Πρόσωπα κλειδιά, από τη μία ο Γιασέρ Αραφάτ κι από την άλλη, ο Γιτζάκ Ράμπιν. Μάλιστα, οι δύο τους, μαζί με τον Σιμόν Πέρες, μοιράστηκαν το Νόμπελ Ειρήνης το 1994. Βρέθηκαν όμως αντιμέτωποι με την κοινή γνώμη, που την έτρεφε ο φανατισμός κι οι συρράξεις. Δημαγωγοί επωφελήθηκαν κι έστρεψαν τη μάζα εναντίον τους. Αποτέλεσμα, ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ να δολοφονηθεί σε μία εν ψυχρώ εκτέλεση από τον Γιγκάλ Αμίρ. Ποιος γνωρίζει τα πραγματικά κίνητρα της πολιτικής εκτέλεσης;

Αμέσως, το σκηνικό άλλαξε. Προκυρήχθηκαν εκλογές στο Ισραήλ. ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, με αντίθετες ιδέες και πιστεύω, κέρδισε τον Σιμόν Πέρες και το όνειρο έσβησε. Η μετέπειτα ιστορία γνωστή, φτάνει μέχρι το σήμερα. Ανακυκλώνεται συνεχώς. Δεν υπάρχει πια κι ο Γιασέρ … Αφημένοι στο έλεος του Θεού, καμικάζι αυτοκτονίας σκορπούν τον θάνατο. Πουλάει το αίμα στα Μέσα Ενημέρωσης. Πραγματική διάθεση όμως, για την εύρεση ουσιαστικής λύσης και την αποφυγή του αδιεξόδου δεν υπάρχει.

Συμπυκνώνοντας σε μιάμισι περίπου ώρα, χίλιες ημέρες διαδοχικών συνομιλιών, παρουσιάζοντας υλικό, που δεν έχει δημοσιοποιηθεί στο παρελθόν, καθώς και συνεντεύξεις με πρόσωπα-κλειδιά, η ταινία αφηγείται μία ιστορία γεωπολιτικής σε έναν τόνο προσωπικό και ταυτόχρονα φιλοσοφικό. Δύο μεγάλοι ηγέτες τόλμησαν να αγκαλιαστούν και να αποφανθούν, πως πάνω απ΄όλα είναι ο Άνθρωπος, η Ζωή, η Ασφάλεια και τα υπόλοιπα έπονται.

Από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ, στο 20ο επετειακό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, συγκίνησε τους θεατές, που κατέκλυσαν την αίθουσα του Ολύμπιον και χειροκρότησαν με τη ψυχή τους, στις δύο προβολές. Η ελπίδα έμεινε ζωντανή, μένει να έρθει ξανά ο χρόνος κι αυτοί οι άνθρωποι στην εξουσία, ώστε να υλοποιηθεί η συμφωνία του Όσλο. Ας είμαστε αισιόδοξοι …