“Πρωτοδιάβασα τη “Μηχανή του Τούρινγκ”, ένα χρόνο πριν τα lockdown. Ο αείμνηστος Μιχάλης Αδάμ με προσέγγισε κι ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος μου έδωσε το έργο, με την αρχική του μορφή. Μου άρεσε πολύ, κι η ιδέα του Οδυσσέα ήταν, όλο αυτό να γίνει μονόλογος. Κάναμε συζητήσεις με τον σκηνοθέτη, προσπαθώντας να συνδεθούμε με το έργο. Ο Οδυσσέας με παίρνει τηλέφωνο, μια μέρα, και μου λέει “κι αν όλα αυτά, γίνονται στο μυαλό του;”. Του ζήτησα τρία λεπτά να το σκεφτώ, κι απάντησα “φύγαμε”!…Ένας μονόλογος είναι κάτι δύσκολο. Άλλο να λέμε “κάνω μονόλογο” κι άλλο, ενεργειακά να είσαι συγκεντρωμένος στο κείμενο, στην ερμηνεία και στη σύνδεση σου με το κοινό. Ο μονόλογος είναι μια τιτάνεια αναμέτρηση με τον εαυτό σου, αλλά εμένα, θα με φόβιζε, αν υπήρχε η έλλειψη στόχου. Όταν έχω σαφή στόχο, δεν χάνω το “κέντρο” μου. Έχω μπροστά μου μια παράσταση στις καθορισμένες “ράγες” του Οδυσσέα, που την εμπλουτίζω με τη κάθε μέρα. Γιατί, κάθε μέρα είναι διαφορετική. Το σημείο εκκίνησης μιας παράστασης, είναι η παρούσα ψυχική στιγμή. Από το “τί συμβαίνει, μέσα σου, τώρα”. Από εκεί ξεκινάς να μετατοπίζεσαι και πας σε άλλες κατευθύνσεις. Στο “ταξίδι”. Ναι, πάντα ένας μονόλογος είναι ένα “βουνό”, μα όταν υπάρχει στόχος, δεν φοβάμαι τόσο. Και να σου πω γιατί δεν φοβάμαι; Στη χειρότερη, δεν θα φτάσω το στόχο. Αλλά θα ξέρω, ότι προσπάθησα κάτι συγκεκριμένο”.

“Αν περίμενα τη τόση δουλειά και τη τόση επιτυχία, αυτό το διάστημα; Σε αυτή τη δουλειά, τα πράγματα πάνε κι έρχονται. Ανεβαίνουν και κατεβαίνουν. Είμαι εξοικειωμένος με τους κύκλους της δουλειάς μου, έχω ξανασυναντήσει απαιτητικές περιόδους, που άλλες συγκέντρωναν περισσότερο την προσοχή επάνω μου, κι άλλες λιγότερο. Αλλά, εγώ αυτά που θέλω να κάνω, τα κάνω πάντα! Επίτρεψε μου, να σου πω, ότι επιτυχία- για μένα- δεν είναι αυτό. Επιτυχία είναι να κατορθώνεις να είσαι γειωμένος, να ευχαριστιέσαι το εδώ και το τώρα, να μη πνίγεσαι από το άγχος του αύριο, να μη δουλεύεις για το αύριο. Να μη πηγαίνεις στη δουλειά, με γνώμονα “πότε θα φύγω διακοπές”. Και να κάνεις διακοπές, και να λες “πότε θα ξεκινήσω δουλειά; δεν μπορώ να κάθομαι!”…Δεν είναι επιτυχία στη ζωή, να περιμένεις το Σαββατοκύριακο, και όταν έρχεται να επιθυμείς “αυτοκίνητο”, αλλιώς “τί νόημα έχει το Σαββατοκύριακο”. Επιτυχία είναι να μη δουλεύεις για το “μετά”. Επιτυχία σχεδόν ίσης σημασίας λέξη είναι με την ευτυχία. Επιτυχία είναι, εκεί που αφιερώνεις το περισσότερο σου χρόνο, να έχει ένα νόημα. Κι έχει νόημα, σε σχέση με τη ψυχή σου. Για μένα, όλα αυτά τα χρόνια είναι πολύ επιτυχημένα, διότι συνειδητοποιώ ότι η δουλειά που έκανα είμαι εγώ. Είναι αυτό που έχω διαλέξει κι έχω τεράστια τύχη να συνεργάζομαι με ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω. Άνθρωποι που με εξελίσσουν…κι αυτοί-ενδεχομένως- να παίρνουν κάτι από μένα. Αυτό αρκεί. Πέρυσι και φέτος, κάνω και μια δουλειά που την αγκαλιάζει και τη παρακολουθεί, πολύ περισσότερος κόσμος, από αυτόν που-συνήθως- έρχεται στο θέατρο. Είναι άλλο να απευθύνεσαι σε 50.000 άτομα το χρόνο, κι άλλο σε δέκα εκατομμύρια. Αλλά, αυτό το έχει η δουλειά μας. Μία είναι “έτσι”, μία είναι “γιουβέτσι”. Και στο λέω, δίχως να μειώνω τη λάμψη αυτής της διετίας. Για μένα, δεν είναι απρόσμενο, κάτι φωτεινό που έρχεται, σε αγκαλιάζει και μετά θα σβήσει. Γιατί, νιώθω συνέχεια μέσα στο φως. Όχι στα φώτα της δημοσιότητας. Αλλά, στο φως. Το ουσιαστικό. Ξέροντας την επιτυχία, γιατί μου αρέσει αυτό που κάνω. Και μου δίνεται η δυνατότητα, να το κάνω όπως θέλω. Μπορεί σε δέκα χρόνια από τώρα, τα πράγματα να είναι αλλιώς…η “ραχοκοκκαλιά”-όμως- θα παραμείνει ίδια. Το “γύρω-γύρω” θα είναι διαφορετικό, διότι θα είμαι σε άλλη ηλικία, όπως ήμουν πριν 10 χρόνια, κι έκανα άλλα πράγματα με άλλο τρόπο. Το μεδούλι παραμένει ίδιο”….

