Συνθέτουμε τη συλλογικότητα του σήμερα, και ομολογώ ότι φοβάμαι για το που οδεύουμε. Καθημερινοί θάνατοι, πολιτικές βαρβαρότητες, ανθρώπινοι κανιβαλισμοί, γυναικοκτονίες, ναζιστικοί χαιρετισμοί, άνθρωποι χωρίς ταυτότητα και χώρο και άλλα πολλά, όλα στην κλίμακα του καθημερινού και του ανθρώπινου καθιστούν επιτακτική την ανάγκη του….δεν ξέρω ποια ανάγκη. Δεν ξέρω ποια είναι η απάντηση, αλλά ξέρω ποιος είναι ο προβληματισμός. Ξέρω ποιος είναι ο προβληματισμός, όταν στην καθημερινότητα που βιώνουμε λείπει ο σεβασμός, λείπει το βλέμμα στον διπλανό μας, λείπει η ευγένεια απέναντι στο πρόβλημα το δικό μας αλλά και στο πρόβλημα του άλλου. Θέλω ορισμένες φορές να φωνάξω: Θα πεθάνουμε όλοι. Χαμογελάστε. Χαμογελάστε σε εσάς, χαμογελάστε στους άλλους. Και όχι το επιτακτικό χαμόγελο της ευτυχιοκρατίας που επικρατεί στις μέρες μας. Αλλά το χαμόγελο που φέρει ειλικρίνεια. Το χαμόγελο που φέρει δάκρυα στα μάτια γιατί αναγνωρίζει την κατάσταση μας και είναι ο τρόπος για να αντέξουμε και να πάμε παρακάτω. Όλα είναι ένα παιχνίδι. Μεγαλώσαμε ξεχνώντας ότι κάποτε ήμασταν παιδιά. Κάποτε ξέραμε την ευτυχία της ζωής και τώρα προσθέσαμε μια επιτηδευμένη σοβαροφάνεια σε μια καταπιεσμένη παιδικότητα. Αθωότητα, αγάπη, σεβασμό. Αλλά αντ’ αυτού θεωρούμαστε κάποιοι, έχοντας τη σωστότερη άποψη από όλους για τα πάντα.

Κάποια στιγμή φτάνει η ώρα του γυρίσματος και το τώρα της στιγμής είναι πιο δυνατό από οτιδήποτε άλλο. Σκεφτόμουν τη λέξη ‘’τώρα’’. Τ ένα γράμμα δυναμικό με κάθετα και οριζόντια στοιχεία που εγκλωβίζει το παρόν, Ω ένα γράμμα γεμάτο που αγκαλιάζει τα πάντα που συμβαίνουν εκείνη τη στιγμή, Ρ το γράμμα της ροής, όλα είναι σε μια συνεχή κίνηση και Α το γράμμα της ανοιχτοσιάς, το πρώτο μας φωνήεν. Αυτά ορίζουν τη στιγμή του γυρίσματος. Δεν είναι πάντα εφικτό, αλλά είναι μια συνεχή προσπάθεια. Αυτά προσπαθώ να ορίζουν και την καθημερινότητα μου. Ανοιχτωσιά στους άλλους, σεβασμός. Να ακούς. Επιτεύξιμο μέχρι ενός σημείου. Γιατί μετά το ‘τώρα’ αναμειγνύεται με το ‘πριν’ και το ‘μετά’ και όλα γίνονται ένα συνοθύλευμα ανασφάλειας, αποτυχιών και επιτυχιών αλλά και μελλοντικών στόχων που καθιστούν το παρόν ένα αναγκαίο κακό. Τί είμαστε όμως, άμα δεν είμαστε η δυνατότητα του να φανταστούμε; Άμα δεν είμαστε η μετουσίωση του νεφελώματος των σκέψεων μας. Και όλα αυτά τα βαρύγδουπα που ίσως δεν ενδιαφέρουν κανέναν, ούτε καν εμένα, θολώνουν με ένα δύο ποτά, σε μια όμορφη έξοδο το βράδυ, με χορό, φίλους, έρωτα και σκέψεις που μοιάζουν μακρινές. Εκείνες τις στιγμές νιώθεις αιώνιος, ανίκητος, νέος για πάντα, σε αρμονία με τους άλλους. Ίσως είναι οι στιγμές που με βοηθάνε να κοιμηθώ λίγο πιο ήρεμος και να ξεκινήσω από την αρχή με τον ίδιο βομβαρδισμό σκέψεων, σε διαφορετική σειρά όμως, για σήμερα.

