κοροϊδεύουν. Την καφετιέρα σου. Τα λιγοστά σου ρούχα, τα πολλά σου παπούτσια, το μικρό πλαστικό έλατο, για να μη σου λείπει το σπίτι σου όταν πλησιάζουν Χριστούγεννα. Αν και ξέρεις ότι θα σου λείπει τελικά, και θα μετράς μία μία τις μέρες για να επιστρέψεις στο πατρικό σου για τις γιορτές.

Ένα άλλο, μεγάλο, για τις αναμνήσεις. Για τις όμορφες στιγμές που πέρασες εδώ, τις νύχτες με παρέες, τις Κυριακές  που παίζατε χαρτιά ως το πρωί, τις Πέμπτες που έβλεπες την αγαπημένη σου σειρά, τα απογεύματα που μίλαγες με εκείνο τον μικρό έρωτα- κι ας έληξε άδοξα. Για τα γενέθλια που γιόρτασες εδώ. Για τον πρώτο καιρό που μπέρδευες τον όροφο, για τις μέρες που τις πέρασες τεμπέλικα στον καναπέ, και για τις άλλες, που του πέταγες βιαστικά τα ρούχα, άλλαζες και έφευγες πάλι τρέχοντας.

Ένα μικρό- ευτυχώς- για τις άσχημες. Ή μάλλον δύσκολες. Δύσκολες στιγμές, να είσαι πρώτες μέρες στο σπίτι, και να μην έχεις κανέναν. Να μιλάς στο τηλέφωνο με τους δικούς σου, μα να είναι τόσο μακριά… Να σου λείπουν τα απαραίτητα, γιατί απεργεί η μεταφορική. Να περιμένεις με λαχτάρα τον τεχνικό για το ίντερνετ, όχι μόνο για τον εθισμό σου και την επανένωσή σου με τον έξω κόσμο, αλλά και για να πεις μια κουβέντα, να μιλήσεις με κάποιον. Δύσκολες στιγμές, τις πρώτες νύχτες να σκέφτεσαι πριν κοιμηθείς αν έκανες καλά , αν θα σου βγει αυτή σου η απόφαση, να αγωνιάς αν θα βρεις έστω έναν άνθρωπο να συνεννοείσαι. Τουλάχιστον να συνεννοείσαι! Ευτυχώς, τόσο μικρό το κουτί, που μπορεί να το ξεχάσεις φεύγοντας, ή να το καταχωνιάσεις στο πατάρι και να μην το ανοίξεις ποτέ ξανά. Ευτυχώς, λίγες οι δύσκολες στιγμές, Ευτυχώς, εσύ το ξέρεις καλά, ότι όλα φτιάχνουν με τον καιρό, και ότι εσύ έχεις πολλή δύναμη μέσα σου για να τις ξεπερνάς.

Μια μεγάλη ακόμα, για τα όνειρα. Για όσα περιμένεις να έρθουν, όσα φαντάστηκες και όσα δεν περνούν καν από το μυαλό σου. Για τις ελπίδες ότι αυτή τη φορά θα είναι ακόμα καλύτερα. Ότι αυτή τη φορά ίσως μείνεις περισσότερο. Ίσως το επόμενο να γίνει το δεύτερο σπίτι σου, κι επιτέλους- ίσως- ηρεμήσεις. Ίσως η μικρή οδύσσεια σου – ίσως- φτάνει στο τέλος της. Ίσως -αν όντως όλα γίνονται για κάποιο λόγο- ο λόγος αυτός να έρχεται.

Ίσως για όλους τους άλλους να είναι ακόμα μία μετακόμιση. Για σένα όμως- ίσως- είναι μια καινούρια ζωή.

Καλή τύχη!