Ευγνωμοσύνη τεράστια για τον Γιάννη, που αφού ανακάλυψε και μετέφρασε το έργο (είναι ασταμάτητος καλλιτέχνης, το έχω ξαναπεί!), μου το έδωσε να το διαβάσω και με ρώτησε αν θα ήθελα να «το κάνουμε κάτι» μαζί. Ηρωίδα η Άντρεα. Ένα κορίτσι που μπαίνει στη ζωή με πίστη πως κανείς δε θα την πειράξει αν η ίδια δεν πειράξει κανέναν και διαψεύδεται με τον πιο φριχτό τρόπο. Τραυματίζεται σε σώμα και ψυχή τόσο από την οικογένειά της όσο και από τον άνδρα που συναντά λίγο αργότερα, στην τρυφερή και δύσκολη φάση της εφηβείας. Την αγαπώ, σαν να είναι πλάσμα αληθινό με σάρκα και οστά και κάθε φορά που παίζω τον μονόλογο είναι σαν να κάνω εγώ κάτι γι’ αυτήν κι αυτή κάτι για μένα. «Μελούρα» λίγο μπορεί να ακουστεί αυτό, αλλά είναι ένα από τα παράδοξα του θεάτρου, πώς ήρωες που είναι μόνο λέξεις πάνω σε χαρτί, μπορούν να έχουν τόση επίδραση και στους συντελεστές και στο κοινό. Ειδικά δε, όταν εδώ αφηγούμαστε μια ιστορία κακοποίησης, που ποτέ δε ξέρεις ποιο ζευγάρι μάτια, από αυτά που σε κοιτάζουν από κάτω, αναγνωρίζουν στην Άντρεα θραύσματα της δικής τους ιστορίας.

Και ευγνωμοσύνη και για όλα τα μέλη της ομάδας – Μαρίνα Κωνσταντινίδου, Ιωάννα Λιούτσια, Γεωργία Τζο Τσελεπή, Yellow Garden (aka Βασίλης Βαρβαρέσος και Γιώργος Παπαδόπουλος), Μαριάννα Παπαθανασίου, Ελίνα Γιουνανλή, Δώρα Καμπόσου – και όλους τους ανθρώπους που μας έχουν βοηθήσει μέχρι σήμερα, γιατί ήμασταν όλοι στην ίδια σελίδα – πράγμα διόλου αυτονόητο- όλοι θέλαμε να πούμε αυτή την ιστορία με απλότητα και σεβασμό.

Σταματάω γιατί οι σημειώσεις θα γίνουνε βιβλίο…

Μετά τη Θεσσαλονίκη, όπου εύχομαι όλα να πάνε καλά, συνεχίζουμε για 2 τελευταία Σαββατοκύριακα (29, 30 Απριλίου και 6, 7 Μαΐου) στην Αθήνα, στο θέατρο Φούρνος.

Και μετά.. ω μετά.. η πολύ γνώριμη κατάσταση κάθε ηθοποιού την άνοιξη. Εκεί που πας να πάρεις μια ανάσα, εκεί έρχεται η απορία «τί θα κάνω το καλοκαίρι; Θα δουλεύω ή θα κάθομαι;» Έχω αποφασίσει να μην αφήσω την απελπισία να με αγγίξει αυτή τη φορά, γιατί η αλήθεια είναι, πως η σεζόν που μας αφήνει ήταν για μένα εξαιρετικά γεμάτη και μου θύμισε πως κανένα όνειρο δεν πάει χαμένο όσο συνεχίζεις «όπου είσαι, όπως είσαι, με ό,τι έχεις».

Τα βράδια πια, σχεδόν το έχω εξολοθρεύσει το άγχος που λέγαμε. Σπιτόγατα ούσα, αν δεν καταφέρει κάποιος φίλος να με τραβήξει έξω για βόλτα, συνήθως βρίσκομαι στον καναπέ παρέα με τον αγαπημένο μου, αν δεν έχει παράσταση, όπου λέμε φοβερές σαχλαμάρες. Η σαχλαμάρα είναι πολύ χρήσιμο πράγμα, ξεκουράζει το μυαλό και τουλάχιστον στο δικό μας σπίτι υπάρχει σε αφθονία.

Για αύριο βλέπουμε… Πάλι έτσι θα ξυπνήσω, αλλά πάλι όλα θα γίνουνε κι αν δε γίνουνε η ιστορία έχει δείξει πως αντέχουμε. Υγεία και αγάπη να υπάρχει, ώστε να τα καταφέρνουμε και στις δικές μας «μικρές» προσωπικές μάχες και στις μάχες που έχουμε να δώσουμε, συλλογικά, εκεί έξω.