Να είσαι λυπημένος στη θάλασσα, φάνταζε καλύτερο απ’ το μπαλκόνι του σπιτιού σου. Τελικά δεν έχει διαφορά, θα σου πω εγώ.
Εκανα όμως τσεκ σε μερικά κουτάκια που ήθελα.

Έκανα διακοπές μόνος, με τη μηχανή, ξεπέρασα λίγο τα όρια μου.

Γνώρισα κόσμο που -αλλιώς- δε θα γνώριζα.

Μου άνοιξαν τη πόρτα τους, με άκουσαν.
Κατά τα άλλα διάβασα βιβλία, κάηκα πολλές φορές, έφαγα καλό φαΐ, άρχισα να μετράω ξανά μπάνια και παγωτά, μπας και βρω τη χαμένη μου παιδικότητα.
Πριτς- που έτσι νομίζεις, θα τη βρεις.

Σα να πας να βάλεις τσιρώτο σε μια πληγή που θέλει ράμματα.

Αλλά ας είναι, ο,τι μπορεί ο καθείς.

Γυρνώντας Αθήνα, ξεκίνησαν ξανά οι πρόβες για το “Μινόρε”.

‘Οσο κλισέ και αν ακουστεί, με τον θίασο έχουμε αναπτύξει πολύ ισχυρούς δεσμούς, σαν οικογένεια. Χαιρόμαστε πάντα να είμαστε μαζί.
Σε αυτή τη παράσταση έχουμε ζήσει πολλά.

Δύο χρόνια πρόβες, covid, πρόταση γάμου, γενέθλια, βόμβα στο κτήριο του Πειραιά και άλλα πολλά.
Θεσσαλονίκη, φαΐ, ξενύχτια και μουσική.

Πολύ ποδαρόδρομος.
Αυτή η πόλη μου αρέσει.

Η πόλη του μεγάλου μου έρωτα.

Πάντα με συγκινεί το τραγούδι “Θεσσαλονίκη” του Καββαδία.

Ας είναι καλά η Ρίτα, το ξαδερφάκι μου, που από μικρό με μύησε σε αυτή τη μουσική.
Η Θεσσαλονίκη είναι αυθεντική. Έχει χαρακτήρα. Η Αθήνα είναι multi culti, είναι μια “σούπα”. Χάνεσαι.

Ένα βράδυ Κυριακής, είμαστε όλοι πολύ κουρασμένοι, λέμε “μια μπύρα, κάτι να φάμε και ύπνο γιατί πετάμε το πρωί”.

Μας πάει ο Ιεροκλής, τον θίασο, στη “Πριγκιπέσσα”.

Βγάζει λίγο το μπουζούκι ο Ξηντάρης και αρχινά να παίζει.
Σκάει ξαφνικά ο Μυστακίδης και παίζουνε παρέα. Έρχεται ο Λιάκος – Είσβο και τζαμάρουνε όλοι μαζί. Βγαίνει από μέσα ο Σφίγγος.
Ξαφνικά ακούω μια φωνή απ’έξω να μας πλησιάζει. Ο κύριος Χρήστος Μαστελλος. Έπαθα σοκ. Και με τη κυρία Μαρία, επίσης.Και με την Αδριάννα. Και ήρθαν και άλλοι και άλλοι. Κάθε ένας που έμπαινε στη παρέα, κάτι ήξερε να γρατζουνάει ή τραγουδούσε, έβαζε το λιθαράκι του έστω και με το να χτυπάει τον ρυθμό στο τραπέζι.
Σε λίγο, όλο το μαγαζί γίνομαστε μια παρέα και τραγουδάμε.

Σιωπή. Σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που μπορώ να βρίσκομαι εκεί.
Από σπόντα, εγώ ξαφνικά βρέθηκα εκεί και τώρα τραγουδάω μαζι με θηρία.

Από εκεί που δεν το περιμένεις, γίνεται μια από τις καλύτερες βραδιές.

Δεν υπάρχει ευτυχία, μόνο ευτυχισμένες στιγμές. Και αυτή, είναι μια τέτοια στιγμή.
Φεύγουμε όλοι γεμάτοι και δε μας νοιάζει η κούραση που τραβήξαμε .

Εν τέλει, για κάτι τέτοια ζούμε. Όλα τα άλλα είναι, να ‘χαμε να λέγαμε.

“κάποια μέρα θα ξαναβρεθούμε”, όπως λέει και στο τέλος του έργου ο Θανάσης/Μπάτης/Ιεροκλής.

• Ο Άρης Αντωνόπουλος συμμετέχει στο “Μινόρε” σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, που παρουσιάζεται στο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ Θεσσαλονίκης, έως και 30 Οκτωβρίου.