βόλτα με τον Χρήστο Διαμαντούδη και τον Ανανία Μητσιόπουλο

Σκόρπιες σκέψεις φίλων, συγγενών, δικών μου ανθρώπων:

Ξημέρωσε. Τί να κάνω πρώτα; Δε θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι. Να μπορούσα να κοιμηθώ λίγο ακόμα. Ένα τυπικαλ πρωινό. Ξυπνάς με ένα βιαστικό φιλί και τη φράση: Τα λέμε μετά, τρέχω να προλάβω το τραίνο, φιλάκι μπόι. Κοιτάς το ρολόι…έχεις χρόνο. Άλλη μια μέρα ίδια με όλες τις άλλες. Άλλη μια μέρα που, πριν καν ξεκινήσει, σκέφτομαι ότι τελειώνει και έρχεται μαγικά το Σαββατοκύριακο, τα Χριστούγεννα, μια αργία και πάνω απ’ όλα έρχεται το καλοκαιράκι μου. Πρώτα να πλυθώ μετά καφέ μετά να ζεστάνω το φαγητό της μικρής. Στη συνέχεια να ντυθώ, αν προλάβω να βαφτώ. Να κάνω το γάλα της μικρής πριν ξυπνήσει. Μήπως να ακυρώσω το μάθημα; Όχι έχω μόνο τρία σήμερα και η εβδομάδα δεν πήγε καλά. 55 mails; Σε ένα απόγευμα; Πάλι συννεφιά, πότε θα βγάλει επιτέλους λίγο ήλιο; Τέλεια έπεσε και βροχή τώρα. Αλέξα…τί καιρό έχει σήμερα; Ωραία θέλει μπουφανάκι. Να ντυθώ πριν ξυπνήσω την μικρή. Ας πάρω μια ανάσα, δεν προλαβαίνω να ετοιμάσω και τη δικιά μου τσάντα. Θερμός, φαϊ έτοιμη. Έχεις αργήσει…fuck! Τι ώρα είναι, 7.15 γρήγορα γρήγορα πρέπει να φύγουμε. Πώς να γίνει η αναμονή πιο γλυκιά όταν όλα εκεί έξω είναι σκατά; Ενώ προσπερνάς έναν έναν τους ποδηλάτες μπροστά σου, σκέφτεσαι πόσο καλή αγορά ήταν η ηλεκτρική υποβοήθηση. Εφτά χρόνια Βερολίνο αυτήν την εβδομάδα! Στα ακουστικά ακούς τον Θύμιο να τα χώνει στην κυβέρνηση και έναν Αποστόλη να κάνει κακά αστεία με ακροατές. Η καθημερινή σου σύνδεση με την πατρίδα. Σκέφτεσαι που πάμε σαν χώρα. Ναι αλλά εσύ βρίσκεσαι σε άλλη χώρα…γλύτωσες…τι σε νοιάζει. Ε και δω μια από τα ίδια σε άλλο περιτύλιγμα. Τουλάχιστον έχεις δουλειά. Ναι, αλλά οι φίλοι… Για να τα πάρουμε με τη σειρά, χωρίς άγχος, όλα θα γίνουν. Τα urgent πρώτα. Τελείωσα τη δουλειά. Δε θέλω να κάνω τίποτα. Ο ελεύθερος χρόνος σημαίνει ελεύθερος χρόνος. Και ξεχνιέμαι. Κοιτάω τον ουρανό. Και όλα μοιάζουν τόσο ίδια και τόσο ακίνητα, που μονάχα το χρώμα του ορίζει και διαχωρίζει την πραγματικότητα από το όνειρο. Πώς νιώθω για την τελευταία εφταετία; Σίγουρα περήφανος. Και αναρωτιέμαι. Πως γίνεται οι άλλοι να έχουν ασπρόμαυρα όνειρα. Ενώ ο ουρανός στα δικά μου φλέγεται πάντα. Γιατί βγήκα από τον αρχικό στόχο μου; Με οδήγησε η ζωή ή αφέθηκα στη ζωή να με οδηγήσει; Ίσως είχαν έρθει αλλιώς τα πράγματα, αλλά μου αρέσουν πως έχουν τα πράγματα τώρα. Και αρνούμαι να παραδεχτώ. Πως τα όνειρα μπορούν και γίνονται πραγματικότητα. Και κοιτάω αλλού. Στο ένα χέρι το καρότσι στο άλλο το πατίνι. Πάλι χωρίς άγχος η μέρα ξεκίνησε…

* O Aλέξανδρος Piechowiak συμμετέχει στη τηλεοπτική σειρά “Κάνε ότι κοιμάσαι” στην ΕΡΤ.