Ο Αλέκος Γαλανός έγραψε σε δύο δόσεις το θεατρικό έργο. Και όταν το ολοκλήρωσε το υπέβαλε στο Εθνικό το 1962. Και εκείνο απάντησε ότι ναι μεν τους άρεσε, αλλά λόγω του ειδικού θέματος, το Εθνικό Θέατρο δεν μπορούσε να το ανεβάσει. Αθήνα Γενάρης του 2013. Κάτι άλλαξε. Ή μήπως όχι; Κάτι έμεινε; Ναι.
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος σκηνοθετεί, χορογραφεί, δημιουργεί σκηνικά. Και η Έρι Κύργια διασκευάζει και προσθέτει κείμενο έναρξης. Από κοντά στο “καταραμένο” όνειρο ο Άγγελος Παναγόπουλος και η Ελένα Σκουλά βοηθούν το σκηνοθέτη. Απαγορευμένο. Και λατρεμένο το αποτέλεσμα.
“Έλα και σώσε με, δως μου να πιω το δηλητήριο” του Νίκου Καρβέλα, σε μουσικό “μπαστάρδεμα” του Δημοσθένη Γρίβα να απογειώνει το σκοτάδι του πόθου. Πλοία και καπετάνιος που έρχεται ο Νίκος Αλεξίου, η Μαρία Κίτσου “Ελένη” Ρουμάνα στο πορνείο και η “Μαίρη” που απόλαυσε η Κωνσταντίνα Μιχαήλ, στο μπουρδελάκι της ηδονής σου. Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ την αλυσίδα από το λαιμό της που έγραφε “Μαίρη” δεν την έβγαζε εύκολα. Την κρατούσε. Ναι, ρε έχεις κάνα πρόβλημα;
Οι πόρνες έχουν εντιμότητα. Έχουν και μπέσα “Μαντάμ Παρή” μου.

“Μάχαιρα έδωσες και μάχαιρα θα λάβεις” τραγουδάει η Ελένη Κοκκίδου στο youtube-πάτα, ψάξτο και άκουσέ το. Και ξανάκουσε το. Και δες τι κατάφερε να κάνει μέσα σε τρία λεπτά μια φωνή. Κοκκίδου, μάγκα μου. Αλανιάρα και πονετικιά, σε αυτό το άσμα που θα σε τσακίσει δίχως να το καταλάβεις. Στο repeat έχε το. Θα με νιώσεις.
Και το καινούργιο “τσουλάκι” στη δουλειά, η “Άννα” της Ευγενίας Δημητροπούλου πόσο φτηνιάρα είναι στην ψυχή; Μια “τιγρέ” Άλκηστη Πουλοπούλου που σε κερδίζει. Κι η “Κατερίνα” της Έλενας Τοπαλίδου-άλλο πράγμα στην έναρξη της παράστασης. Γυμνό κορμί ο άνθρωπος στον έρωτα. Πέφτει με τα μπούνια μέσα στο γλυκό και “βυθίζεται” σαν σε βούρκο. “Μιχαήλος” του Νίκου Ψαρρά, σερνικό που με την δική του ηθική σε κατακτά και χάνεται στον έρωτα. “Μιχαήλο” σήκωσε τα βρακιά και ξαναγίνε εξουσιαστής του τίποτα. Μάγκας. μάγκας που σε βάζει κάτω να σου αλλάξει τον αδόξαστο με βρακιά κατεβασμένα. Κι ο Παναγιώτης Μπουγιούρης-“Ντορής”-με την ευχή του, μέσα από το βρακί του. Να σέρνει τον έρωτα στη λάσπη. Δεν ξεχνιέται σου λέω, αυτή η παράσταση.
Γλιυκιά “αυτοκαταστροφή” σε απογευματινή, εναλλασσόμενη των 17.00 σαββατιάτικο με την “Γκόλφω” του Νίκου Καραθάνου-το διανοείσαι;
Fuckάρει το εργάκι, σενιόρα. Fuckάρει και γουστάρεις.

