Rejected: Πώς θα χαρακτήριζες το είδος θεάτρου που παρουσιάζεις με τον «Ηλίθιο» και με ποιόν τρόπο εξελίσσεις τον χαρακτήρα σου;
Ν.Α.: Δεν είναι τυχαίο που στην εποχή μας βιώνει μεγάλη άνθιση το προσωποκεντρικό, χιουμοριστικό, αυτοαναφορικό stand-up comedy. Μια συνομιλία βιωματικών υλικών κάποιου χιουμορίστα αφηγητή μέσα ένα πολύ σύντομο χρόνο. Μέσα σε μία ώρα πάμε, γελάμε, εκτονωνόμαστε και φεύγουμε. Αντίστοιχα, έχει πολύ ενδιαφέρον η τάση με τις στοχαστικές εμπνευστικές ομιλίες και τα παγκόσμια TedX και την άνθιση μικρών, απλοϊκών νουθετιστών που είναι οι χιλιάδες επί χιλιάδων life couches που αναδύονται απ’ την ανάγκη των ανθρώπων να έχουν ένα προσωπικό εμψυχωτή. Κάποιες φορές, μάλιστα, οι life coaches μπορεί να γίνονται υπονομευτικοί απέναντι σε ανθρώπους που χρήζουν ψυχιατρικής βοήθειας και οι αποδέκτες τους να έχουν την ψευδαίσθηση ότι αυτά τα υλικά τους βοηθούν, ενώ στην πραγματικότητα τους συνθλίβουν. Αυτή η πίεση του να γίνεις ξενιστής εννοιών και λόγων και όχι να εξερευνήσεις τον προσωπικό σου κόσμο, να γίνεις ένα ρομποτάκι δηλαδή αναπαραγωγής λόγου, που είναι το άκρον άωτον της τρέλας, με ενδιέφερε πολύ σαν υλικό.
Ο λόγος που υπάρχει αυτή η ανάγκη.
Και σαν άνθρωπος που αρθρώνω δημόσιο λόγο, μοιράζω την ποίησή μου και στοχάζομαι και ως καλλιτέχνης επί σκηνής, χρόνια πειραματίζομαι με την ομάδα μου σ’ αυτήν την νέα εξερεύνηση του θεάτρου, δηλαδή, την σταδιακή μετατόπιση των χαρακτήρων του θεάτρου σε χαρακτήρες ζωής. Στην καλλιέργεια μιας δυνατότητας πρωτίστως για το ψυχικό συμβάν της παράστασης και όχι μόνο, να δημιουργούμε ήρωες που είναι αυτόχθονες οντότητες. Πηγαίνουμε, έτσι, σε μια νέα θεατρική έρευνα όπου οι σκηνικές οντότητες βρίσκονται εν τω μέσω μιας δημιουργημένης πραγματικότητας που συνομιλεί με τον εκάστοτε μύθο, θέμα ή φιλοσοφικό υπόβαθρο και γυμνάζονται για όσο γυμνάζονται, κατακτώντας τη δυνατότητα να είναι εσαεί. Όταν το έργο παίζει, παίζουμε. Όταν βγούμε απ’ το θέατρο, παίζουμε. Όταν φεύγουν οι θεατές, παίζουμε. Εξερευνώντας, έχω καταλήξει πως χρησιμοποιούμε εσφαλμένα τον όρο χαρακτήρας. Ο ρόλος είναι μια θέση του νου, γι’ αυτό και είναι πάντοτε αόρατος και ο χαρακτήρας είναι μια αναπαραγωγή συμπεριφορικών και υφολογικών στερεοτύπων. Προσπαθώ με αυτόν τον τρόπο να εξελίξω την ασκητική, του πως μπορούμε να εξελίξουμε τους ηρωικούς, ή αντι-ηρωικούς, ρόλους τον έργων, στους ρόλους της ζωής μας. Και αναφέρομαι γι’ αρχή στους θεμελιώδεις ρόλους: τον ρόλο του γονέα, του παιδιού, του αδελφού, του φίλου, του εργαζόμενου, του εραστή. Εδώ έρχεται το καίριο ερώτημα: αν εσύ στους δέκα ρόλους της ζωής σου έχεις καλλιεργήσει τον ίδιο χαρακτήρα ή τον χαρακτήρα που ετεροκαθορίζεται από το περιβάλλον του ή αν έχεις πολλαπλούς χαρακτήρες. Ο χαρακτήρας δεν είναι απλά μια περσόνα, αλλά ένα ασκημένο σύνολο υλικών από τις κάλτσες μας μέχρι τον τρόπο που μιλάμε. Αυτήν την σπουδή του θεάτρου, πλέον, εγώ την εξελίσσω και ο ήρωάς μου είναι ένας πλήρης ρόλου και χαρακτήρα ήρωας, που υπερβαίνει την σκηνική συνθήκη και έτσι, η σκηνή ενώνεται με την αυτοαναφορική προσωποκεντρική κωμωδία και τις εμπνευστικές ομιλίες. Η παράσταση είναι αυτό το δίωρο TedX που καταλήγει απλά σε ένα ηλίθιο κάλεσμα να γνωριστούμε, με μένα να δίνω το κινητό μου τηλέφωνο, σε όλους θεατές, να τους παρακαλέσω αν είναι χάκερ η στόκερ να μη μου κάνουν κακό και να πάμε παρακάτω. Η παράσταση είναι μια αφορμή. Αυτήν την στιγμή, είμαι εδώ ως ηλίθιος και ντύνομαι ως ηλίθιος και ζω ως ηλίθιος και ήδη σμιλεύω τον επόμενό μου ήρωα. Οι ήρωες που σμιλεύω αυξάνουν την βίωση αυτού που ονομάζω εγώ, εαυτό, που για μένα δεν είναι ούτε ο χαρακτήρας, ούτε ο ρόλος. Είναι δια της ατόπου, αυτό που μένει. Αν ο ρόλος είναι η στιγμή της σκέψης στο αέναο παρόν που βρισκόμαστε συνειδησιακά στην φαντασία κι ο χαρακτήρας είναι το σώμα που συνέχεια εκρέει και δια της ατόπου αυτό που μένει είναι το συναίσθημα. Αυτό είναι που βιώνω εγώ ως εαυτό. Γι αυτό επέλεξα σαν ήρωα τον «ηλίθιο», με έχει βοηθήσει να βελτιώσω τον εαυτό μου και τον τρόπο που βιώνω κάθε τι. Είμαι ένας φακίρης της δικής μου εξέλιξης μέσα στο σύμπαν. Τη στιγμή που αυτό θα πάψει να είναι τόσο όσο ανοίκειο, όταν φύγει από το φάσμα του αγνώστου και γίνει βολικό θα το αφήσω σε μια άρση, σε μια αέναη άνω τελεία και θα εξελίσσω ένα νέο υλικό.