Τα τελευταία 2 χρόνια, θα έπρεπε να ηταν 10. Δεν ξέρει τι να πρωτομεταβολήσει το σύστημα μου. Σίγουρα, όχι μόνο το δικό μου.
Είμαι στον αυτόματο. Προσπαθώ να επιβιώσω πνευματικά και συναισθηματικά, όπως κάνουμε οι περισσότεροι. Υπάρχουν μέρες ,που από την ώρα που ξυπνάω μέχρι να ξανακοιμηθώ, δεν κάνω τίποτε άλλο απ’το να φοβάμαι. Είμαι λειτουργική, δουλεύω, φροντίζω το παιδί, αλλά φοβάμαι. Δεν ξέρω τι. Φοβάμαι. Και Λυπάμαι για όσα ζούμε.
Πόσες μέρες έχω να πάρω τηλέφωνο τις αδελφές μου;
Θα προλάβω να φτάσω στον παιδικό σταθμό, να πάρω το παιδί μετά την πρόβα;
Πάλι έχεις μύξες, ρε Μυρτούλα μου;
Θέλω να σου βάλω φάρμακο στη μύτη, αλλά δεν θέλω να σου κρατάω τα χέρια και να σου πιέζω το πρόσωπο, θέλω να συνεργαστούμε και να το αντέξεις και να το κάνουμε με τη θέλησή σου. Χωρίς να πιέζω εγώ κανένα μέρος του σώματός σου. Θα μάθουμε μαζί πώς να μην παραβιαζόμαστε. Θα το μάθω πρώτη εγώ και θα στο δείξω αμέσως, το υπόσχομαι. Πρέπει να το κατέχεις καλά.
Δεν βάλαμε πάλι σταγόνες. Πάλι μαλακίες κάνω, πάλι δεν ξέρω πως να είμαι γονιός, πάλι κλαίω, πάλι σκέφτομαι να ζητήσω βοήθεια, πάλι πνίγομαι στις ενοχές, πάλι σκέφτομαι τη μάνα μου. Τις μάνες. Τις γυναίκες. Σκέφτομαι την ξενιτεμένη μου Κίτρινη να μου λέει κάποτε ‘’Λίλα, εγώ θα είμαι πάντα με το μέρος της γυναίκας’’. Με συγκλόνισε όταν την άκουσα να μου το λέει. Να κάποια ακόμη λόγια που τα τελευταία δυο χρόνια σφυροκοπούν την καρδιά μου.