“Στη δουλειά, ξέρω πως “ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει”. Αλλά, ξέρω και πως, ότι κι αν συμβεί, όταν σβήνουν οι προβολείς και οι κάμερες, οι δικοί μου άνθρωποι με περιμένουν στο σπίτι. Είμαι πανευτυχής με την οικογένεια που έχω φτιάξει με τη Γεωργία και τώρα με τον ερχομό του γιου μου, του Αχιλλέα, αισθάνομαι υπέροχα! Από αυτό το “σύννεφο” κανένας δεν μπορεί να με κατεβάσει. Στο “ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει”, αν κάποιος θεωρεί ότι βρίσκεται εκεί που τον ανεβάζουν κάποιοι άλλοι, τότε-ναι- πολύ πιθανό, αυτοί οι άλλοι να τον κατεβάσουν. Και να μη του αρέσει, γιατί μπορεί να τον κατεβάσουν, την ώρα που δεν ήταν έτοιμος να συμβεί. Μα, βρίσκομαι πιο ψηλά, από οπουδήποτε μπορεί να με ανεβάσει κάποιος άλλος. Στη προσωπική μου ζωή. Στο τρόπο που- εγώ- υπάρχω στα πράγματα. Αυτό είναι απροσπέλαστο”.

“Αχ, τώρα πια, οι περισσότερες ταινίες που μπορώ να δω σε μια εβδομάδα, είναι max μία κι αυτή, όχι στο σινεμά! Ξέχνα τις δέκα ταινίες που έβλεπα παλιότερα. Στο σινεμά, πλέον, πάω πιο σπάνια. Τελευταία, πήγα κι είδα “Το τρίγωνο της θλίψης”. Προσαρμόζομαι…στην αρχή αλλιώς, έπειτα πιστεύω θα βλέπω περισσότερο σινεμά…Θα έρθουν οι περίοδοι που δεν θα δουλεύω τόσο, και θα μπορώ να βλέπω περισσότερο σινεμά. Με τις σειρές, με το binch watching δεν “τσιμπάω”. Οι ταινίες μου αρέσουν. Βέβαια, υπάρχουν σειρές που είναι σαν ταινίες. Αλλά, η συμπυκνωμένη δύναμη που μπορεί να έχει μια ταινία μέσα σε δύο ώρες, “να σου μιλήσει”, για μένα, δεν συγκρίνεται. Ωραίες είναι και οι σειρές, και χαζεύω που και που, αλλά όταν “ψάχνομαι”, το κάνω για ταινίες”.

