κείμενο | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | λευτέρης τσινάρης */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
Το “Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα”- η αισθηματική κομεντί με το Δάνη Κατρανίδη και τη Παναγιώτα Βλαντή που για δεύτερη σεζόν παρουσιάζεται στην Αθήνα, έρχεται να κάνει Πάσχα στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ. Από 28 Απρίλη και μέχρι 5 Μάη, δυο διαφορετικές κουλτούρες ανθρώπων συναντιώνται και ερωτεύονται το αλλιώτικο που μπορεί η ζωή να σου παρέχει απλόχερα. Η παραγωγή του Μάρκου Τάγαρη έρχεται στο θέατρο δίπλα από τη Χ.Α.Ν.Θ. για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Αρχές Απρίλη και για δύο τετραήμερα, από 4 Απρίλη μέχρι και 14 του ίδιου μήνα “Ο Καλός Άνθρωπος του Σε Τσουάν” έρχεται στον ίδιο χώρο, με πρωταγωνίστρια τη Πέγκυ Τρικαλιώτη.
Απόψε, στην Αθήνα πραγματοποιείται η τελετή απονομής του “σταυρού Δημήτρης Χορν” για 19η χρονιά. Οι υποψήφιοι, ταλαντούχοι, ανερχόμενοι άνδρες ηθοποιοί, είναι ο Θάνος Λέκκας, ο Μιχάλης Πανάδης, ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης και τέλος, o Μιχάλης Συριόπουλος. Ας κερδίσει, λοιπόν, ο καλύτερος…
… και ποιός σου είπε ότι το θέατρο δεν έχει “Τίμημα”;
Λιτές σκηνοθετικές γραμμές έως ανιαρές. Μια “αδιάφορη” παράσταση που δεν αποδίδει το πνεύμα του έργου, ως θα όφειλε. Ερμηνευτικά, ξεχωρίζει ο-πάντα ξεχωριστός- Γιώργος Μιχαλακόπουλος-ακόμη και σε αυτή την προχωρημένη ηλικία-μα τί να το κάνεις κι αυτό από μόνο του; Αρκεί; Με μεγάλη προσέλευση και στη Θεσσαλονίκη, για δεύτερη χρονιά από Αθήνα, “Το Τίμημα” συνεχίζει στο όνομα του κλασσικού που όμως …πια- έχει φθαρεί…
.. και ποιος σου είπε ότι δεν υπάρχει η πρόταση για αυτή την εβδομάδα;
Στο Κρατικό, το ονομάζουν “εφηβική σκηνή”. Μα δεν είναι μοναχά! Παράσταση που κάθε ενήλικας θα πρέπει να δει. Η Ελεάνα Τσίχλη σε συνεργασία με το Βασίλη Ντάρμα που ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο δούλεψαν στη λεπτομέρεια και κέρδισαν το στοίχημα. Μια παράσταση-κλάσης ανώτερη στο σύνολο της-από αυτή που παρουσιάζεται στην Αθήνα, στο θέατρο “Τζένη Καρέζη”. Ένα έργο για όλους. Ένα έργο που στο τέλος-δεν θα κρατηθείς-και θα σηκωθείς να χειροκροτήσεις όρθιος τον Βασίλη Ντάρμα. Μια παράσταση που πρέπει-παρά τη μεγάλη της επιτυχία, τις απογευματινές ώρες του Σαββάτου-να διεκδικήσει και πιο…”βραδινές” στιγμές. Δες την. Μη τυχόν και δεν. Και επ’ ουδενί, μη σκαλώσεις στο τίτλο “εφηβική”.
Τελειώνοντας, ρώτησα τον Μάνο Μυλωνάκη, συνθέτη της παράστασης “Ψευδαισθήσεις” που παρουσιάζεται, αυτό το διάστημα, στο θέατρο Τ, “σε ποιες μουσικές μα και διαπροσωπικές “ψευδαισθήσεις” πίστεψε κι άργησε να…τις καταλάβει;” Κι εκείνος απάντησε…
“Πολλές φορές στην επαγγελματική αλλά και την προσωπική μου ζωή, πορεύτηκα με πυξίδα το ένστικτο και το πάθος μου για κάτι που εκείνη τη στιγμή μοιάζει το πιο αληθινό από όλα τα πράγματα. Μία καινούρια γνωριμία με έναν νέο επαγγελματικό χώρο, με ένα άτομο, με μία χώρα ή με ένα μουσικό όργανο, μοιάζει συχνά με κάτι στο οποίο έχεις την ανάγκη να επενδύσεις.
Ψευδαίσθηση, τελικά, δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά. Κι αν κάποιες φορές, οι άλλοι γύρω μου είδαν την πλάνη μου, κάτι που δε θα ταίριαζε στον Μάνο, όπως τον ήξεραν, το να κάνεις αυτό που σε κρατάει ξάγρυπνο το βράδυ και σε ξυπνάει με όρεξη το πρωί, είναι η ουσία της ζωής, όπως την έχω καταλάβει. Η ψευδαίσθηση είναι αίσθηση σημαντική και πολλές φορές την έχουμε ανάγκη.
Ένα φαινομενικά στραβό μονοπάτι μπορεί να οδηγήσει σε πολλά ίσια -ή και σε πολλά στραβά- και ποτέ δε θα μάθουμε ποιος είναι ο χάρτης στον οποίο προοριστήκαμε να ταξιδέψουμε. Για τον λόγο αυτό, το να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τι είναι ψευδαίσθηση και τι όχι δεν έχει νόημα…Είναι μήπως τώρα η ώρα της κρίσης; Ποιος θα το πει; Κι αν κάτι μας δίδαξε αυτόν τον καιρό ο Βιριπάγεφ, είναι πως όλα είναι πιθανά σ’αυτό το «ευμετάβλητο σύμπαν»!”