Έρωτας θα πει μη νορμάλ κατάσταση, μάνα μου. Σαν την “Φωτίκα” του Γιάννη Τσεμπερλίδη -ανωμαλιάρα παρτόλα με το δικό της κώδικα ηθικής. Ναι, αγνέ μου “Πέτρο”. Αυτό που σου λέω, Κωνσταντίνε Ασπιώτη. Η Τρούμπα υπάρχει μέσα μας. Πάντα θα την καθαρίζει με το πιο καθαρό του βλέμμα, ο Νικόλας Στραβοπόδης και θα την προδίδει με τον πιο πούστικο τρόπο, ενάμιση μέτρο “αντράκι”.
Προχώ παράσταση για τα “αστικά” δεδομένα μας. Για μένα, η καλύτερη παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου.

“Πάντα έλεγα ότι υπάρχουν οι άντρες και οι πελάτες. Οι πελάτες είναι αυτοί οι γλοιώδεις τύποι, τους καταλαβαίνεις στο δευτερόλεπτο. Σε γεμίζουν κομπλιμέντα, ενώ στην ουσία το μόνο που θέλουν από σένα είναι το σεξ. Κι εννοείται ότι πιστεύουν ότι τους γουστάρεις. Αυτό είναι φέρσιμο “πελάτη”.”

Παράσταση που σε έκανε αλήτη σωστό. Να κολάζεσαι και να πέφτεις στα σκαλοπάτια, αυτά τα τελευταία της αξιοπρέπειας. Και να εκλιπαρείς για φως μέσα στη δυσωδία της αμαρτίας σου. Ναι-ναι-ναι. Λίγοι την κατάλαβαν.
Μια εφημερίδα έβγαλε φωτογραφικό υλικό που “πήγαινε” αλλού την όλη φάση πριν την πρεμιέρα και όταν το έργο ξεκίνησε, πήρε το λάθος επικοινωνιακό δρόμο.
Αλλά η καύλα παράσταση πάντα θα είναι μονόδρομος που σε πάει στον παράδεισο. Όσο dark κι αν είναι.

Σταμάτα ‘να με γλεντάς’ και πες το μου λιανά. Καλή παράσταση, με τόσο ετερόκλητους ηθοποιούς σε συμπαγή συνάντηση, δεν λησμονιέται. Διαχρονική παράσταση-μια πληγή στο σκοτάδι. Το ‘πες; Το ‘πα.
Καταδικασμένος ο έρωτας, φίλε μου. Πιάτσα κάνει στην ωμότητά σου.

“Άργησες, αγόρι. Κάτσε να κάνουμε ένα τσιγαράκι. Ο θείος είπε ότι είμαι ντόμπρο κορίτσι. Και τι άλλο; Έχει δίκιο, ό,τι είπε, Άγγελε, ο θείος. Ακόμη και φαντάρος δεν πήγες ακόμη”.
Η επιτυχία της παράστασης ήταν πως δεν έχει εποχή. Ο κόσμος του αγοραίου έρωτα και η εκμετάλλευση της ψυχής. Κομμένο φρύδι ο Μπουγιούρης για το έργο. Τσατσά που σαν εικόνα δεν ξεχνάς η Κοκκίδου-φευγάτη “λούμπεν” εικόνα και χειλόφωνο η χορδή της φωνής να υπακούει την “ασθένεια” του έρωτα. Κι ο Τσεμπερλίδης, σαν ρωγμή εισχωρεί και βιάζει τα καθωσπρέπει σου, με ψηλοτάκουνα και ξανθή περούκα- θα φάει ξύλο στη στροφή. Κάτω στο χώμα θα βρεθεί-ασφυκτικό κλώτσημα στην κοιλιά. Στα είπα; Ναι, στα ξαναλέω. Γυρνά η περιστροφική και ζαλίζομαι στην πλάνη του σεξ. Θέλω κι άλλο, κι άλλο. Ναι, γιατί δεν τα παίρνω με τη μία.
Ποια ελπίδα και ποιο κλάμα στα μάτια του Ασπιώτη;

Οι άνθρωποι είμαστε ζώα. Και εσύ μια πόρνη. Θέσφατο.