“Στη τηλεόραση, φέτος, τα σήριαλ ελληνικής μυθοπλασίας που θα είναι στον αέρα, είναι κάτι λίγο παραπάνω από σαράντα, όπως μου αναφέρεις. Αν αντέχει η αγορά τόσες ελληνικές σειρές; Δεν το ξέρω. Ο χρόνος θα το δείξει. Η σεζόν θα δείξει. Δεν ξέρω πως μετριούνται ακριβώς αυτά τα πράγματα. Δεν ξέρω με τί ικανοποιείται ο καθένας, δεν ξέρω με τί έχει επενδύσει, σε τί, και δεν ξέρω και τι ψάχνει. Το θέμα είναι, όλες να έχουν το ίδιο ζητούμενο και να είναι “ενωμένες”. Να μη πολεμάει ο ένας τον άλλον, να μην εύχεται ο ένας να κατέβει η δουλειά του άλλου. Δεν παίρνεις καμία ικανοποίηση, από αυτό. Ένα μοτίβο να βρεθεί, ένα μοντέλο που να βρει την ισορροπία που χρειάζεται, για να έχουν όλοι δουλειά και όλοι να είναι χαρούμενοι. Είναι κρίμα να ξεκινά ένας μαραθώνιος που τερματίζουν δύο τηλεοπτικές σειρές. Είναι μεγαλύτερη χαρά να υπάρχει ένας μαραθώνιος που τερματίζουν όλοι. Θα υπάρξει ο πρώτος, ο δεύτερος, ο τελευταίος. Αλλά είναι ωραίο, να τερματίζουν όλοι. Δεν είναι ωραίο να ακούς ότι κάποιοι “τα φτύσανε”, “έσπασαν τα πόδια τους”, κόλλησαν ή χάθηκαν στο δρόμο”.

“Το σκέφτομαι να σκηνοθετήσω ξανά. Απλά δεν με “τρώει” με την έννοια να προσθέσω μία ακόμη ιδιότητα, κάτω από το όνομα μου. Δεν με νοιάζει να βάλω μία “παυλίτσα” κάτω από το όνομα μου για το “κάτι ακόμα”. Όταν η ανάγκη προκύψει κι ένας καθαρός στόχος, τότε θα γίνει. Το σινεμά είναι ένα όνειρο πάντα, και μια ανάγκη των χρόνων των πρώτων μου σπουδών. Ο κινηματογράφος μέσα μου, είναι ένα κυρίαρχο φλερτ και αναφορά. Απλά, δεν είναι εύκολο να βρεις δύο εκατομμύρια για να κάνεις μια ταινία…Να τα “πετάξει” κάποιος, επειδή εσύ έχεις έμπνευση; Δύσκολο…Οι εποχές, βέβαια, έχουν αλλάξει. Αλλά, πρωταρχικό μου θέλω στη σκηνοθεσία, είναι για το θέατρο. Το θέατρο έχει περισσότερο “χώρο” κι είμαι πλέον αρκετά εξοικειωμένος με αυτή τη διαδικασία, από ότι με του σινεμά”.

“Τί απορία έχεις; Όταν τελειώνω από δεκάωρο γύρισμα, και πρέπει να πάω στο θέατρο ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ να παίξω αυτή τη παράσταση, στο διάστημα 19:00-21:00, πώς αποφορτίζομαι και από πού βρίσκω ενέργεια; Πάω στο γιο μου! Είναι δύο ώρες, δικές μας. Ο γιος μου, μου δίνει ενέργεια. Και βέβαια, στην ώρα της παράστασης ο κόσμος σου δίνει απλόχερα το αίσθημα του, με τη δόνηση που συμβαίνει πάνω στη σκηνή. Έστω κι ένας κάτω από το κοινό να παρασύρεται, όπως εγώ, τα ξεχνάω όλα! Και κούραση και επανάληψη! Ο κόσμος είναι ο λόγος που κάνουμε αυτή τη δουλειά. Κι αν επαληθεύεται κάθε βράδυ, έστω κι από έναν θεατή, τότε τα ξεχνάω όλα”.

“Το βράδυ, όταν γυρνάω στο σπίτι και βλέπω το γιο μου να κοιμάται, είναι η πιο γλυκιά εικόνα για να “κλείσει” μια απαιτητική ημέρα. Η Γεωργία με στηρίζει. Είναι σημαντικό να έχεις έναν άνθρωπο που σε καταλαβαίνει στο παρανοικό σου πρόγραμμα. Η Γεωργία είναι εκεί, μόνο για να με αποφορτίσει. Με το τρόπο της, όχι σαν νοσοκόμα, αλλά σαν σύντροφος. Όπως κι η εικόνα του γιου μου. Ξέρεις, τί σπουδαίο συναίσθημα είναι η πατρότητα”;…..