Μερικές φορές σκέφτομαι όλα τα όχι που ‘χω πει και τις αντιστάσεις που ‘χω προβάλλει για να μπορώ να “είμαι”.

Απλά να “είμαι” και όχι να είμαι «λίγο πιο..» ή «λίγο λιγότερο…».

Είναι δύσκολο να μην μπαίνεις σε καλούπια όταν γεννιέσαι μέσα σ’ ένα κουλούπι και η ποιότητα του έχει καθοριστεί πριν από σένα.

Είναι δύσκολο να είσαι γυναίκα, μα πιο δύσκολο είναι, να είσαι γένους ανεξάρτητου, ελεύθερου και ανυπότακτου, μια θηλυκότητα που γράφει το ξεκίνημα της όταν κάποιοι της λένε πως είναι αργά και γίνεται, συνεχώς, αυτό που επιλέγει. «Λίγο πριν την κηδεία μου», αποφάσισε να πει η Ρόζυ Κιού την performance που έφερε τις λέξεις της, ένα βράδυ στη «Ζώγια». Ήθελε λίγο πριν την κηδεία της, να μας πει τις προσδοκίες της για την τελετή, αλλά πρώτα να μας μιλήσει για προσδοκίες που έχει ο κόσμος από αυτήν, τόσα χρόνια.

Η Πολυξένη Σπυροπούλου, δανείστηκε τις λέξεις της Ρόζυ Κιού, κατά κόσμον Στέλλα Τενεκετζή, και σκηνοθέτησε μια performance στο μεταίχμιο. Ο performer Αλέξανδρος Γκουντινάκης παρουσίασε μια θηλυκή πλευρά της αρρενωπότητας (ή μήπως το ανάποδο; ) και έδωσε κίνηση και λόγο στο παράδοξο που βιώνουν οι θηλυκότητες του κόσμου.

Στον μικρό, γεμάτο, χώρο του καλλιτεχνικού καφενείου «Ζώγια», μας κάλεσε σε μια γλυκόπικρη εξομολόγηση και μας έκανε συμμετέχοντες σε ένα βίωμα κοινό. Μαζί του βοηθοί, η σκηνοθέτης και η συγγραφέας, μπλεκόντουσαν σε μια υπερβατική performance, προσωπική αλλά και οικουμενική.

Ο Στέλιος Ντάρας, πήρε όλο αυτό το συνονθύλευμα λέξεων, εικόνων και δράσεων και το έκανε μουσική. Τα κομμάτια που δημιουργήθηκαν, περιμένουμε ήδη να κυκλοφορήσουν μιας και πρόκειται για μελλοντικά χιτάκια. Γίναμε όλοι ροζ σύννεφα, θελήσαμε να φύγουμε απ’ τις επιβολές, να ετεροκαθοριστούμε. Συνάμα συγκινηθήκαμε, νιώσαμε όλο το roller coaster της θηλυκότητας, μπήκαμε μέσα σε έναν χώρο με γκλίτερ, στρας, φούστες, φορέματα, βαριές βλεφαρίδες και αγωνία.

Η Ρόζυ Κιού είμαστε όλες μας: «που δεν μπόρεσαν να μισήσουν τους ανθρώπους», «χαμένες που δεν έμαθαν να χάνουν» που μια ζωή «πληρώνουν τον λογαριασμό για λογαριασμό άλλων» που «αν δε μας αποπλανήσουμε θα συνθηκολογήσουμε», που γίναμε πεταλούδες ένα βράδυ σ’ ένα μικρό καφέ και τώρα μπορούν να λένε ότι θέλουν. Εμείς, απλώς, θα πετάμε πολύχρωμες και πανέμορφες.

Θυμάμαι, είχα έναν γκόμενο που έλεγε, πως σ’ όσες γυναίκες αρέσουν οι πεταλούδες σημαίνει πως είναι πουτάνες. Κι όπως οι πεταλούδες πετάνε από δέντρο σε δέντρο, έτσι αυτές πετάνε από πουλί σε πουλί. Περήφανη πεταλούδα για πάντα δηλώνω, ξανά,  «Λίγο πριν την κηδεία μου» κι εγώ, μέχρι να μην υπάρχουν πια ηλίθιοι γκόμενοι και δολοφονημένες. Μέχρι να μη με θέλει κανείς λιγότερη ή περισσότερη ή μέχρι, τουλάχιστον, να μη με νοιάζει, ούτε στο ελάχιστο.