at a glance
Top

Οι σημειώσεις του Δημήτρη Γκουτζαμάνη

κείμενο | δημήτρης γκουτζαμάνης */* φωτογραφίες | σταύρος χριστοδούλου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

όσα γητεύει η καρδιά στη στιγμή

Η φετινή χρονιά έφερε πολλές νέες εμπειρίες. Καινούριους ρόλους, καινούριους συνεργάτες, νέους φίλους, ένα νέο έρωτα, ξεκαθαρίσματα, σύσφιξη σχέσεων και πολλές εικόνες. Εικόνες που δίνουν δύναμη και έμπνευση. Το πρωί όταν οδηγώ για να πάω στην παράσταση και μετά στην πρόβα, σκέφτομαι τι είναι αυτό που μου δίνει ενέργεια για να αντιμετωπίσω με χαμόγελο την μέρα που ξεκινά.

Το ταξίδι που θα κάνουμε στη “Βενετία” όλοι μαζί, οι ηθοποιοί στη σκηνή και το κοινό. Η “καλημέρα” που περιμένω να φανεί στην οθόνη του κινητού και μου δίνει όλα τα χρώματα της ίριδας και όσα χρώματα ακόμα βρίσκονται κρυμμένα και ούτε μπορώ να τα φανταστώ, μόνο να τα νιώσω. Χρώματα που σε κάνουν να χαμογελάς και να μην φοβάσαι να αντιμετωπίσεις οτιδήποτε μπορεί να πάει στραβά.  Η προσδοκία μιας όμορφης έκπληξης, που θα σε οδηγήσει κάπου που ούτε το είχες φανταστεί. Λόγοι για να χαμογελάς και να ελπίζεις. Ναι.

Καθώς γράφω αυτό το κείμενο, αρχίζω και αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που με κινητοποιεί… η ανάγκη να πληρώσω τους λογαριασμούς μου; η επιθυμία μου να δημιουργήσω έναν άνθρωπο που θα κάνει τον θεατή να σκεφτεί τη ζωή του λίγο διαφορετικά; Η λάμψη που θα έχουν δύο μαύρα μάτια όταν θα με δουν πάνω στη σκηνή; Η αγκαλιά και τα φιλιά όταν θα επιστρέψω στο σπίτι; το τελευταίο επεισόδιο της σειράς που βλέπουμε χουχουλιάζοντας στον καναπέ; Μια λιχουδιά που θα μοιραστείς μ’ ένα φίλο σου; Το νοιάξιμο της μάνας σου για το πώς ήταν η μέρα σου; Το “πού ‘σαι ρε;” του πατέρα σου; Μια βόλτα στο κέντρο; … Γράφοντας συνειδητοποιώ ότι θα μπορούσα να αναφέρω αμέτρητα πράγματα και καταστάσεις.

Τελικά, στέκεσαι ένα βήμα πίσω και κοιτάς τη ζωή σου και συνειδητοποιείς την ευλογία και το θαύμα που βιώνεις. Πράγματα που θεωρούμε δεδομένα δεν υπήρχαν πριν από μερικά χρόνια. Αυτό που λέμε ζωή, ίσως και να μην υπάρχει πουθενά αλλού σε αυτό το απέραντο σύμπαν ή έστω να βρίσκεται κάπου πολύ μακριά μας, σίγουρα όμως δεν είναι δεδομένη. Τι βαριά λέξη; “Δεδομένος” έχουμε το θράσος να κυνηγάμε πράγματα και αφού τα αποκτήσουμε να τα θεωρούμε δεδομένα και να χάνουν όλη την αρχική τους μαγεία… Έχουμε την πολυτέλεια να ανησυχούμε και να αγχωνόμαστε για λόγους που δεν έχουν απολύτως καμία σημασία και μας έχουν φορεθεί από τις “ανάγκες” της σύγχρονης κοινωνίας… γιατί να ψαρώνουμε τόσο εύκολα; Είναι ανάγκη μας για να αισθανθούμε ότι ανήκουμε κάπου; Μας προσφέρει ασφάλεια; Τι συμβαίνει;

Τα πράγματα, ρε γαμώτο, είναι πολύ πιο απλά. Ένα χάδι από τον άνθρωπο που αγαπάς, μια στιγμή δημιουργίας και μοίρασμα αυτής της στιγμής με τους ανθρώπους γύρω σου και γινόμαστε Θεοί. Βιώνοντας στιγμές αθανασίας μέσα στη θνητή ύπαρξή μας. Για μια στιγμή νιώθουμε αθάνατοι και παντοδύναμοι. Τελικά νομίζω, ότι το κυνήγι αυτών των στιγμών είναι που κάνει τα κύτταρα να πάλλονται και να πολλαπλασιάζονται.

* Ο Δημήτρης Γκουτζαμάνης, τη χειμερινή σεζόν, ήταν στο Θέατρο Olvio στο “Tango” του Σλάβομιρ Μρόζεκ σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζηπαπά (Νοέμβριος-Φεβρουάριος), μέχρι τη Κυριακή των Βαΐων πρωταγωνιστεί στον “Έμπορο της Βενετίας” του Ουίλιαμ Σαίξπηρ στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο  (θέατρο για παιδιά) σε σκηνοθεσία Ελένης Βλάχου και βρίσκεται σε πρόβες, για το έργο “Ψίθυροι” της Λίλιαν Χέλμαν, που θα παρουσιαστεί στο θέατρο “Αθηνών” σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν. Η παράσταση ανεβαίνει 3 Μαΐου μέχρι 2 Ιουνίου, Πέμπτη με Κυριακή.