Η Ειδική Περίοδος, όπως ονομάστηκε αυτό το διάστημα, είναι μία περίοδος οικονομικού στραγγαλισμού της Κούβας, εξαιτίας του εμπάργκο που της επιβλήθηκε. Η κατάσταση είναι ακόμα δυσκολότερη απ΄ότι η σημερινή στην Ελλάδα κι όμως οι άνθρωποι δεν μεμψιμοιρούν, δίνουν τον αγώνα τους με εντιμότητα κι αρχές, που σπανίζουν στην εποχή μας. Ξαφνικά ένα νέο εύρημα, είναι ικανό να αναστατώσει την ήσυχη ζωή τους. Ένα νέος κόσμος ξετυλίγεται μπροστά τους.
Μία ψηφιακή κάμερα, που λειτουργεί ως καταλύτης, για να προάγει την πλοκή. Αχνοφαίνεται μία νότα αισιοδοξίας, ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Αναζητούν τη χαρά, σε πράγματα απλά, καθημερινά, στο τραγούδι, στο χορό. Το κοντράστ. Μία κοινωνία σε συνεχή δοκιμασία επιβίωσης. Δεν είναι μόνο το βιολογικό, αλλά κυρίως το ψυχολογικό κομμάτι. “Τι είναι χειρότερο, να πεθαίνεις από την πείνα ή από τη νοσταλγία; ”
Ο Κολομβιανός σκηνοθέτης, χρησιμοποιεί αναχρονιστικά στοιχεία, που προσπαθεί να τα δέσει υποδειγματικά με την αληθινή ιστορία, που του αφηγήθηκε η Καντελάρια, με αρωγούς τους δύο πρωταγωνιστές, τη Βερόνικα Λιν και τον Άλντεν Νάιγκθ. Η εξαιρετική φωτογραφία της Σολεδάδ Ροντρίγκες δείχνει μία πόλη κουρασμένη, αχνά χρωματισμένη, στα όρια. Κάποιοι φεύγουν, άλλοι πιστοί στον πολυμήχανο ηγέτη, Φιντέλ Κάστρο, εμπιστεύονται την διορατικότητά του και παραμένουν.
Μία όμορφη περιπέτεια, αφιερωμένη στον έρωτα της τρίτης ηλικίας. Τρυφερή και παιχνιδιάρικη, που συνειρμικά μου έφερε στο μυαλό το περσινό The Leisure Seeker του Πάολο Βίρτζι. Σκληρός ρεαλισμός από τη μία και λυρισμός για την ποίηση της ίδιας ζωής από την άλλη. Αρμονικά δεμένα. Ίσως η απουσία της τεχνολογίας (κινητά τηλέφωνα, ηλεκτρονικοί υπολογιστές), που ενισχύει την άμεση επικοινωνία, να διαδραματίζει κι αυτή το δικό της σημαντικό ρόλο στην επιτυχία.
