κείμενο | δώρα βέτσου */* φωτογραφίες | δώρα βέτσου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλου
μυστήρια πλάσματα
Σε θέλω. Πολύ. Όσο κι αν προσπάθησα να το αγνοήσω, όσο κι αν το έπνιξα, το καμούφλαρα, το γείωσα, το βλέπω πια. Και του το χρωστάω να το παραδεχτώ. Όσο κι αν σε “ξέχασα” κάποιες φορές, όσο κι αν νόμισα πως σε ξεπέρασα, όσο κι αν το εκλογίκευα κι έτρεχα μακριά σου, πάλι σε σένα γύριζα. Το νιώθω πια. Είναι το σημείο που παύω να παλεύω κι αφήνομαι. Και μου αρέσει. Και το φωνάζω αυτό το “σε θέλω”, για πρώτη φορά. Σε αυτό το σημείο είμαι.