Ο Σαντιάγκο Μίτρε επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, μετά τον “Φοιτητή” και την “Παουλίνα” με ένα ακόμα ψυχολογικό θρίλερ, που αφήνει ένα αιχμηρό πολιτικό σχόλιο για τον κόσμο του τότε, του σήμερα κι όπως όλα δείχνουν και τον επόμενων ετών. Δε μένει όμως εκεί. Αγγίζει το μεταφυσικό, ακουμπάει τα ευαίσθητα όρια της ψυχανάλυσης και μας καταδεικνύει πόσο δύσκολο είναι να ισορροπήσει ένας μεγάλος ηγέτης ανάμεσα στο χρέος προς την πατρίδα και την οικογένεια.

Ο Ερνάν Μπλάνκο, από δήμαρχος στην περιφέρεια, καλείται να γίνει ο Πρόεδρος της Αργεντινής. O κόσμος του δίνει το χρίσμα. Το προφίλ του φαινομενικά ταυτίζεται απόλυτα με τον λαό. Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Λευκός, άφθαρτος, καθαρός, όπως λέει και το όνομά του. Η περίοδος χάριτος έχει ολοκληρωθεί και πλέον ετοιμάζεται για την πρώτη μεγάλη πρόκληση της καριέρας του. Η σύνοδο κορυφής της Χιλής. Γνωρίζει καλά εκ προοιμίου πως δεν έχει το πάνω χέρι, αλλά υπάρχουν περιθώρια ευελιξίας.

Παράλληλα, σε ένα δεύτερο φόντο, περνάει ένα οικογενειακό δράμα. Έχει διαμορφωθεί μία κατάσταση, που μεγάλη ευθύνη έχει κι ο ίδιος και το γνωρίζει καλά. Η κόρη του φτάνει κι αυτή στις Άνδεις. Η άφιξη γεννά ερωτηματικά. Συνεχείς κλυδωνισμοί, με τον πρωταγωνιστή να ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί. Ευκαιρία να περάσει λίγο χρόνο με την αγαπημένη του κόρη, αλλά συγχρόνως αποκάλυψη μυστικών, που νόμιζε πως είχαν θαφτεί για πάντα στο πέρασμα του χρόνου.

Ειδικό βάρος προσδίδει στο κύρος της ταινίας, ο Ρικάρντο Νταρίν, ενώ μετά την Παουλίνα, η Ντολόρες Φόντζι, σύζυγος του Μίτρε, υποδύεται με μεγάλη επιτυχία την κόρη του Προέδρου. Το θρίλερ εκτυλίσσεται μέσα από τα μάτια του. “Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από έναν πολιτικό, δίχως φιλοδοξία”. Ακούει, μιλάει ελάχιστα, αποφασίζει και στο φινάλε μένει μόνος στην μάχη. Σίγουρος πως έχει πάρει τη σωστή απόφαση.

Σας θυμίζει κάτι από Ελλάδα το όλο σκηνικό, αλλά κυρίως το παρασκήνιο; Αν το παρακολουθήσετε είναι σίγουρο, πως κάποιοι θα καταλάβετε πως λειτουργεί ο κόσμος (που λέει κι ο Νόαμ Τσόμσκι), το παγκόσμιο σύστημα κι ίσως τότε συγχωρήσετε ή κατανοήσετε αμαρτήματα και των δικών μας πολιτικών, που μπήκαν σε διαπραγμάτευση σε ανάλογα μειονεκτική θέση. Σε κάποιο σημείο, όσο καλές προθέσεις κι αν έχεις, αναγκάζεσαι να γίνεις κυνικός, να συμφωνήσεις κάτω από το τραπέζι και να πάρεις την καλύτερη δυνατή συμφωνία για το μέλλον του λαού σου.

Η πάλη ανάμεσα στο “είναι” στο “φαίνεσθαι”, στα “πρέπει” και τα “θέλω”. Ένα στόρι γεμάτο ηθικά, αλλά κι υπαρξιακά διλήμματα, παντρεμένα με συνεχείς ανατροπές. Ο αρχικός τίτλος, “La Cordillera”, που μεταφράζεται ως η χιονισμένη οροσειρά, θεωρώ πως είναι κι ο πλέον εύστοχος, αναλογιζόμενος τη μαγεία της φύσης, που βοηθάει αθόρυβα την εξέλιξη της πλοκής, μέχρι το “ΟΧΙ”, ύστερα από συνεχείς διαπραγματεύσεις, να γίνει “ΝΑΙ” …