Η παράδοση με την τέχνη και τους μύθους της έχει μεγαλώσει -και συνεχίζει να μεγαλώνει- πολλές γενιές στον τόπο μας. Μεγαλώσαμε, με το «μήλο μου κόκκινο», τα λαϊκά παραμύθια  και παροιμίες που δεν αντιλαμβανόμαστε, αλλά μπορούμε να καταλάβουμε. Λέμε «κάλλιο γαϊδουρόδερνε παρά γαϊδούρογύρευε» και όταν κάτι δεν πάει καλά, το παρομοιάζουμε με το γιοφύρι της Άρτας που «ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν». Αν ρωτήσουμε ποιος το είπε αυτό, θα μας πουν «κανείς, αλλά και όλοι». Είναι κομμάτι της λαϊκής μας παράδοσης, είναι των «δικών» μας.

Το καταραμένο γιοφύρι θυμηθήκαμε ξανά, ή μάθαμε απ’ την αρχή, στο «θέατρο Τ», στην παράσταση «Πετριχώρα». Η εταιρεία θεάτρου DOT Esemble παρουσιάζει το δημοτικό τραγούδι το «Γεφύρι της Άρτας», σε δραματουργία Αμαλίας Κοντογιάννη, εμπλουτίζοντάς το με τις βαλκανικές εκδοχές του. Η παράσταση είναι γεμάτη παραδοσιακή μουσική, με τον χορό να σχηματίζει πολυφωνικό σχήμα, σε διδασκαλία Νατάσας Τσακηρίδου. Ο Μάριος Αποστολακούλης συνέθεσε την μουσική που ακούγεται κατά την διάρκεια και ορίζει την κατάλληλη ατμόσφαιρα σε κάθε σκηνή. Πολύ ενδιαφέροντα είναι τα κινησιολογικά μοτίβα της παράστασης που φέρουν την υπογραφή της Μαριάνθης Ψωματάκη, η οποία έφερε στη σκηνή έξυπνες ιδέες που βοήθησαν τα σώματα να ενισχυθεί ο λόγος και η δράση. Η ατμόσφαιρα επενδύθηκε με φωτισμούς της Αθηνάς Μπανάβα που έδεσαν το αποτέλεσμα αρμονικά με τον ήχο και τα σώματα. Περίτεχνα είναι, επίσης, τα σκηνικά της Κατερίνας Κουκότα τα κοστούμια των Νεφέλη Νικολαΐδη και Κατερίνα Κουκότα, που βασίστηκαν σε παραδοσιακές φορεσίες.

Το εγχείρημα του σκηνοθέτη Χάρη Θώμου, είναι σίγουρα τολμηρό. Φέρει μια σκληρή ιστορία που εμπεριέχει διαχρονικές αξίες και ζητήματα και ένα μεγάλο cast με εννέα καλλιτέχνες (ηθοποιούς και τραγουδιστές) επί σκηνής και πολλούς ακόμη από πίσω. Παρακολουθήσαμε και πάλι μια κοινωνία να δικάζει μια αθώα για το «κοινό καλό» και μετά να κλαίει πάνω απ’ τον τάφο που η ίδια της άνοιξε. Καταλάβαμε πως αυτό συνέβαινε από πάντα και πως το πιθανότερο είναι πως δε θα σταματήσει σύντομα. Τότε, ήταν η γυναίκα του πρωτομάστορα, σήμερα, είναι μια γυναίκα της διπλανής πόρτας και το μοτίβο της βίας και της καταδίκης φαίνεται να μην έχει τελειωμό. Σημασία έχει να μην πετρώνουμε σε «Πετριχώρες» που ο καθένας μας χτίζει, αλλά να ανθίζουμε και να προχωρούμε με τόλμη στην ζωή. Να μη γινόμαστε θυσία, αλλά παράδειγμα. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει, ότι δε θα γίνει ποτέ το γιοφύρι. Θα μάθουμε να κάνουμε κουπί και θα φτάνουμε στην αντίπερα όχθη αλώβητοι.