Ταλαιπωροπούλοι, ταλαιπωροπούλες

Ας κάνουμε την δικιά μας κοινότητα, την δική μας χώρα!
Την χώρα της ταλαιπώριας (εννοείται μετά μουσικής).

Νομίζω πως μόνο εσείς με καταλαβαίνετε και αντιλαμβάνεστε το δράμα που καθημερινά ζω.

Έπαθα λάστιχο.

Δεν ξέρω, μη με ρωτάς. Δεν έχω ιδέα. Ήρθε ο καλός κυριούλης και έβαλε τη ρεζέρβα (άραγε τι στέλνω για λάστιχο; ).

Δε με παραξένεψε το γεγονός βέβαια, γιατί δε με εκπλήσσει τίποτα πια σ΄ αυτήν την ζωή και έτσι ήμουν πολύ κουλ.

Άλλαξα θέση τα πράγματα γιατί είχα κάποια στο πορτμπαγκαζ και έπρεπε να βάλω το άλλο λάστιχο εκεί. Για να μην πολυλογώ, το αμάξι έγινε μέσα λίγο κλάφτα.

Μπαίνω την επόμενη μέρα μέσα και βλέπω το χάος που είχα αφήσει, μόνο που κάτι δεν κολλούσε. Τα πράγματα είχαν αλλάξει θέση, ήταν πεταμένα κάτω χαρτιά, το ντουλαπάκι του συνοδηγού ανοιχτό και τα καθίσματα τραβηγμένα.

Λέω οκ με έκλεψαν. Το δίπλωμα είναι στη θέση του, η ασφάλεια επίσης, ένα ζευγάρι γυαλιά (όχι σε καλή κατάσταση), στη θέση του και αναρωτιέμαι τι στο καλό λείπει.

Ταυτόχρονα σκέφτομαι «τι κάλοι ληστές που δεν έσπασαν τα τζάμια» και απ’ ότι θα δείτε στην συνέχεια ήταν και μερακλήδες.

Μετά από εξονυχιστική πεντάλεπτη έρευνα, βρέθηκε λύση στο μυστήριο: έλειπε ένα κουτί προφυλακτικά (όχι δικά μου μαμά, μιας φίλης δεν την ξέρεις) και ένα σκουφί, επίσης όχι δικό μου. Και ήμουν σαν την Κορίνα στα εγκλήματα να αναρωτιέμαι «τώρα εγώ τι να κάνω; Να στεναχωρηθώ;» και πήρα την ίδια σοφή απόφαση να μην κάτσω να σκάσω.

Κατά τ’ άλλα η ίδια βαρετή ζωή: Πανδημία, καραντίνα, θα πεθάνουμε και δεν μπορώ να βγω απ’ το σπίτι αν πρώτα δεν ενημερωθούν οι τοπικές αρχές.

Έχω, όμως, μια σοφή συμβουλή αγαπητά μου ταλαιπωρόπουλα. Όχι που θα σας άφηνα έτσι! Κοιμάμαι αργά και πολύ ώστε όλες μου οι υποχρεώσεις να μαζεύονται μέσα στις λίγες ώρες που παραμένω ενεργή και έτσι νιώθω παραγωγική. Πιάνει! Μέχρι που λέω ότι δεν έχω χρόνο. Αν θέλετε να μη βαριέστε μπορείτε απλά να μειώσετε τις ώρες της μέρας. Σε έναν μήνα θα χρειάζεστε γύρω στις 36 ώρες κάθε μέρα, όποτε απολαύστε το όσο είναι καιρός. Για να μην αναφέρω την επιδερμίδα που θα έχετε στρώσει.

Το σημερινό τραγουδάκι περιγράφει την ζωή μου την «μεγάλη κωμωδία» και θα ταυτιστεί πολύς κόσμος πιστεύω. Αν σας πέφτει βαρύ όλο αυτό σκεφτείτε πως είμαστε οι ιστορίες που θα χουμε να λέμε και πως είμαστε η γενιά της πανδημίας.

Είναι σοβαρό αλλά και γαμάτο ταυτόχρονα!