Σπουδαίο προσόν η καλοσύνη.

Η ζωή είναι ωραία όταν ο άνθρωπος είναι καλός, ευγενικός και σεμνός.

Γίνεται αρεστός, ενσωματώνεται ομαλά στο κοινωνικό σύνολο και το σημαντικότερο: κλείνει προκαταβολικά θέση στον παράδεισο.  Τί συμβαίνει, όμως, όταν θέλεις να είσαι κακός; Όταν έχεις αποφασίσει να είσαι απόκληρος του συνόλου. Βρώμικος, αναιδής και άψυχος. Να μην δένεσαι με ανθρώπους, να μη ριζώνεις. Η ζωή σου, να είναι μια ατέρμονη περιπλάνηση από τόπο σε τόπο και συνεχώς να σε διώχνουν. Να θεωρείς τον παράδεισο, το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να συμβεί στην ψυχή σου. Να είσαι μια Wednesday (για τους φίλους του Netflix).

Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι εκεί έξω; Αλήθεια δεν ξέρω, αλλά είδα έναν μπροστά μου πάνω στην «Μικρή Σκηνή», στην παράσταση «Το θείο Τραγί». Το εμβληματικό μυθιστόρημα του Γιάννη Σκαρίμπα ζωντάνεψε μπροστά στα μάτια μας σε σκηνοθεσία Χρήστου Παπαδημητρίου από την ομάδα «Γκραν Γκινιόλ».

Τον ρόλο του πρωταγωνιστή «Γιάννη» ενσάρκωσε ο, εξαιρετικός, Στάθης Μαυρόπουλος σε ένα σκηνικό, το οποίο με ελάχιστα μέσα, άλλαζε συνεχώς. Γύρω του, οι Διονύσης Καραθανάσης, Ιωάννα Λαμνή και Ιωάννα Σιδηροπούλου αποτελούσαν λειτουργία χορού αλλά και διαφόρων χαρακτήρων της ιστορίας.

Πολύ όμορφο και ενδιαφέρον στοιχείο της παράστασης αποτέλεσε η διαμόρφωση ηχοτοπίων, επί σκηνής, δια χειρός Σάββα Τραπεζάνογλου. Ακούσαμε ήχους φαγητού, βημάτων, μουσικά ηχοτοπία με την πιο ρεαλιστική απόδοση, τα οποία, μας βοήθησαν να γίνουμε κομμάτι της ιστορίας και να την ακολουθήσουμε.

Πολύ ωραία δουλειά απ’ τους «Γκραν Γκινιόλ». Μια ιστορία με επίπεδα, μια σκηνοθετική πρόταση με πολλές αλλαγές, δράση και έντονο παραμυθικό περιεχόμενο. Τί έγινε τελικά το Θείο Τραγί; Πήρε μια θέση στον παράδεισο; Πήγε να φέρει τα άνω κάτω και σε άλλους τόπους, μακρινούς; Θα ήθελα να πιστεύω πως κατάλαβε την αξία της αγάπης δίχως την υποκρισία του καθωσπρεπισμού. Το είπε και η Αρλέτα κάποτε «αν θες ν’ αγιάσεις πρέπει ν’ αμαρτήσεις/ κι αν προλάβεις ας μετανοήσεις.»…